«Czy ty jesteś uległym mężczyzną?!» — Teściowa jest przerażona, widząc, jak syn sam przygotowuje śniadanie

Czy ty jesteś jakiś podporządkowany?! teściowa z przerażeniem patrzyła, jak jej syn sam przygotowuje śniadanie.

Co to ma być, mężczyzna w kuchni?! krzyknęła, gdy tylko zobaczyła, iż jej syn krząta się przy garnkach.

Wanda Nowak przyjechała do nas po raz pierwszy od ośmiu lat. Od ślubu jej syna, Krzysztofa, ze mną, nigdy nie postawiła stopy w naszym mieszkaniu. Mieszkała w małej wiosce pod Krakowem, rzadko wyjeżdżała do miasta wiek, zdrowie i obowiązki w gospodarstwie trzymały ją z dala. Tym razem jednak uparła się: Przyjadę zobaczyć, jak żyjecie. W końcu macie rodzinę, kredyt na mieszkanie Muszę się upewnić, iż wszystko w porządku.

Przyznam, iż byłam zadowolona. Przez te wszystkie lata ani jednej wizyty, ani telefonu, by zapytać, co u nas. Miałam nadzieję, iż wreszcie przełamiemy lody. Przyjęliśmy ją jak należało: przygotowanym pokojem, domowymi potrawami, miękkim szlafrokiem i wygodnymi kapciami. Staraliśmy się, Krzysztof i ja. Pomiędzy pracą a domowymi obowiązkami nie było łatwo, ale zasługiwała na troskę.

Pierwsze dni minęły spokojnie. Bez dramatów. Aż przyszedł ten sobotni poranek. Zostałam w łóżku dłużej, zmęczona tygodniem ciężkiej pracy. Krzysztof wstał wcześniej. Zawsze był troskliwy, szukał sposobów, by mnie zaskoczyć. Tego dnia postanowił przygotować dla nas śniadanie dla mnie i swojej matki.

Półprzytomna słyszałam odgłosy z kuchni skwierczenie patelni, buczenie ekspresu, zapach chleba z masłem. Uśmiechałam się pod nosem. Mój mężczyzna. Mój Krzysztof, taki opiekuńczy. Ale ten spokój trwał tylko chwilę. Dopóki Wanda nie weszła do kuchni.

Jej głos przebił się przez drzwi:

Co ty wyprawiasz, synu? Przy kuchni? W fartuchu?!

Mamo, robię tylko śniadanie. Pewnie jesteś zmęczona podróżą. A Kinga jeszcze śpi niech odpoczywa. Poza tym lubię gotować, wiesz

Natychmiast to zdejmij! Mężczyzna w kuchni, to wstyd! Nie po to cię wychowałam! Twój ojciec przez całe życie nie umył choćby talerza, a ty smażysz jajecznicę jak jakaś służąca! A Kinga? Dlaczego ona śpi? To jej rola! Jesteś pod jej pantoflem, to żenujące!

Leżałam pod kołdrą, zaciskając pięści, między chęcią śmiechu a potrzebą interwencji. Jej słowa mnie obrzydzały. Wstydziłam się za Krzysztofa, bolało mnie to, bałam się, iż ta wizyta zostawi między nami nieusuwalne ślady.

Wyszłam, gdy zaczęła się już dusić z oburzenia. Krzysztof stał z łopatką w ręce, a jajecznica spokojnie się przypalała. Wanda trzęsła się ze złości, mamrocząc coś o upadku obyczajów, braku odpowiedzialności i mężczyzna powinien być mężczyzną.

Szybko zaparzyłam uspokajającą herbatę bez tego mogłoby skończyć się zawałem na żywo. Usiadłam obok niej, wzięłam ją za rękę i spróbowałam wytłumaczyć spokojnie:

U nas jest inaczej. Jesteśmy partnerami. Ja gotuję, sprzątam, pracuję. Ale Krzysztof też mi pomaga. Gotuje, bo to lubi. Bo dba o nas. Czy to naprawdę takie straszne?

Ale ona nie słuchała. Jej twarz była zamknięta, wzrok pełen osądu. Nie powiedziała nic, ale jej spojrzenie mówiło za nią: Zrobiłaś z mojego syna mięczaka. A gdy wyjeżdżała kilka dni później, choćby nas nie przytulając, zrozumiałam nigdy nie zaakceptuje tego, jak żyjemy.

Później Krzysztof wyznał, iż zadzwoniła do ojca, by się poskarżyć: Nasz chłopak stał się niewolnikiem swojej żony, biedak, choćby spać mu nie dają o świcie już przy garnkach. A ja pomyślałam: jakie to smutne, wychowywać mężczyznę w przekonaniu, iż troska o innych to słabość. Że miłość to wstyd.

Nie jestem zła. Tylko smutna. Dla niej, która żyła w świecie, gdzie kuchnia była więzieniem. Dla niego, który musiał walczyć o prawo, by być dobrym mężem. I dla siebie, bo tak bardzo chciałam, byśmy się zbliżyły.

Ale przynajmniej wiem jedno: mój mężczyzna to nie słabeusz. To ktoś, kto kocha. A jeżeli komuś to nie pasuje trudno.