Nazywam się Halina Borkowska, mam sześćdziesiąt dziewięć lat. Mam dwóch synów, trzech wnuków i dwie synowe. Wydawałoby się, iż przy takiej rodzinie powinnam być otoczona troską i uwagą. ale od kilku lat żyję tak, jakbym została zupełnie sama. Samotna w swoim mieszkaniu, z bolącym kolanem i telefonem, który milczy tygodniami.
Po śmierci męża wszystko się rozpadło. Dopóki żył, synowie czasem przyjeżdżali – na święta, załatwić jakie sprawy. Ale gdy go pochowaliśmy, jakby ich wiatr zdmuchnął. Pięć lat. Pięć długich, pustych lat nie widziałam swoich dzieci. A mieszkają w tym samym mieście, może na drugim końcu, ale to tylko czterdzieści minut autobusem.
Nie wypominałam. Po prostu dzwoniłam. Prosiłam o pomoc. Kiedy sąsiedzi zalali kuchnię – nie dużo, ale sufit odpadał – zadzwoniłam do obu synów. Obaj obiecali przyjechać w weekend. Nikt się nie pojawił. Musiałam zatrudnić malarza. Nie chodziło o pieniądze – bolało to, iż dzieci, które wychowałam, nie znalazły godziny dla własnej matki.
Później zepsuła się stara lodówka. Nie znam się na technice, bałam się, iż w sklepie mnie oszukają. Znowu zwróciłam się do synów – „mamo, tam są konsultanci, dasz radę sama”. Musiałam zadzwonić do brata – przysłał swoją córkę, moją siostrzenicę Agnieszkę, z mężem. Oni wybrali nową lodówkę, załatwili wszystko.
Gdy zaczęła się pandemia, synowie nagle przypomnieli sobie o moim istnieniu. Dzwonili raz w miesiącu, żeby pouczyć mnie, jak ważne jest, żebym siedziała w domu i zamawiała jedzenie przez internet. Tylko zapomnieli o jednym – ja tego nie umiem. Za to Agnieszka pokazała mi, jak to zrobić, zorganizowała pierwszą dostawę, zostawiła listę aptek z dowozem i zaczęła dzwonić prawie codziennie.
Z początku czułam się nieswojo. Agnieszka ma przecież swoich rodziców, swój dom, męża, córkę. Ale była jedyną osobą, która odwiedzała mnie bez powodu. Przynosiła zupę, lekarstwa, pomagała sprzątać, myła okna. A raz przyszła tylko na herbatę, żeby po prostu posiedzieć. Jej córeczka – moja prawnuczka – nazywa mnie babcią. To od niej pierwszy raz od lat usłyszałam to słowo.
I wtedy podjęłam decyzję: skoro moje własne dzieci o mnie zapomniały, skoro interesuje je tylko to, co mogą ode mnie wziąć, a nie dać – niech mieszkanie dostanie ktoś, kto jest przy mnie nie słowami, ale czynami. Poszłam do urzędu, żeby dowiedzieć się o sporządzeniu testamentu. I, jak na złość, tego dnia zadzwonił starszy syn. Spytał, gdzie jestem i po co tam idę.
Powiedziałam prawdę.
I zaczęło się. Krzyki, wulgaryzmy, oskarżenia. „Oszalałaś?!”, „To nasze dziedzictwo!”, „Ona cię wyrzuci, jak tylko podpiszesz!”.
Wieczorem przyjechali. Obaj. Pierwszy raz od pięciu lat. Przywieźli wnuczkę, której nigdy nie widziałam. Przynieśli tort. Usiedli przy stole. Miałam nadzieję – może opamiętali się? Ale nie. Zaczęli namawiać, przypominać, iż mam przecież własne dzieci, iż nie mam prawa oddawać mieszkania obcej osobie. Oskarżali Agnieszkę o wyrachowanie, straszyli, iż mnie wyrzuci.
Patrzyłam na nich i nie wierzyłam własnym oczom. Gdzie byliście przez te wszystkie lata? Dlaczego nie przypomnieliście sobie, gdy potrzebowałam pomocy? Dlaczego dzwoniliście dopiero, gdy poczuliście zapach spadku?
Podziękowałam im za troskę. Zapewniłam, iż decyzja jest już podjęta i się nie zmieni. Wstali i wyszli, trzasnąwszy drzwiami. Przedtem obiecali, iż nigdy więcej nie zobaczę wnuków i nie doczekam się od nich pomocy.
Wiecie co? Nie boję się. Nie dlatego, iż mi wszystko jedno. Ale dlatego, iż nie mam już nic do stracenia – od dawna żyję, jakby mnie nikt nie potrzebował. Tylko teraz stało się to oficjalne.
A Agnieszka… jeżeli kiedykolwiek postąpi ze mną tak, jak przewidują moi synowie – trudno, znaczy pomyliłam się. Ale serce mówi mi, iż nie pomyliłam się. Ona nigdy niczego nie chciała. Ani pieniędzy, ani mieszkania. Była po prostu przy mnie. Podała rękę. Była człowiekiem.
A to dla mnie więcej niż wszystkie więzy krwi. Prawdziwa rodzina to nie krew, ale serce. I to właśnie Agnieszka pokazała mi, iż czasem ci, których najmniej się spodziewamy, są tymi, którzy dają nam najwięcej.
