Dom po spadku
– I jak ty się na to decydujesz? – dziwiła się córka. – Mamo, przecież będziesz tam sama w tej wsi, nie boisz się?
– Wszędzie są ludzie – spokojnie odpowiadała Elżbieta Kowalska. – I tam znajdę przyjaciół, tylko się nie martw. Ale ciebie zawsze będę zapraszać. Do miasta na pewno już nie wrócę. Czekałam na emeryturę jak na nagrodę. I dom się znalazł przyzwoity, choćby na raty. Czy to nie cud?
Elżbieta była w doskonałym humorze. Nie dość, iż spełniła swoje marzenie o domku w niedalekiej od miasta wsi, była jeszcze jedna przyczynAle przede wszystkim zostawiła córce mieszkanie w Warszawie, by Kasia mogła wreszcie ułożyć sobie życie i znaleźć szczęście, które tak długo wydawało się nieuchwytne.
