Dzisiaj postanowiłam napisać o tym, jak mój syn chciał odwieźć mnie do domu opieki. Zajrzałam do mojego pudełka przed wyjściem.
Po śmierci męża, sprzedałam nasz dom na wsi, zainwestowałam w mieszkanie dla syna i jego rodziny, i zamieszkałam z nimi. Dopóki miałam siły, dbałam o dom i wnuki. Mój syn i synowa pracowali, a ja odprowadzałam dzieci do przedszkola, potem do szkoły i na zajęcia dodatkowe. Gotowałam i sprzątałam. Te obowiązki mnie nie męczyły wręcz przeciwnie, czułam się potrzebna. Ale lata minęły. Wnuki dorosły i wyleciały z gniazda, a moje zdrowie zaczęło szwankować. Próbowałam zmywać naczynia, ale talerze wyślizgiwały mi się z osłabionych dłoni i tłukły się.
Nalałam sobie zupy, ale nie mogłam donieść jej do stołu wylałam wszystko. Budziłam się w nocy, by napić się wody, ale mój szmer budził synową. Nikt już nie chciał ze mną rozmawiać. Kto by chciał gawędzić ze staruszką? Synowa ciągle mnie beształa, nazywając mnie balastem. Ale czy to moja wina? Starość to nie radość. Nie miałam wyboru musiałam żyć dalej.
Syn postanowił umieścić mnie w domu opieki.
Przynajmniej będzie miała z kim porozmawiać uspokajał swoje sumienie. Rankiem, gdy wsiadaliśmy do samochodu, przypomniałam sobie o pudełku.
Synu, przynieś mi moje pudełko. Zapomniałam poprosiłam nieśmiało.
Jakie pudełko? zapytał Dawid.
Z moimi skarbami odparłam, opisując je. Przyniósł je, a ja przytuliłam je do piersi z uśmiechem.
Mamo, co tam trzymasz? spytał. Otworzyłam pudełko. Był tam kosmyk moich włosów i mój mleczny ząbek.
Syn odszedł od samochodu i usiadł na krawężniku. Siedział tam długo, wspominając dzieciństwo, jak zawsze byłam przy nim, opiekując się nim, chroniąc go. Nigdy go nie zawiodłam.
Synu, jedziemy? wysiadłam z samochodu i podeszłam do niego.
Nigdzie nie jedziemy, mamo. Zostajesz w domu.
