Dwanaście lat obowiązku. Dwanaście lat niezłomnej lojalności.

Dwanaście lat służby. Dwanaście lat nieugiętej lojalności.
Nazywam się Jakub Kowalski i jestem policjantem. Przez te wszystkie lata nigdy nie byłem sam. Miałem towarzyszkę Sabinę, owczarka niemieckiego z instynktem ostrzejszym niż u większości ludzi.
Sabina nie była tylko psem służbowym. Była sercem naszego zespołu. Gdy ktoś znikał, ruszała pierwsza. Gdy czyhało niebezpieczeństwo, nie wahała się ani chwili. Wśród burz, dymu i grobowej ciszy Sabina wskazywała drogę.
Inni funkcjonariusze nazywali ją Sierżant Sabina. To nie był przezwisko. To był stopień, który zdobywała z każdą misją.
Instynkt, Serce i Braterstwo
Sabina rozpoznawała odgłos moich butów wśród setek kroków. Gdy wracałem ze służby, zawsze czekała przy drzwiach, merdając ogonem, z oczami błyszczącymi rozpoznaniem.
Spała obok radiostacji, zawsze gotowa na kolejne wezwanie. Nie była częścią pracy była częścią drużyny. Nie narzędziem. Wojowniczką.
Widziałem, jak wspina się po gruzach, by znaleźć zaginione dziecko. Widziałem, jak obezwładnia niebezpiecznego podejrzanego w mgnieniu oka. Nie znała strachu. Znała tylko obowiązek.
Dzień, gdy zwolniła tempo
Czas nie oszczędza nikogo. Pewnego dnia Sabina nie biegała już tak szybko. Jej kroki stały się wolniejsze. Wzrok zamglony.
Nie narzekała. Nie protestowała.
Wiedziała.
Owinęliśmy ją w ciepły koc. Nie drgnęła. Była gotowa.
Tego dnia przyszli pożegnać się funkcjonariusze z trzech komend. Nie padło ani słowo. Nie trzeba było.
Pochyliłem się i szepnąłem:
Dobra robota, dziewczyno.
Dziedzictwo, które trwa
Dziś jej obroża cicho wisi nad moim biurkiem.
I za każdym razem, gdy moje buty stukają na korytarzu,
wciąż czekam na te znajome łapy za moimi plecami.
Sabina nie była tylko policyjnym psem.
Była wojowniczką. Towarzyszką. Przyjaciółką.
Była sierżant Sabiną i na zawsze pozostanie częścią nas.