Anna i Jan spędzili ramię w ramię cztery dekady. Ich życie – dalekie od idealnego obrazu, który dziś chętnie prezentują media społecznościowe – było pełne prostych euforii i codziennych trosk. Oboje wiedzieli, iż to Jan powinien odejść pierwszy. Nie musieli o tym mówić — wystarczyło jedno spojrzenie, by uzgodnić cichy porządek natury.
Decyzja o spokojnej emeryturze
Anna, z wykształcenia filolog z pasją do języków, w latach dziewięćdziesiątych pracowała jako tłumaczka w warszawskim hotelu. Pewnego poranka wróciła do domu, zdjęła szpilki, wypełniła kubek herbatą i – zamiast kolejnego raportu – na stole położyła wypłatę w dolarach. „Rezygnuję” – oświadczyła. Pragnęła poczuć smak zwykłego dnia, nie gonić od świtu do zmierzchu w eleganckich butach. Jan poparł ją, choć spodobało mu się to umiarkowanie: od tej chwili to on brał na siebie ciężar utrzymania rodziny.
Pracował na chybił-trafił, często „na czarno”, marząc o tym, by zapewnić Annie wymarzoną skórzaną kurtkę albo córce nowy płaszczyk zimowy. Zawsze było „prawie”: ale nie szynszyrowa bunda, ale tylko cienka parką; nie skórzane buty, ale tani polar. Jan czuł, iż nigdy nie staje się „mieszczaninem z prawdziwego zdarzenia”, choć całe życie krzyczało: „Jeszcze trochę!”
Nowy rozdział na wsi
Gdy córka dorosła i wyjechała za granicę, Jan odważył się na krok, który kiedyś wykonała Anna: włożył pantofle w przedpokoju i oznajmił: „Kończę robotę. Żyjemy z emerytury”. Sprzedali własne M3 w Śródmieściu, kupili starą chałupę pod Radomiem, licząc na sielski azyl. Przekonani, iż przejdą na „wolniejsze tory”, nie przewidzieli kilkunastu godzin ciężkiej pracy fizycznej. Ale drogi powrotu już nie było.
Pierwszy cios – udar mózgu
Kilka lat później Jan poczuł, jak życie ucieka mu z ręki. Udar — szybkość karetki graniczyła z cudem. Po trzech miesiącach rehabilitacji odzyskał sprawność w nogach, a prawa ręka wróciła do uścisku córki.
Choć lekarze apelowali o stałe badania, Anna zawsze zbywała tę kwestię: „Przecież nic mi nie jest!”. Zlekceważyła skierowanie do kardiologa, wyrzucając je do kosza. Czy to strach, czy dumna niechęć do białych fartuchów – nie sposób powiedzieć.
Drugi cios i nowa codzienność
Cztery lata później znów spadło na nich nieszczęście: drugi udar. Ratownicy nie dojechali — szpital zablokowany epidemią grypy. Jan wstał o własnych siłach, ale prawą ręką już nie ruszył, przestawił życie na leworęczność. Anna, pilnując leków, sama zapominała o swoich tabletkach.
Jednak potrafili znaleźć równowagę: wspólne krótkie spacery, sianie ziemniaków, przygotowywanie dżemów z jabłek z ogrodu, wieczorna herbata z tymiankiem i obserwacja ciekawskiej sójki na starym dębie.
Nieoczekiwane zakończenie
Pewnego lutowego wieczoru Anna obudziła się z przeszywającym bólem w klatce piersiowej. Gdy wreszcie przyszła karetka, było już za późno. Rozległy zawał odebrał jej życie, zanim wspomniana “sprężynka” w tętnicę znalazła się w ciele dawnego nieznajomego człowieka.
Jan został sam. Człowiek, który przez czterdzieści lat dźwigał ciężar tego, co Anna porzuciła – ciężar domu, godności i nadziei na spokojną starość. Teraz, gdy ta nadzieja odeszła, stanął przed największym wyzwaniem: nauczyć się żyć bez tej, o której przez lata myślał, iż odejdzie przed nim.
Morał? Często myślimy, iż mamy czas – dla siebie, dla bliskich, na leczenie, na marzenia. A życie pisze własne scenariusze i okazuje się, iż to, co wydawało się oczywiste, nie zawsze musi się spełnić.
