Takie kobiety próbują tylko wykorzystać mężczyznę — nic więcej.
Obecnie jesteśmy z Weroniką w związku od pół roku. Jeszcze nie zastanawiałem się nad założeniem z nią rodziny. Po prostu rozumiem, iż ona jeszcze nie myśli o dzieciach, ma wiatr w głowie. Przyznałem jej, iż na razie nie może liczyć na ślub. Nie miała nic przeciwko, wspierała mnie w tym.
Nigdy nie narzucałem jej żadnych ograniczeń. Noszą ubrania, które lubi, robi różny makijaż, dlatego uważała mnie za idealnego partnera. Ale chodzi o coś innego — nie obchodzi mnie, jak wygląda. Gdybym ją kochał, pewnie bym zazdrościł, zalecał, by zachowywała się skromniej, nie puszczał samotnie na imprezy z przyjaciółkami, odprowadzał i przywoził w nocy do domu. Ale tak… dałem jej pełną wolność. I tak się spotykaliśmy. Jednak zaczęła narzekać, iż jej nie odebrałem, w przeciwieństwie do narzeczonych jej przyjaciółek. Ale przecież to noc, na chwilę, ja wtedy śpię!
Wcześniej cieszyła się swoją wolnością. Ja pracuję, jestem zmęczony, mam swój rytm. Chce się bawić — niech się bawi. Nie mam nic przeciwko. Ale rano chcę być wyspany i wypoczęty. Lubi tańczyć i pić? Ile chce! Ale zaczęło ją irytować, iż ja, jako jej chłopak, po prostu powinienem być zazdrosny. Zamiast tego nie okazuję żadnych emocji. Raz zapytałem, z kim się bawi, odpowiedziała. Milczałem. I na co ona liczy? Przecież między nami nic poważnego!
Sam jeszcze nie jestem gotowy na zaangażowanie w związek małżeński. Szukam partnera, któremu będę mógł w pełni zaufać, z podobnymi poglądami na życie, takim samym charakterem, aby nie było konfliktów i nie musiał tłumaczyć oczywistych dla mnie rzeczy. Myślę, iż Weronika mnie kocha i czeka, aż dojrzewę. Ale rozumiem, iż jesteśmy zbyt różni.
Ostatnio zaczęła się oburzać, iż odmawiam płacenia za nią w restauracji. Chociaż od początku mieliśmy takie porozumienie. Mogę kupić jej kawę, ciastko w kawiarni, ale jeżeli chce jeść pełne obiady w restauracjach, niech na to zarabia, a nie szuka sponsora! Nie jestem oligarchą, nie stać mnie na cotygodniowe biesiady. jeżeli potrzebuje takiego człowieka, niech go szuka. Nie pasuję do roli sponsora. Ona mi nie robi śniadań, nie przygotowuje obiadów do pracy, jak żona, więc dlaczego miałbym pełnić rolę męża? Sam gotuję, pierzę, sprzątam.
I oświadcza, iż jeżeli jestem jej narzeczonym, to także powinienem płacić rachunki. Ale myślę, iż to mąż ma obowiązki wobec żony, a narzeczony wobec narzeczonej nie ma żadnych. choćby nie jesteśmy jeszcze w tym statusie! Teraz ona płaci sama za siebie. I wiele dziewczyn tak robi. Nie mogę utrzymywać
nas obojga. Na razie tak jest. Mieszkamy razem, za mieszkanie płacę ja, produkty także kupuję dla nas. I ona postanowiła stać się jeszcze bardziej bezczelna. Chyba będę musiał rozstać się z Weroniką i szukać kogoś bardziej poważnego, ale mniej zainteresowanego pieniędzmi.
Jeśli zgodziła się na związek bez zobowiązań, to niech nie stawia żądań wobec chłopaka, jak wobec męża. Albo żyjcie na ustalonych warunkach, albo nie denerwujcie się nawzajem.
