**Dar Życia**
Nazywam się Jerzy Kowalski i mam 61 lat. Życie to była podróż pełna wzlotów i upadków, a teraz znalazłem się w miejscu, gdzie samotność i nostalgia splatają się jak korzenie starej wierzby. Moja pierwsza żona zmarła osiem lat temu po długiej chorobie. Opiekowałem się nią do ostatniego tchnienia, a potem zostałem sam, w ciszy. Dzieci, już dorosłe i zajęte własnymi rodzinami, zaglądają do mnie raz w miesiącu, zostawiają trochę pieniędzy i leków, po czym gwałtownie odchodzą. Nie mam do nich pretensji każdy ma swoje obowiązki. Ale w deszczowe wieczory, gdy krople biją w blaszany dach, a wiatr prześwituje przez szpary w oknach, czuję się nieskończenie mały i opuszczony.
W zeszłym roku, przeglądając Facebooka, natknąłem się na Danutę, moją pierwszą miłość z liceum. W młodości ją adorowałem. Miała długie, rozpuszczone włosy, oczy ciemne jak noc i uśmiech, który rozświetlał całą klasę. Niestety, gdy szykowałem się do matury, jej rodzice zaręczyli ją z mężczyzną dziesięć lat starszym, pochodzącym z Krakowa. Potem straciliśmy kontakt.
Czterdzieści lat później los znów nas połączył. Dowiedziałem się, iż też jest wdową jej mąż zmarł pięć lat wcześniej. Mieszkała z młodszym synem, ale ten pracował w innym mieście i rzadko ją odwiedzał. Najpierw wymienialiśmy krótkie wiadomości. Potem zaczęły się telefony. Później popołudniowe spotkania przy kawie. I nagle zrozumiałem, iż co kilka dni jadę swoim starym motorem pod jej dom, z koszem jabłek, piernikami i tabletkami na bóle stawów.
Pewnego dnia, półżartem, zapytałem: *A gdyby dwie stare dusze jak my wzięły ślub? Czy nie byłoby nam lżej?* Ku mojemu zaskoczeniu, jej oczy wypełniły się łzami. gwałtownie dodałem, iż to tylko żart, ale ona uśmiechnęła się delikatnie i skinęła głową. I tak oto, w wieku 61 lat, ożeniłem się po raz drugi z moją pierwszą miłością.
### Rozdział 2: Dzień Ślubu
W dzień naszego ślubu założyłem granatową marynarkę. Ona wystąpiła w skromnej, kremowej sukni z jedwabiu. Włosy miała starannie upięte, ozdobione niewielkim spineczkiem z perłą. Przybyli przyjaciele i sąsiedzi. Wszyscy mówili: *Wyglądacie jak para zakochanych nastolatków!* I przyznaję tak właśnie się czułem.
Wieczorem, po sprzątnięciu resztek przyjęcia, wyszłem zamknąć furtkę i zgasić światło na ganku. Nasza noc poślubna coś, o czym myślałem, iż nigdy już mnie nie spotka wreszcie nadeszła. Wszedłem do sypialni. Siedziała na łóżku, czekając z nieśmiałym uśmiechem.
Podszedłem. Drżącymi dłońmi zdjąłem jej bluzkę i zamarłem. Jej plecy, ramiona i ręce pokryte były ciemnymi plamami głębokimi bliznami, krzyżującymi się jak mapa cierpienia. Serce pękło mi w piersi.
Szybko otuliła się kołdrą, szeroko otwierając oczy ze strachem. Zapytałem drżącym głosem: *Danuta co ci się stało?* Odwróciła się, łamiącym się głosem: *W tamtych latach on miał straszny charakter. Krzyczał bił Nigdy nikomu nie powiedziałam*
### Rozdział 3: Ciche Cierpienie
Usiadłem obok niej ze złamanym sercem, łzy spływając po twarzy. Przez tyle lat żyła w milczeniu ze strachem, ze wstydem. Nie powiedziała nikomu. Wziąłem jej dłoń i przycisnąłem do piersi. *Już dobrze. Od dziś nikt cię nie skrzywdzi. Nikt nie ma prawa cię ranić chyba iż ja ale tylko dlatego, iż kocham cię za bardzo.*
Wybuchnęła cichym płaczem łkaniem, które wypełniło cały pokój. Delikatnie ją objąłem. Jej plecy były kruche, kości wystające ta drobna kobieta, która tyle wytrzymała. Nasza noc poślubna nie przypominała tej z młodości. Leżeliśmy obok siebie w ciszy, wsłuchując się w świerszcze za oknem i szum wiatru w drzewach. Głaskałem jej włosy. Całowałem czoło. Dotknęła mojego policzka i szepnęła: *Dziękuję. Dziękuję, iż pokazałeś mi, iż na tym świecie pozostało ktoś, komu na mnie zależy.*
Uśmiechnąłem się. W wieku 61 lat wreszcie zrozumiałem: Szczęście nie leży w pieniądzach ani w młodzieńczych namiętnościach. Leży w dłoni, która cię trzyma, w ramieniu, na którym możesz się oprzeć, i w kimś, kto zostanie przy tobie całą noc tylko po to, by słuchać bicia twojego serca.
### Rozdział 4: Nowy Początek
Z czasem nasza relacja się umacniała. Z Danką zaczęliśmy tworzyć nowe wspomnienia. Poranki były nasze pełne śmiechu i rozmów o przeszłości, o marzeniach, których nie udało się spełnić. Spacerowaliśmy po parku, ciesząc się sobą i przyrodą.
Pewnego dnia powiedziała: *Jerzy, nigdy nie myślałam, iż znów będę szczęśliwa. Po wszystkim, co przeżyłam, sądziłam, iż życie ma być samotne.* Odpowiedziałem: *Życie to dar, Danuto. Czasem trzeba tylko trochę czasu, by odnaleźć drogę do radości.*
Zaczęliśmy planować. Postanowiliśmy pojechać nad morze, gdzie oboje spędzaliśmy szczęśliwe chwile w młodości. Wynajęliśmy mały domek. Zapach soli i szum fal otulił nas spokojem. Czas jakby się zatrzymał, pozwalając nam wrócić do tamtych dni.
### Rozdział 5: Cienie Przeszłości
Nie zawsze było łatwo. Czasem, w środku śmiechu, Danuta milkła, zagubiona w myślach. Widziałem, iż ból czasem wracał. Pewnego wieczoru, siedząc na plaży, zapytałem: *Co cię trapi? Widzę, iż czasem jesteś daleko.* Westchnęła. *Boję się, iż to wszystko może zniknąć. Tak długo żyłam w strachu, iż nie umiem już być szczęśliwa.*
Ścisnąłem jej dłoń. *Nie musisz się bać. Jestem tu. Obiecuję, iż nigdy cię nie skrzywdzę. Razem przepędzimy każdy cień.* Uśmiechnęła się, ale w jej oczach był smutek.
### Rozdział 6: Siła Zaufania
Z czasem Danuta otwierała się coraz bardziej. Mówiła o dzieciństwie, niespełnionych marzeniach. Zawsze chciała malować, ale nigdy nie miała okazji.
Kup
