Fu, żebraczka! – krzywili się przechodnie, patrząc na babcię leżącą w błocie. Ale gdy usłyszeli słowa malucha – oniemieli.

Fu, żebraczka! krzywiły się przechodnie, patrząc na starszą kobietę leżącą w błocie. Ale gdy usłyszały słowa małego chłopca zamarły.
Fu, żebraczka! syknęła młoda kobieta, odciągając syna, by się nie zbliżał.
Ale chłopiec, może pięcioletni, wyrwał się i podbiegł do staruszki. Ukląkł obok, zajrzał jej w twarz i powiedział głośno:
Babciu? To ty?
Wszyscy zamilkli.
Matka zszokowana ruszyła za synem, ale ten już trzymał staruszkę za rękę.
Mamo, to ona! Widziałem ją na zdjęciu! W naszym albumie wyciągnął z kieszeni pogniecioną zabawkową ciężarówkę i położył obok. Ty mi ją dałaś zanim tata powiedział, iż wyjechałaś daleko.
Staruszka drgnęła. Oczy wypełniły się łzami, ręce zaczęły drżeć.
Mikołajku wyszeptała. Nie pozwalali mi Tyle lat
To moja mama? w końcu wykrztusiła młoda kobieta, powoli siadając obok. Mówili mi iż umarłaś. Że nas zostawiłaś
Ja nie zostawiłam Zabrali mnie do szpitala. Potem zabrali dom. Szukałam was. A potem było mi wstyd, bałam się Nie wiedziałam, jak już wyglądasz
Przechodnie przestali iść dalej. Ktoś odwrócił wzrok, ktoś wyciągnął chusteczkę, ktoś przyniósł wody.
Chodź do domu, mamo cicho powiedziała córka, powstrzymując łzy. Proszę. Wybacz, iż nie szukałam. Wybacz, iż nie wierzyłam
Staruszka skinęła głową w milczeniu.
I w tej chwili, gdy w błocie, wśród obojętności, połączyli się zniszczona babcia, jej wnuk i dorosła córka, na oczach przechodniów działo się coś niezwykłego: w jednej sekundzie obcy ciężar stał się rodziną.
Minęła godzina.
Babcia, otulona w kurtkę zięcia, siedziała na tylnym siedzeniu samochodu. Obok wnuk nie puszczał jej dłoni.
Tęskniłem, babciu. A umiesz robić racuchy? spytał poważnie.
Umiem uśmiechnęła się po raz pierwszy od lat. Z jabłkami. Takie, jakie lubisz.
Córka ukradkiem ocierała łzy, patrząc w lusterko.
Wiedziałaś, iż mieszkam w tej dzielnicy? spytała cicho, gdy samochód ruszył.
Wiedziałam. Czasem przychodziłam na podwórko. Patrzyłam, jak spacerujecie. Bałam się podejść. Myślałam, iż nie wybaczysz.
Ja sama nie wiedziałam, jak żyć bez ciebie. Jak krzyczałam, gdy zniknęłaś A potem tata powiedział, iż umarłaś. Że lepiej bez ciebie. A ja uwierzyłam.
W samochodzie zapadła cisza. Tylko szum opon i dziecięcy głos:
Babciu, mamy kota. Możesz się z nim zaprzyjaźnić. Tylko nie bój się, gryzie, gdy jest głodny.
Wszyscy się rozśmiali. Naprężenie rozpuściło się w śmiechu. Babcia oparła głowę o zagłówek, jakby pierwszy raz od lat pozwoliła sobie odpocząć.
Minął miesiąc.
W domu pachniało wypiekami, na parapecie drzemał ten sam gryzący kot. Babcia układała racuchy na talerzach, a wnuk ozdabiał je śmietaną i truskawkami.
Córka podeszła od tyłu, objęła matkę za ramiona.
Wróciłaś.
Zawsze byłam blisko. Tylko na zewnątrz.
A teraz w domu. Na zawsze.
I w tej prostocie herbacie w kubkach, starym fartuchu, rysunkach na lodówce było tyle szczęścia, ile nie da się wyrazić słowami. Po prostu żyło.
Wiosna przyszła nagle z kroplami, słońcem i pierwszymi pąkami. Na podwórku, gdzie kiedyś stała samotna, przygarbiona postać w starym płaszczu, teraz siedziała kobieta w czystym, wełnianym swetrze. Obok wnuczek na rowerze krzyczał:
Babciu, patrz, bez rąk!
Uśmiechnęła się. Nie nieśmiało, nie ze zmęczeniem ale szczerze, z ciepłem. W dłoniach trzymała druty i kłębek zielonej włóczki. Robiła szalik dla wnuka. Po jej pomarszczonych policzkach cicho płynęły łzy. Nie smutku ulgi.
Podeszła do niej ta sama kobieta, która kiedyś syknęła: Fu, żebraczka. Z zakłopotaniem uśmiechnęła się, trzymając pudełko z ciastem.
Wtedy nie miałam racji. Wybacz.
Nic się nie stało odparła babcia. Sam