Moja babcia nie miała komórki, ale potrafiła słuchać mnie lepiej niż ktokolwiek inny…
Moja babcia nie znała WhatsAppa, nie miała aparatu w telefonie, ani nie umiałaby prowadzić wideorozmowy. Ale kiedy do niej mówiłem, patrzyła mi w oczy… i czułem, iż cały mój świat jest dla niej ważny.
Nie znała filtrów, ale jej twarz promieniała bardziej niż jakikolwiek ekran. Nie używała emoji, ale uścisk dłoni mówił wyraźniej niż słowa: „Wszystko będzie dobrze”.
Nigdy nie zakładała słuchawek, bo zawsze miała czas, by mnie wysłuchać. Nigdy nie napisała „kocham Cię” w wiadomości. Mówiła mi to każdego ranka, przynosząc gorącą kawę i dzieląc ze mną ciszę.
Dziś tęsknię za nią bardziej niż za jakimkolwiek dźwiękiem. Bo nowoczesność dała nam tysiąc sposobów na rozmowę, ale czasem zapominamy, jak prawdziwie słuchać.
Ten post nie stanie się viralem. To po prostu prawda.
