Córka zmarłego policjanta poszła sama na aukcję owczarków niemieckich – Powód szokuje…

Samotna córka zamordowanego policjanta przyszła na aukcję owad niemieckiej Powód jest szokujący
Głos licytatora odbijał się od stropu od ponad godziny wysoki, rytmiczny, hipnotyzujący. Krowy. Kózki. Para kur w koszu. Ludzie ledwo podnosili wzrok, gdy odczytywał kolejną kartę.
Pozycja 42. Emerytowany K9, siedmioletni pies. Reaguje na niemieckie komendy i gesty. Wcześniej przydzielony do posterunkowej Hannah Nowak z 12. rewiru
Tłum zamruczał. Kilka głów się odwróciło.
Pamiętali to nazwisko. Każdy w mieście je znał.
Nowak była tym typem policjantki, która pamiętała urodziny, która zatrzymywała się pomóc przy wymianie opon w deszczu. Aż pewnego wieczoru nie wróciła do domu. Jej partner pies służbowy przeszedł na emeryturę, tygodniami siedział w klatce, zanim cicho odszedł. Nikt nie chciał o tym mówić.
Za dużo luk w raporcie.
Za dużo bólu.
Teraz siedzi w klatce ledwie większej od niego. Jego sierść jest bledsza. Na każdy zawołanie nastawiał uszy, ale nie reagował. Aż do teraz.
Dziewczyna podeszła do przodu.
Długowłosy owczarek niemiecki wstał.
Żadnego szczekania. Żadnego warczenia.
Wstań.
Jakby usłyszał komendę, którą tylko ona wypowiedziała.
W oborze zapadła cisza. Gdzieś płacze dziecko. Mężczyzna nerwowo się śmieje, ale zaraz milknie.
Dziewczyna zatrzymuje się metr od podwyższenia, gdzie stoi licytator.
Wyciąga słoik z plecaka.
Monety. Pięciozłotówki. Złożony bankowo piątak. Wstążka z pogrzebu matki. I zalaminowane zdjęcie.
Przedstawało posterunkową Nowak i jej psa Reksa uśmiechniętych przed radiowozem, z psą głową dumnie uniesioną, jakby był dumny z odznaki przypiętej do obroży.
Dziewczyna podnosi głowę. Jej głos drży w ciszy, ale brzmi stanowczo.
Już jest mój.
Licytator zamilkł w pół słowa.
Kochanie powiedział, odchrząkując nie sądzę
Dziewczyna nie mrugnęła.
Odprowadzał mnie do szkoły. Spał na progu mojego pokoju. Był ostatnim, który widział ją żywą. Należy do mnie.
Cisza.
Wtem ktoś z tyłu odezwał się: Niech pies zdecyduje.
Głowy się odwróciły. To był starszy mężczyzna, jeden z dawnych partnerów służbowych Hanny. Podszedł do przodu i skinął licytatorowi. Otwórz klatkę.
Słychać było wahanie. Protokół. Odpowiedzialność. Ale w tej chwili zasady wydawały się mniej ważne.
Drzwi klatki otworzyły się.
Reks nie spieszył się. Nie biegał tam i z powrotem.
Powoli wyszedł, powąchał powietrze i ruszył bezpośrednio w stronę dziewczyny.
Dziewczyna uklękła, objęła pękatą szyję psa ramionami. Pochylił się nad nią, przycisnął mocno, jakby wznawiał obowiązek, którego nigdy nie chciał porzucić.
Sala wybuchła, nie w brawach, ale w czymś cichszym. W czymś pełnym szacunku.
Niektwozy płakali. Inni odwracali wzrok, zawstydzeni łzami.
Nawet dwaj mężczyźni w garniturach, którzy przygotowali się do licytacji w tysiącach złotych, mając nadzieję, iż z lojalnego K9 zrobią stróża, stali w milczeniu jeden z nich pięścią przecierał oczy.
Licytator opus