Dwanaście lat obowiązku. Dwanaście lat niezłomnej wierności.

Dwanaście lat służby. Dwanaście lat niezłomnej wierności.
Nazywam się Jakub Nowak i jestem policjantem. Przez te wszystkie lata nigdy nie byłem sam. Miałem przy sobie towarzyszkę Lunę, owczarka niemieckiego o instynktach ostrzejszych niż u większości ludzi.
Luna nie była tylko psem służbowym. Była sercem naszego zespołu. Gdy ktoś znikał, zawsze ruszała pierwsza. Gdy groziło niebezpieczeństwo, nie wahała się ani chwili. Wśród burz, dymu i złowrogiej ciszy, to ona wyznaczała drogę.
Inni funkcjonariusze nazywali ją Sierżant Luna. To nie był tylko pseudonim to stopień, który zdobyła w każdej misji.
Instynkt, Serce, Braterstwo.
Luna rozpoznawała dźwięk moich butów wśród setek kroków. Gdy wracałem ze służby, zawsze czekała przy drzwiach, merdając ogonem, z oczami pełnymi radości.
Spała obok radiostacji, zawsze gotowa na kolejne wezwanie. Nie była tylko narzędziem w pracy była częścią drużyny. Nie była sprzętem. Była wojowniczką.
Widziałem, jak wspinała się po gruzach, by odnaleźć zaginione dziecko. Widziałem, jak obezwładniła niebezpiecznego podejrzanego w mgnieniu oka. Nie znała strachu. Znała tylko obowiązek.
Dzień, gdy zwolniła
Czas nie oszczędza nikogo. Pewnego dnia Luna nie biegła już tak szybko. Jej kroki stały się wolniejsze, wzrok mniej ostry.
Nie narzekała. Nie opierała się.
Wiedziała.
Owinęliśmy ją w ciepły koc. Nie protestowała. Była gotowa.
Tego dnia przyszli pożegnać ją funkcjonariusze z trzech komend. Nie padło ani słowo. Nie było potrzeby.
Pochyliłem się i szepnąłem:
Dobrze się spisałaś, dziewczyno.
Dziedzictwo, które trwa
Dziś jej obroża cicho wisi nad moim biurkiem.
I za każdym razem, gdy moje buty stukają na korytarzu,
wciąż czekam na ten znajomy odgłos łap za mną.
Luna nie była tylko psem służbowym.
Była wojowniczką. Towarzyszką. Przyjaciółką.
Była Sierżant Luna i zawsze będzie częścią nas.
Dziś zrozumiałem, iż prawdziwa odwaga nie zawsze jest głośna czasem to tylko cierpliwość, by iść naprzód, gdy świat staje się cięższy.