**Gdy los daje drugą szansę**
— Dlaczego tak wcześnie?.. — wybełkotał Krzysztof, zapinając koszulę na lewą stronę. Ale Dominika nie słuchała. Stała już w korytarzu, ściskając dłonią dłoń do bólu, i wpatrywała się w czerwone buty stojące przy drzwiach. Nie byle jakie – te buty należały do Agnieszki, jej dawnoletniej przyjaciółki. Poznała je bezbłędnie. Zbyt często widywała je na zdjęciach, przy kieliszku wina. Tyle iż w swoim własnym mieszkaniu… tego się nie spodziewała.
Wszystko zaczęło się rano, gdy Dominika źle się poczuła w pracy. Nagłe mdłości, mroczki przed oczami. Z początku zrzuciła to na brak snu lub nerwy. Ale koleżanka z biurka, Ola, pochyliła się i szepnęła:
— Może jesteś w ciąży?
— Nie, skąd… — machnęła ręką Dominika, ale w środku coś się ścisnęło. Wiedziała – coś jest nie tak. Dwadzieścia minut później stała w toalecie firmowej, trzymając w dłoni test z dwiema wyraźnymi kreskami.
Nie pamiętała, jak dotarła do gabinetu szefowej. Nie pamiętała, jak wyszła z biura. Pamiętała jedno – leciała do domu, by powiedzieć to Krzysztofowi. Chciała zobaczyć jego reakcję, przytulić się, rozpłakać ze szczęścia. Ale…
Włożyła klucz do zamka, weszła, zapaliła światło. I pierwsze, co ujrzała – te buty. Po chwili usłyszała szepty z sypialni. Najpierw pomyślała, iż się pomyliła. Że to absurdalny zbieg okoliczności. Ale gdy otworzyła drzwi, zobaczyła swojego męża – wpółubranego, z Agnieszką, która oburącz ściskała prześcieradło na piersi.
— Dominika?.. Co ty… — mamrotał, a Agnieszka wbijała wzrok w podłogę, nie mówiąc ani słowa.
Reszta była jak we mgle. Krzyki. Łzy. Rzucane przedmioty. Potem nastała cisza. Odejście. Pustka. Dominika została sama w rozbitej przestrzeni, siedząc na podłodze z rękami na brzuchu, pod którym już biło maleńkie życie.
Kilka dni później podjęła decyzję. Nie chciała niczego, co wiązałoby ją z Krzysztofem. Nie chciała być samotną matką. Rodzice daleko, przyjaciółka stracona. Pensja ledwo starczyłaby na pieluchy, a co dopiero na nianię. Dominika poszła do prywatnej kliniki.
Siedziała przed gabinetem lekarza, wpatrując się w ścianę. Bała się. Nie chciała tego dziecka… a jednocześnie pragnęła go jak nigdy.
— Proszę wejść! — rozległ się głos zza drzwi.
Wstała i weszła. Ale gdy tylko zobaczyła lekarza, serce ścisnęło się jej boleśnie.
— Marcin?! To ty?!
To był jej kolega z klasy, pierwsza miłość. Chłopak, którego nigdy nie zapomniała. Jego pocałunek w policzek na studniówce – wciąż najczulsze wspomnienie.
— Dominika?! Naprawdę?! — Marcin wstał, objął ją ciepło, jak starego przyjaciela.
Rozmawiali dziesięć minut, jakby nie minęło dwadzieścia lat. Gdy emocje nieco opadły, Marcin zapytał:
— Ale jesteś na wizycie. Co się stało?
Dominika, trochę zawstydzona, opowiedziała całą prawdę – o zdradzie, o ciąży, o decyzji.
— I naprawdę chcesz pozbyć się dziecka? – spytał cicho Marcin.
— Tak… boję się. Nie dam rady sama…
