DOM NA DRZEWIE

Stary dąb był krzywy, ale wciąż stał dumnie na środku podwórka wiejskiej szkoły w Kazimierzu Dolnym. Nikt nie pamiętał, kiedy go posadziono, ale wszyscy zgadzali się, iż jest starszy niż dyrektor.

Marek, woźny, dbał o niego, jakby był drewnianym dziadkiem. Każdej jesieni cierpliwie zgrabiał liście, a na wiosnę sprawdzał, czy gałęzie nie mają zardzewiałych gwoździ po dawnych huśtawkach lub zapomnianych deskach.

Ten drzewo widziało więcej przerw niż my wszyscy razem mawiał.

Pewnego dnia, w pierwszym tygodniu nauki, do szkoły przyszła Jagoda, dziewięcioletnia dziewczynka, która właśnie się tu przeprowadziła. Mało mówiła i zawsze stała w kącie podwórka, rysując coś w zeszycie. Marek to zauważył.

Nie bawisz się z innymi? zapytał.

Nie znają mnie odpowiedziała, nie podnosząc wzroku. I nie wiem, czy chcę, żeby mnie poznali.

Marek nie nalegał, ale jeszcze tego samego popołudnia wziął się do pracy. Użył starych desek, sznurków i pożyczonych narzędzi. Codziennie, gdy dzieci już poszły do domu, wdrapywał się na dąb i dodawał nowy szczegół: poręcz, małe okienko, malutką ławkę.

Po tygodniu między najniższymi gałęziami powstał mały domek na drzewie, ukryty przed wzrokiem innych.

Gdy Jagoda przyszła następnego ranka, Marek ją zawołał:

Chcę ci coś pokazać.

Dziewczynka poszła za nim, trochę nieufnie. Gdy zobaczyła drewniane drzwiczki wśród gałęzi, oniemiała.

To dla ciebie jeżeli chcesz powiedział. Możesz tu rysować, czytać albo po prostu myśleć. Nikt nie wejdzie bez twojej zgody.

Jagoda weszła do środka, położyła zeszyt na ławce i spojrzała przez okrągłe okienko. Świat wydawał się stąd inny: mniejszy, bezpieczniejszy.

Z czasem zaczęła zapraszać inne dzieci. Najpierw koleżankę, która pożyczyła jej kredki. Potem chłopca, który nauczył ją składać papierowe samoloty. Domek na drzewie stał się małą przystanią przyjaźni.

Pewnego dnia nad miasteczkiem rozpętała się burza. Gałęzie dębu kołysały się gwałtownie, jakby chciały się wyrwać. Zaniepokojony Marek wybiegł na podwórko, by sprawdzić, czy domek wytrzyma.

Jagoda pojawiła się przemoczona.

Wszystko w porządku? krzyknęła przez wiatr.

Chyba tak, ale lepiej nie wchodź.

Gdy burza minęła, domek wciąż stał, choć część dachu była uszkodzona. Marek odetchnął z ulgą, ale zanim zdążył go naprawić, dzieci same się zorganizowały. Każdy przyniósł coś: kartony, tkaniny, farby, sznurki. Wspólnie odbudowali schronienie.

Na ścianie namalowali zdanie, które Jagoda napisała pewną ręką:

Tu zawsze jest miejsce dla jednego więcej.

Z biegiem lat domek na drzewie widział wiele pokoleń. Marek się postarzał, a Jagoda dorosła, wyjechała do miasta i została architektem.

Dziesięć lat później wróciła do miasteczka odwiedzić babcię. Zajrzała do szkoły i zobaczyła, iż dąb wciąż stoi, a domek jest nietknięty, choć trochę zniszczony przez czas.

Znalazła Marka siedzącego na ławce.

Wiedziałem, iż wrócisz powiedział z uśmiechem.

Przyszłam ci podziękować odparła. Chyba po raz pierwszy w życiu poczułam się tam jak w domu.

Marek spojrzał na nią z dumą.

To nie był domek, Jagoda. To byłaś ty. Potrzebowałaś tylko miejsca, żeby to sobie uświadomić.

Tego dnia Jagoda obiecała sobie, iż zawsze będzie tworzyć przestrzenie, w których ludzie mogą czuć się bezpieczni.

Bo domek na drzewie to nie tylko drewno i gwoździe. To dowód, iż czasem mały gest może zmienić całe życie.