**Dziennik**
Czas spotkać się z rekinami szepnęła moja synowa, zanim zepchnęła mnie za burtę. Mój syn patrzył, uśmiechając się, gdy morze pochłonęło mnie bez śladu. Jego cel? Zagarnąć mój majątek wart dziesięć milionów złotych.
Wyjście do rekinów mruknąłem, spadając z jachtu. Bałtyk pochłonął mnie natychmiast. Niebo zniknęło, zastąpione zimnym uściskiem słonej wody. Ledwie się wynurzyłem, kaszląc i łapiąc powietrze, gdy ujrzałem ich po raz ostatni mojego syna Michała i jego żonę Ewelinę opartych o reling, z kieliszkami szampana w dłoniach.
W wieku siedemdziesięciu jeden lat nie byłem już tak zwinny jak dawniej, ale lata porannych spacerów po plaży w Sopocie nauczyły mnie szacunku do morza. Nogi płonęły, gdy wiosłowałem, ale przetrwanie nie było dla mnie nowością. Wspinając się od syna murarza po króla nieruchomości, zgromadziłem fortunę. A teraz moja własna krew wyrzuciła mnie jak śmieć.
Od lat podejrzewałem, iż uśmiech Eweliny to zimna kalkulacja, nie ciepło. Liczyły się tylko markowe sukienki, zdjęcia na Instagramie i plany na przyszłość. Michał, mój jedyny syn, dryfował od studiów, zduszony luksusem. Wmawiałem sobie, iż dorośnie, iż stanie się twardy jak stal, którą nosiłem w kieszeni. Ale tej nocy, w blasku reflektorów jachtu, zrozumiałem jego kręgosłupem była Ewelina.
Słona woda paliła oczy, gdy płynąłem w stronę ciemnego brzegu. Odległość była przerażająca, ale gniew silniejszy niż prąd. Każdy ruch napędzała zdrada. Gdy wreszcie wyczołgałem się na kamienistą plażę, moje mięśnie krzyczały, ale umysł był ostrzejszy niż od lat.
Jeśli chcieli, bym zginął niech mają tę chwilę zwycięstwa. Ale gdy tylko wrócą do mojego domu, przekonają się, iż czekam. I dam im prezent, którego nie zapomną.
**Trzy dni później**
Michał i Ewelina wrócili do biura w Warszawie z kamiennymi twarzami. To był tragiczny wypadek powtarzała Ewelina pracownikom, błyszcząc łzami. Zgłosili Straży Przybrzeżnej, iż wypadłem za burtę, zbyt stary, by się utrzymać. Nie znaleźli ciała tylko papiery.
W bibliotece, wśród dębowych regałów, otworzyli butelkę wina. Śmiali się, pewni wygranej. Ale gdy Ewelina sięgnęła po pilota, na ekranie telewizora pojawiła się moja twarz.
Niespodzianka powiedziałem na nagraniu. Mój spokojny głos wbił się w nich jak nóż.
Kieliszek wypadł z ręki Michała. Ewelina otworzyła usta, ale słowa utknęły w gardle.
Jeśli to oglądacie, znaczy, iż chcieliście mojej śmierci. Pieniądze? Proszę bardzo. Ale musicie poznać prawdę.
Przewidziałem zdradę lata temu. Mój adwokat, któremu ufałem od siedemnastki, pomógł założyć fundusz. jeżeli umrę w podejrzanych okolicznościach, majątek trafi do Michała pod warunkiem, iż każdy grosz pójdzie na cele charytatywne. Ewelina zawsze śmiała się z moich darowizn, nazywając je wyrzutami sumienia. Nie wiedziała, iż to była moja ucieczka.
Dziesięć milionów złotych mówiłem na nagraniu. I dostaniecie je… jeżeli wydacie tak jak ja: cegła po cegle, decyzja po decyzji.
Gdy nagranie się skończyło, wszedłem do biblioteki żywy. Ubrany w nienagannie wyprasowany garnitur, z blizną na czole jako jedynym śladem walki z morzem. Michał zbladł, kolana mu drżały jak dziecku przyłapanemu na kradzieży ciastek. Ewelina stała sztywno, oczy zwężone jak u gracza rzucającego wszystko na jedną kartę.
Powinieneś nie żyć syknęła.
A jednak jestem odparłem. I to jest mój dar: wolność. Wolność ode mnie, od pieniędzy, które znacie więcej niż rodzinę. Wynoście się stąd przed świtem. Żegnajcie.
Ewelina nie zamierzała się poddać. Nie możesz nas tak skreślić! Michał to twój syn!
Michał milczał, patrząc na nas z bólem.
Dałem mu wszystko: studia, stanowisko w firmie, miejsce przy stole. A on? Stał się wspólnikiem w próbie zabójstwa własnego ojca.
Ewelina zaśmiała się drwiąco. Myślisz, iż policja uwierzy paranoikowi bez dowodów?
Mylisz się.
Wyjąłem z szuflady wodoszczelne etui, które miałem przy sobie, gdy mnie zepchnęła. W środku była kamera GoPro. Nagranie pokazywało Ewelinę, jak krzyczy: Czas na rekiny!, a potem śmiech Michała.
Syn osunął się na krzesło. Ewelina podeszła bliżej, zimna jak lód. Jesteś okrutny. Nie chcesz syna chcesz żołnierza. Może kiedyś umiałeś kochać.
Jej słowa zabolały, ale tylko na chwilę. Kochałem syna. W głębi serca wciąż go kochałem. Ale miłość przestała być ślepa.
Rankiem ich walizki stały przy drzwiach. Patrzyłem, jak odchodzą, a żwir chrzęścił pod ich stopami jak dźwięk pękających kajdan.
Dom wreszcie był cichy. Nalałem kawy i usiadłem w fotelu, odzyskując spokój. Majątek stracił blask. W kolejnych tygodniach przekazywałem go fundacjom: weteranom, studentom, szpitalom.
A Michał? Może kiedyś wróci czy to jako złodziej, czy jako człowiek szukający przebaczenia.
Do tego czasu rekiny będą czekać w wodzie między nami.
**Lekcja?** Zdrada nie zabija uczy. A prawdziwe dziedzictwo to nie złoto, ale wybory, które zostawiamy za sobą.
