Czop woskowinowy to nagromadzona woskowina uszna, która zatyka przewód słuchowy. Swoisty korek może utrudniać słyszenie lub powodować uczucie rozpierania ucha i zawroty głowy. W jaki sposób powstaje i co zrobić, gdy zaobserwujemy u siebie ten problem? Przedstawiamy najważniejsze informacje!
Woskowina uszna – co to jest?
Woskowina uszna jest naturalną substancją oleistą, która powstaje w kanale słuchowym ucha. Jej rolą jest odpowiednie nawilżenie i oczyszczenie przewodu. Woskowina przesuwa się w kierunku otwarcia ucha podczas mówienia, żucia i innych ruchów szczęki. W ten sposób usuwa zanieczyszczenia, chroniąc przewód słuchowy przed zewnętrznymi czynnikami środowiskowymi, w tym drobnoustrojami. Woskowina uszna składa się w oleistej wydzieliny gruczołów łojowych oraz złuszczonych komórek nabłonka i włosków. Najczęściej jest koloru żółtego lub brązowego. U dzieci może mieć jaśniejszy kolor.
Z kolei zielona lub szara barwa może świadczyć o infekcji bakteryjnej w zewnętrznej części ucha. Czerwona o uszkodzeniu błony bębenkowej. W obu przypadkach wskazana jest wizyta u laryngologa, którą możesz umówić w tym miejscu: https://enel.pl/lekarze/warszawa/laryngolog_119/.
Czop woskowinowy – co to jest i jak wygląda?
Jeśli w uchu powstaje lub nazbiera się zbyt dużo woskowiny, substancja może zbić się w grudki i zlepić w tzw. korek lub czop woskowinowy. Twardy i zbity często skutecznie blokuje przewód słuchowy i powoduje dyskomfort w uchu. Wśród objawów czopu woskowinowego znajdują się m.in.:
- przejściowe zaburzenia słuchu;
- uczucie rozpierania ucha;
- ból w uchu;
- świąd ucha;
- zatkane uszy;
- zawroty głowy;
- szumy uszne;
- kaszel.
Dolegliwości, zwłaszcza te bólowe, mogą nasilić się po kąpieli, kiedy do przewodu słuchowego dostanie się woda. Kontakt z wilgocią może spowodować, iż czop woskowinowy spęcznieje i jeszcze bardziej zablokuje ucho.
Dlaczego dochodzi do powstania czopu woskowinowego?
Przyczyny powstania czopu woskowinowego mogą być różne. Najczęściej związane są z nadmierną pracą gruczołów łojowych lub nieodpowiednią higieną uszu. Nagromadzeniu woskowiny sprzyja m.in. czyszczenie uszu patyczkami higienicznymi oraz częste wkładania słuchawek do uszu. W ramach profilaktyki warto zwracać szczególną uwagę na czystość urządzenia oraz higienę uszu. Najlepiej dzięki łagodnych preparatów myjących.
Uczucie zatkanego ucha może pojawić się mimo braku nadmiernej woskowiny. Wówczas może świadczyć o rozwoju pewnych schorzeń, które wymagają leczenia laryngologicznego. Są to m.in.:
- choroba Meniere’a – zbierający się w błonniku płyn powoduje zawroty głowy, zaburzenia równowagi, szumy uszne oraz uczucie zatkanego ucha.
- ostre zapalenie trąbki słuchowej – często towarzyszy stanom zapalnym górnych dróg oddechowych i przerostu migdałków u dzieci. Błona śluzowa trąbki słuchowej staje się opuchnięta, blokując ujście gardłowe i powodując dyskomfort w uszach.
Jak usunąć czop woskowinowy z ucha?
Wybór odpowiedniej metody jest uzależniony od stanu zdrowia pacjenta oraz stopnia rozwoju korka usznego. Z tego powodu z uczuciem zatkanego ucha i podejrzeniem stanu zapalnego lub korka woskowinowego najlepiej udać się do laryngologa, który zadecyduje o najlepszej metodzie czyszczenia kanału słuchowego. Zabieg najczęściej wykonuje się jedną z trzech metod lub ich połączeniem. Są to:
- irygacja ucha,
- mechaniczne usuwanie woskowiny,
- rozpuszczenie woskowiny.
Irygacja ucha to inaczej płukanie, które wykonuje lekarz lub pielęgniarka w gabinecie laryngologicznym. Zabieg polegała na wtłaczaniu wody pod odpowiednim ciśnieniem i usunięciu w ten sposób czopka. Mechaniczne usuwanie woskowiny wykonywane jest przez lekarza dzięki specjalistycznych narzędzi. Rozpuszczanie woskowiny można zastosować samodzielnie dzięki dostępnych w aptece preparatów.
Warto mieć świadomość, iż nie każda metoda może być wykonywana w każdym przypadku. Irygacja odradzana jest np. w przypadku pacjentów, u których zachodzi duże ryzyko wystąpienia powikłań. To m.in. osoby cierpiące na choroby autoimmunologiczne lub nowotwory. Inwazyjne metody czyszczenia nie są także wskazane w przypadku przerwanej błony bębenkowej lub zapalenia ucha środkowego i zewnętrznego.
