Fu, bezdomna babcia!” wzdrygali się przechodnie, patrząc na staruszkę leżącą w błocie. ale gdy usłyszeli słowa dziecka — oniemieli.

Fuj, menelka! krzywiły się przechodnie, patrząc na staruszkę leżącą w błocie. Ale gdy usłyszały słowa małego chłopca, zamarły.
Fuj, menelka! syknęła młoda kobieta, odciągając synka, żeby nie podchodził.
Ale pięcioletni Jasio wyrwał się i podbiegł do babci. Uklęknął, zajrzał jej w twarz i powiedział głośno:
Babciu? To ty?
Wszyscy zastygli.
Matka rzuciła się za synem, ale ten już trzymał staruszkę za rękę.
Mamo, to przecież ona! Widziałem ją na zdjęciu! W naszym albumie wyciągnął z kieszeni pogniecioną zabawkową ciężarówkę i położył obok. Ty mi ją dałaś zanim tata powiedział, iż wyjechałaś daleko.
Staruszka drgnęła. Oczy wypełniły się łzami, a dłonie zaczęły drżeć.
Jasiu szepnęła. Nie pozwalali mi Tyle lat
To moja mama? w końcu wyjąkała młoda kobieta, powoli siadając obok. Mówili mi iż umarłaś. Że nas zostawiłaś.
Ja nie zostawiłam Zabrali mnie do szpitala. Potem zabrali dom. Szukałam was A potem wstydziłam się, bałam Nie wiedziałam już, jak wyglądasz
Przechodnie przestali iść obojętnie. Ktoś odwrócił wzrok, ktoś wyciągnął chusteczkę, a ktoś inny przyniósł wodę.
Chodź do domu, mamo cicho powiedziała córka, powstrzymując łzy. Proszę. Wybacz, iż nie szukałam iż nie wierzyłam
Staruszka skinęła głową w milczeniu.
I w tej chwili, gdy w błocie, wśród obojętności, spotkali się zniszczona babcia, jej wnuk i dorosła córka, na oczach wszystkich stał się cud: w jednej sekundzie obcy problem stał się rodziną.
Minęła godzina.
Babcia, otulona w kurtkę zięcia, siedziała na tylnym siedzeniu samochodu. Obok Jasio nie puszczał jej dłoni.
Tęskniłem, babciu. A umiesz robić racuszki? spytał poważnie.
Umiem uśmiechnęła się po raz pierwszy od lat. Z jabłkami. Takie, jakie lubisz.
Córka ukradkiem ocierała łzy, patrząc w lusterko.
Wiedziałaś, iż mieszkam w tej dzielnicy? spytała cicho, gdy auto ruszyło.
Wiedziałam. Czasem przychodziłam na podwórko. Patrzyłam, jak spacerujecie. Bałam się podejść. Myślałam, iż nie wybaczysz.
Ja sama nie wiedziałam, jak żyć bez ciebie. Ile wtedy krzyczałam, gdy zniknęłaś A tata powiedział, iż umarłaś. Że lepiej nam bez ciebie. A ja uwierzyłam.
W samochodzie zapadła cisza. Tylko szelest opon i dziecięcy głos:
Babciu, mamy kotkę. Możesz się z nią zaprzyjaźnić. Tylko się nie bój, gryzie, jak jest głodna.
Wszyscy się rozśmiali. Naprężenie rozpłynęło się w śmiechu. Babcia oparła głowę o zagłówek, jakby pierwszy raz od lat pozwoliła sobie odpocząć.
Minął miesiąc.
W domu unosił się zapach ciasta, a na parapecie drzemała ta sama gryząca kotka. W kuchni babcia układała racuszki na talerzach, a Jasio ozdabiał je śmietaną i truskawkami.
Córka podeszła od tyłu i objęła matkę za ramiona.
Wróciłaś.
Zawsze byłam blisko tylko z zewnątrz.
A teraz w domu. Na zawsze.
I w tej prostocie herbacie w kubkach, starym fartuchu, rysunkach na lodówce było tyle szczęścia, ile nie da się opisać słowami. Po prostu było.
Wiosna przyszła niespodziewanie z kroplami, słońcem i pierwszymi pąkami. Na podwórku, gdzie kiedyś stała samotna postać w wytartym płaszczu, teraz siedziała kobieta w czystym, wełnianym swetrze. Obok Jasio jechał na rowerze, wołając:
Babciu, patrz, bez rąk!
Uśmiechnęła się. Nie ze wstydem, nie ze zmęczeniem ale szczerze, ciepło. W dłoniach trzymała druty i kłębek zielonej włóczki. Robiła szalik dla wnuka. Po jej pomarszczonych policzkach cicho spływały łzy. Nie smutku ulgi.
Podeszła do niej kobieta, ta sama, która kiedyś syknęła Fuj, menelka. Niepewnie uśmiechnęła się, trzymając w rękach ciasto.
Wtedy nie miałam racji. Wybacz.
Nic się nie stało odparła babcia. Sama sobie długo nie mogłam wybaczyć. A teraz uczę się.
Sąsiedzi gromadzili się przy ławkach. Niektórzy mówili dzień dobry, inni tylko kiwali głową ale już nie z obrzydzeniem, a z szacunkiem.
Córka wyszła z bloku z kocem:
Mamo, narzuć się, wieje.
Dziękuję, córeńko.
Babcia wzięła koc, ale patrzyła nie na niego tylko na córkę. Z wdzięcznością. Za to, iż wpuściła ją z powrotem. Za to, iż zobaczyła w niej człowieka.
A Jasio podbiegł, objął ją od tyłu i szepnął:
Babciu, a gdybym cię wtedy nie poznał?
Uśmiechnęła się, całując go w czubek głowy:
Ale poznałeś.
I to wystarczyło.
Minęło pół roku.
Babcia a adekwatnie już Nina Michałowa, jak znów ją nazywano prowadziła kółko robótek ręcznych w domu kultury. Na ścianie wisiało jej zdjęcie z Jasiem: on w zielonym szaliku, ona w wełnianym sweterku, z szerokim, prawdziwym uśmiechem.
Ale czasem nocą budziła się w panice.
Nadsłuchiwała: czy jej nie wyrzucą? Czy to nie sen?
Wtedy cicho wstawała, szła do kuchni, nalewała wodę i siadała przy oknie. I nagle kroki. Małe, bose stópki.
Znowu się boisz? pytał Jasio, przecierając senne oczy.
Troszeczkę przyznawała. To minie.
Posiedzę z tobą. Żebyś wiedziała, iż jesteś w domu.
Siedzieli tak w ciszy, czasem godzinami. Po prostu byli razem. I to wystarczało.
Pewnego dnia zadzwoniono do drzwi.
Na progu stał starszy mężczyzna z laską. Siwe włosy, znajome oczy.
Nina
Mikołaj
Dowiedziałem się