Kiedy dowiedziałam się, iż Monika wychodzi za mąż, serce zabiło mi szybciej. Byłam pewna, iż oczywiście zostanę matką panny młodej, będę z dumą patrzeć, jak Monika idzie do ołtarza, trzymając się pod rękę z ojcem.
Zawsze wyobrażałam sobie ten dzień: białą suknię, kwiaty, wzruszone przemówienia, a potem pierwszy taniec, w którym zatańczę z nią, choćby symbolicznie. Przez lata myślałam, iż takie momenty zbliżają matkę i córkę, łatają stare rany, dają nadzieję, iż choćby jeżeli bywało ciężko, to w końcu się sobie wybacza.
Ale wszystko potoczyło się inaczej.
Monika zawsze była dzieckiem zamkniętym w sobie. Wrażliwa, nieśmiała, delikatna. Czasem wydawało mi się, iż chowa się za ścianą własnych myśli, choćby będąc blisko mnie. Ja natomiast byłam zawsze tą energiczną, silną - wiecznie zagonioną między pracą, zakupami, domem.
Samotna matka, która musiała sobie radzić ze wszystkim. Zawsze powtarzałam: "Musimy być dzielne, musimy dać radę". Rzadko miałyśmy czas na wspólne rozmowy. Często uważałam, iż liczą się praktyczne sprawy - byle Monika miała co jeść, była czysta, odrobiła lekcje, nie sprawiała kłopotów. Uważałam, iż dzieci potrzebują bezpieczeństwa, nie czułości.
O jej pierwszych miłościach dowiadywałam się od sąsiadek albo przez przypadek. Nigdy nie przychodziła do mnie z problemami, raczej chowała się w swoim pokoju z książką albo wychodziła na długie spacery.
Gdy próbowałam pytać, odpowiadała półsłówkami. Z biegiem lat nasze relacje stały się coraz chłodniejsze. Zawsze była grzeczna, ale wycofana. Odkąd poszła na studia do innego miasta, nasz kontakt ograniczył się do telefonów w święta i krótkich smsów: "U mnie wszystko dobrze, mama".
Kiedy zaczęła spotykać się z Michałem, jej przyszłym mężem, cieszyłam się. Wydawało mi się, iż w końcu znalazła kogoś, z kim będzie szczęśliwa, kto ją otworzy. Usłyszałam o zaręczynach od jej koleżanki, potem dostałam krótką wiadomość: "Bierzemy ślub latem".
Czekałam na telefon, aż w końcu zebrałam się na odwagę i zadzwoniłam sama, żeby pogratulować. Monika rozmawiała ze mną uprzejmie, ale bez entuzjazmu. O szczegółach przygotowań dowiadywałam się z Facebooka. Mijały tygodnie, a w skrzynce nie pojawiło się żadne zaproszenie, w telefonie panowała cisza.
Najpierw pomyślałam, iż to pomyłka. Potem ogarnęła mnie złość: "Jak ona może się mnie wstydzić? Przecież zawsze wszystko dla niej robiłam, nigdy nie zostawiłam jej bez wsparcia!" Zadzwoniłam, Monika odebrała po dłuższej chwili. Zapytałam wprost: "Dlaczego nie chcesz, żebym była na twoim ślubie? Co takiego zrobiłam?". W słuchawce zapadła cisza. W końcu usłyszałam jej cichy głos: "Mamo, proszę, nie dzwoń teraz… Nie rozumiesz, jak trudno mi o tym mówić".
Przez kilka nocy nie spałam. Przeglądałam stare zdjęcia, listy, wspominałam chwile, kiedy jeszcze była dzieckiem. Próbowałam znaleźć moment, w którym nasza więź się popsuła. Czułam złość, żal, poczucie winy i rozczarowanie. Nie chciałam uwierzyć, iż córka woli, by mnie nie było w najważniejszym dniu swojego życia.
W końcu, nie wytrzymałam. Pojechałam do niej bez zapowiedzi. Stałam pod jej drzwiami, z ciężkim sercem i bukietem róż w dłoni. Gdy otworzyła, była zaskoczona, ale wpuściła mnie do środka. Długo milczałyśmy, aż w końcu odważyłam się zapytać: "Powiedz mi prawdę. Dlaczego?".
Monika usiadła naprzeciwko mnie i zaczęła opowiadać. O tym, jak przez lata czuła się przez mnie niewidzialna. O tym, iż zawsze byłam dla niej bardziej surową nauczycielką niż matką, iż nigdy nie potrafiłam jej wysłuchać bez oceniania, iż każda rozmowa kończyła się radą albo uwagą.
Opowiedziała, jak bała się wyznać mi cokolwiek osobistego, bojąc się mojej krytyki. Powiedziała, iż kiedy planowała ślub, myślała o tym, by nie czuć się pod presją, by ten dzień był jej własny, nie moim projektem.
Siedziałam, słuchając, jakby ktoś odczytywał mi obcy pamiętnik. Było mi potwornie przykro, ale nie przerywałam. Widziałam łzy w jej oczach i czułam, jak moje własne łzy ściekają mi po policzkach. Zrozumiałam, iż przez lata goniąc za bezpieczeństwem, za stabilizacją, zapomniałam o tym, iż dziecko potrzebuje bliskości, czułości, zaufania.
Nie wiem, ile czasu minęło. W końcu powiedziałam tylko: "Przepraszam, Moniko. Nigdy nie chciałam cię skrzywdzić. Nie potrafiłam być matką taką, jakiej potrzebowałaś. Ale bardzo cię kocham i chcę to naprawić, jeżeli tylko mi pozwolisz". Ona milczała, a potem się przytuliła. Po raz pierwszy od lat.
Nie było mnie na jej ślubie. Tego nie da się już cofnąć, ta rana pewnie zostanie ze mną na zawsze. Ale po tamtej rozmowie poczułam, jakby między nami uchyliły się na nowo zamknięte przez lata drzwi.
Monika zaczęła częściej dzwonić, czasem wysyłała zdjęcia, dzieliła się drobiazgami ze swojego dnia. Kiedyś po prostu napisała: "Mamo, wpadaj na kawę, chciałabym, żebyś zobaczyła, jak mieszkamy". Serce zabiło mi mocniej - to był pierwszy krok ku pojednaniu.
Nie wszystko da się naprawić od razu. Czasem ból i żal zostają na dłużej, ale wiem już, iż najważniejsza rozmowa naszego życia się odbyła. I iż choćby jeżeli nie mogłam być z nią w najważniejszym dniu, dziś jestem bliżej niej niż przez ostatnie lata. Bo choćby najboleśniejsze prawdy, wypowiedziane szczerze, potrafią uleczyć więcej niż lata przemilczanych żalów. var adsinserter = adsinserter || {}; adsinserter.tags = ['fulladsnew'];
