Córka poprosiła mnie, żebym zamieszkała z nimi na tydzień i zajęła się wnuczkiem. Nie wiedziałam, iż zabiorę ze sobą nie tylko walizkę, ale też mop, fartuch i całe miesiące służby.
Kiedy zadzwoniła z prośbą, by przyjechać, nie wahałam się ani chwili. Szykowała się do ważnych egzaminów, a dwuletni Staś wymagał opieki. Przyjaciółki kręciły głowami: „Ewelina, ty zawsze musisz się poświęcać? Raz powiesz *tak*, a potem już się nie wyrwiesz.” Ale jak mogłam odmówić? To moja córka. Mój wnuk.
Przyjechając do ich dwupokojowego mieszkania na warszawskim Ursynowie, miałam jeden plecak i szczerą chęć pomocy. gwałtownie jednak zrozumiałam: potrzebna byłam nie tylko jako babcia, ale też sprzątaczka, kucharka, pralnia i — wisienka na torcie — darmowa niania na pełen etat.
Zięć pracował od świtu do nocy, córka wpatrzona w laptop — nauka. Cały dom spoczął na moich barkach: gotowanie, zmywanie naczyń (bo zmywarka stała jak nieżywa), pranie, odkurzanie.
„Przetrwam” — myślałam. „To tylko tydzień. Jeden. Tydzień.”
Ale tydzień rozlał się w dwa, potem trzy. W końcu minął cały miesiąc. Córka zdała egzaminy, ale od razu rzuciła się w poszcziwanie pracy. Nie wyjeżdżałam — jak mogłam? Staś był za mały, by zostawić go samego.
Nikt nie prosił, żebym została. Ale też nie odsyłali. Po prostu trwałam, jak mebel, który stoi, póki się nie rozpadnie. Tylko coraz częściej łapałam ich spojrzenia — najpierw grymasz, gdy zupa za słona, potem warknięcie, iż koszula źle wyprasowana. A w końcu zaczęłam *przeszkadzać*.
W ich domu stałam się widmem. Pomagałam, ale czułam się jak intruz. Żadnego „Dziękuję, mamusia”. Żadnego „Odpocznij”. Tylko ściśnięte usta i westchnienia. A ja liczyłam, iż zobaczą, ile dla nich robię, i szepną choć słowo wdzięczności. Albo zaparzą mi prawdziwą herbatę, nie tę z torebki.
Nie sądziłam, iż miłość może stać się taką niewidzialną klatką.
W moim kawalerku na Mokotowie czeka na mnie haft, półka z pożółkłymi książkami, parapet pełen fiołków. Ale jestem tu. Wstaję o szóstej: śniadanie, Staś — nakarmić, ubrać, spacer. W południe obiad, pranie, podłoga. Wieczorem kolacja. Nocąty leżę na rozkładanym łóżku w pokoju chłopca i myślę: *Czy tak już zostanie?*
Ale jestem matką. Babcią. Nie odejdę. Czekam. Może pewnego dnia usłyszę: „Mamo, jesteś dla nas błogosławieństwem”. Albo zrobi mi się ten rogalik z kawiarni przy Puławskiej. A zięć w końcu powie: „Bez pani byśmy zginęli”.
Na razie — cisza.
Może jeszcze nie pojęli? Młodzi potrzebują czasu, by zrozumieć wartość matczynego poświęcenia. Czasem czuję się jak powietrze — niewidzialna, ale niezbędna.
Wczy jednak wierzę. Wierzę, iż moja miłość nie pójdzie na marne. Że nie stanie się kamieniem winy, ale fundamentem. Że gdy Kasia zestarzeje, przypomni sobie ten czas i zrozumie, jak ważne jest nie tylko brać, ale i dziękować.
Niech potrzebują czasu. Ja poczekam. Jestem matką. A w sercu matki — choćby gdy boli — zawsze jest miejsce na nadzieję.
