Na wystawie malarstwa Łukasza Stokłosy w Zamku Królewskim na Wawelu pokazane zostały obrazy, w których artysta podejmuje tematykę „historii” monarchii w nowożytnej Europie. Stokłosa ma w zwyczaju „opowiadać” o losach władców i władczyń, którzy już dawno odeszli, poprzez przedmioty do nich należące: insygnia i płaszcze koronacyjne, karety, zbroje oraz wnętrza ich rezydencji i otaczających je ogrodów. Nastój elegijnej zadumy jakim tchną jego dzieła, osiąga więc z jednej strony poprzez wybór tematów malarskich, z drugiej – przez sposób ich malowania. Stokłosa eksperymentuje z efektem „sfumato”, czyli łagodnymi przejściami światłocieniowymi, uzyskując na swoich obrazach wrażenie oglądania przedstawionych na nich cennych przedmiotów, jak gdyby przez mgłę lub dym, a może – jak zdaje się sugerować – malowanych w pomieszczeniach oświetlonych jedynie blaskiem świec. Artyście zależały, aby na wystawie wawelskiej znalazły się prace odwołujące się nie tylko do historii Rzeczypospolitej, ale poprzez skomplikowaną sieć sojuszy i królewskich mariaży, także do losów innych dynastii, kształtujących obraz ówczesnego świata.
Agnieszka Jankowska-Marzec
