Co zwiedziliśmy w Zakopanem?

anrikaiszafagra.pl 1 rok temu

Zakopane zimą- to, najpiękniejsze miejsce raju na mapie Polski.
Tylko w zakopiańskiej baśni przypomnisz sobie zimę z dzieciństwa, bo będąc dzieckiem, biały puch otulał każde miejsce w naszym kraju.
Jak teraz widzimy, zimy brakuje w całości kraju prócz rajskiego Zakopanego. Podczas naszego pobytu w śnieżnej magii jak z ,,Opowieści z Narnii ” każdego dnia mieliśmy idealną aurę.
Codzienne pełne słońce podnosiło energię Czakr wszystkich istot podziwiających Boskość natury stworzenia.
My byliśmy zachwyceni i całkowicie wypoczęci wracając do bezśnieżnej, ponurej, ale ukochanej Warszawy.
Oto miejsca, które zobaczyliśmy, przekazujemy Wam:

Zakopane:

Zakopane – miasto w południowej Polsce, w województwie małopolskim, siedziba powiatu tatrzańskiego.

Największa miejscowość w bezpośrednim otoczeniu Tatr, duży ośrodek sportów zimowych, potocznie nazywany zimową stolicą Polski. W jego granicach administracyjnych znajduje się znaczna część Tatrzańskiego Parku Narodowego (od Doliny Suchej Wody do Doliny Małej Łąki).

Według danych GUS z 31 grudnia 2020 r. miasto liczyło 26 846 mieszkańców, będąc tym samym drugim pod względem ludności – po Nowym Targu – miastem Podhala.

Zakopane położone jest na Pogórzu Spisko-Gubałowskim, w Rowie Podtatrzańskim oraz w Tatrach, nad kilkoma potokami, których wody ostatecznie wpadają do rzeki Zakopianka (dopływu Białego Dunajca). Jest najwyżej położonym miastem Polski. W granicach administracyjnych miasta znajduje się część Tatr (z najwyższym punktem jakim jest wierzchołek Świnicy – 2301 m n.p.m.). Pomijając tereny TPN, miasto leży na wysokości 750–1126 m n.p.m. (Gubałówka), a część adekwatna – zabudowana, do około 900 m n.p.m. Centralny punkt Zakopanego – skrzyżowanie ul. Krupówki i Kościuszki – znajduje się na wysokości 838 m n.p.m. Na północy rozciąga się pasmo Gubałówki, a na południu nad miastem góruje Giewont.

Według danych z roku 2017 miasto zajmuje obszar 84,26 km² (w tym: użytki rolne – 31%, użytki leśne – 57%), stanowiąc 17,89% powierzchni powiatu.

Sąsiaduje z gminami: Bukowina Tatrzańska, Kościelisko, Poronin, a także ze Słowacją.

W latach 1975–1998 Zakopane administracyjnie należało do województwa nowosądeckiego.

Gubałówka:

Gubałówka – podłużne wzniesienie na Pogórzu Gubałowskim (Paśmie Gubałowskim).

Ma wysokość od 1120 m na wschodnim końcu do 1129 m na zachodnim końcu. Wznosi się w północno-zachodniej części Zakopanego. Po wschodniej stronie Gubałówki znajduje się miejscowość Ząb, a po zachodniej Gubałówka sąsiaduje z Butorowym Wierchem. U podnóża północnych stoków Gubałówki w dolinie potoku Bystrego położone jest Nowe Bystre. Nazwa Gubałówka pochodzi od znajdującej się na niej polany Gubałówka, tej zaś od nazwiska Gubała. Testament Jędrzeja Gadowskiego spisanego dnia 1 maja 1692 roku podaje pierwszą nazwę tego wzniesienia jako Antgua.

Kasprowy Wierch:

Kasprowy Wierch (słow. Kasprov vrch; dawniej Kasprowa Czuba, Stawiańska Czuba, Goryczkowiańska Czuba) – szczyt w Tatrach Zachodnich o wysokości 1987 m.

Kasprowy Wierch położony jest w grani głównej Tatr i znajduje się zarazem na granicy polsko-słowackiej. Szczyt góruje nad trzema dolinami walnymi: Doliną Bystrej i Doliną Suchej Wody Gąsienicowej po stronie polskiej oraz Doliną Cichą po stronie słowackiej. Jest zwornikiem dla 4 grani:

grań południowo-wschodnia. Jest to odcinek grani głównej. Sąsiednim w niej szczytem jest Beskid (2012 m), oddzielony Suchą Przełęczą (1950 m),
grań zachodnia, odcinek grani głównej. Sąsiednim szczytem jest Pośredni Goryczkowy Wierch (1874 m), oddzielony Przełęczą nad Zakosy (1816 m).
grań północna biegnąca poprzez Suchą Czubę i Myślenickie Turnie. Oddziela ona dwie odnogi Doliny Bystrej: Dolinę Goryczkową i Dolinę Kasprową,
długa północno-wschodnia grań Kasprowego Wierchu biegnąca poprzez Uhrocie Kasprowe, Kopę Magury i Królowy Grzbiet. Grań ta oddziela Dolinę Suchej Wody od Doliny Bystrej i dolinek reglowych.

Dolina Kościeliska:

Dolina Kościeliska – dolina walna, tj. sięgająca od podnóża Tatr do głównego grzbietu – grani głównej Tatr. Jest orograficznie prawą odnogą doliny Czarnego Dunajca, do której uchodzi w Kirach. Jest drugą co do wielkości doliną polskich Tatr (po Dolinie Chochołowskiej) i najbardziej atrakcyjną pod względem ilości wapiennych form skalnych, wąwozów, jaskiń, a także historii. Jest też jednym z najczęściej przez turystów odwiedzanych miejsc w Tatrach.

Znajduje się w Tatrach Zachodnich. Ma ok. 9 km długości, obwód ok. 27 km, a powierzchnię ok. 35 km². Od zachodu jej obramowanie tworzy północna grań Siwego Zwornika po Przednią Kopkę, od południa grań główna na odcinku od Siwego Zwornika po Małołączniak, od wschodu północno-zachodnia grań Małołączniaka po Mały Regiel. Wylotem doliny biegnie wyraźna granica między Tatrami i Rowem Podtatrzańskim oraz Podhalem. Północną fizycznogeograficzną granicę Doliny Kościeliskiej tworzy Droga pod Reglami.

Ma liczne boczne odgałęzienia, największe z nich to Dolina Miętusia, Dolina Tomanowa i Dolina Pyszniańska (Pyszna). Pozostałe większe odgałęzienia to: Żeleźniak, Żleb pod Wysranki, Wąwóz Kraków, Wściekły Żleb, Zastolański Żleb, Dolinka Iwanowska, Dolina Smytnia. Dnem doliny płynie Kościeliski Potok.

Najwyższym punktem w otoczeniu Doliny Kościeliskiej jest Błyszcz (2159 m). Z doliny jest widoczna, choć nie leży bezpośrednio nad nią, Bystra (2248 m) – najwyższy szczyt Tatr Zachodnich. Wylot doliny znajduje się w Kirach na wysokości około 927 m, tak więc deniwelacja doliny wynosi 1232 m.

Dolna i środkowa część Doliny Kościeliskiej tworzy długi i głęboki wąwóz skalny, ściany którego w trzech miejscach zwanych „bramami” zbliżają się blisko do siebie. Są to: Niżnia (Brama Kantaka), Pośrednia (Brama Kraszewskiego) i Wyżnia Kościeliska Brama (Brama Raptawicka).

Staw Smreczyński:

Smreczyński Staw – polodowcowe jezioro morenowe w polskich Tatrach Zachodnich. Nazwa pochodzi od dawnej Hali Smreczyny.

Staw znajduje się w górnej części Doliny Kościeliskiej, u wylotu Doliny Pyszniańskiej i Hali Smreczyny, na wysokości 1226 m. Powstał w zagłębieniu między morenami dwóch lodowców. Średnia głębokość – 1,8 m, głębokość maksymalna – 5,3 m, powierzchnia – 0,75 ha, pojemność – 13 540 mł. Przeźroczystość wody wynosi zaledwie 1,5–2 m.

Otoczony jest lasem, ponad którym widoczne są szczyty: Smreczyński Wierch (2086 m n.p.m.), Kamienista (2126 m), Błyszcz (2158 m), zbocza Starorobociańskiego Wierchu (2178 m), przez które przebiega granica polsko-słowacka. Blisko stawu są dwie zarastające leśne polany: Wyżnia i Niżnia Smreczyńska.

Dolina Strążyska:

Dolina Strążyska (poprawnie Dolina Strążysk) – dolina w polskich Tatrach Zachodnich, położona pomiędzy Doliną ku Dziurze a Doliną za Bramką. adekwatna nazwa doliny pochodzi od słowa strąga, w gwarze podhalańskiej oznaczającego rodzaj zagrody przeznaczonej do dojenia owiec. Wylot doliny znajduje się na wysokości 900 m przy Drodze pod Reglami, na przedłużeniu zakopiańskiej ul. Strążyskiej, a sama dolina prowadzi aż do ścian masywu Giewontu ograniczającego ją od południowej strony. Zachodnie obramowanie doliny tworzą Grzybowiec i Łysanki z Samkową Czubą, wschodnie odchodzący od Juhaskiej Kopy w Długim Giewoncie skalny filar, dalej grzbiet od Wyżniej Suchej Przełęczy do Niżniej Suchej Przełęczy, Suchy Wierch, Sarnia Skała i jej grzbiet Grześkówki. Grzbiet Styrżnika dzieli górną część Doliny Strążyskiej na dwie mniejsze dolinki stanowiące jej górne piętro: wschodnią Dolinę Wielkiej Równi i zachodnią Małą Dolinkę. Główna część doliny posiada jeszcze kilka bocznych odgałęzień: Samkowy Żleb, Dolina Grzybowiecka, Koński Żleb i Sarni Żleb.

Wodospad Siklawica:

Siklawica – wodospad w Tatrach Zachodnich, w górnej części Doliny Strążyskiej (według kryteriów ściśle geograficznych już na obszarze Małej Dolinki), pod północną ścianą Giewontu. Wodospad opada z dwóch prawie pionowo nachylonych ścian (pod kątem 80°). Łączna wysokość wodospadu wynosi 23 metry (wysokość ściany dolnej wynosi 13 m, a ściany górnej 10 m). Pomiędzy górną i dolną jego częścią istnieje skalna półka, w której w skale wymyte zostało siłą uderzenia wody i niesionych przez nią odłamków skalnych wgłębienie wypełnione wodą, tzw. kocioł eworsyjny.

Nazwa wodospadu pochodzi od Siklawy w Dolinie Pięciu Stawów Polskich. Dawniej nazywany był także Siczącą, Siczawą, Siklawą. Był odwiedzany od samych początków turystyki w Tatrach. Ludwik Zejszner w 1849 r. pisał o nim: „…godzien ze wszech miar widzenia”. Wodospad znajduje się w jednym z dwóch górnych odgałęzień Doliny Strążyskiej zwanym Małą Dolinką, którym – i dalej bardzo stromym żlebem Warzecha – niegdyś prowadziła najkrótsza ścieżka turystyczna z Zakopanego na Giewont.

Wielka i mała krokiew:

Wielka Krokiew im. Stanisława Marusarza – duża skocznia narciarska o punkcie konstrukcyjnym K125 i rozmiarze HS140, zlokalizowana na północnym stoku góry Krokiew (1378 m n.p.m.) w Zakopanem, na wysokości 1050 m n.p.m.

Zbudowana według projektu autorstwa inż. Karola Stryjeńskiego i uroczyście otwarta 22 marca 1925 podczas konkursu skoków. Od 1989 r. nosi imię Stanisława Marusarza (w latach 1932–1989 jej patronem był Karol Stryjeński). Wchodzi w skład Ośrodka Przygotowań Olimpijskich w Zakopanem, a zarządza nią Centralny Ośrodek Sportu. W jej pobliżu usytuowany jest Kompleks Średniej Krokwi im. Bronisława Czecha.

Największa skocznia narciarska w Polsce i jeden z dwóch – obok skoczni im. Adama Małysza w Wiśle-Malince – dużych obiektów narciarskich w kraju.

Skocznia naturalna (brak sztucznie wyniesionej wieży startowej, na której rozpoczyna się rozbieg), osłonięta lasem. Wyposażona w: igelit, sztuczne oświetlenie i tory lodowe, umożliwiające oddawanie skoków w temperaturze do 20 °C.

Dotychczas odbyło się na niej wiele międzynarodowych imprez sportowych, m.in.: konkursy skoków narciarskich podczas mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym (1929, 1939, 1962) i Zimowych Uniwersjad (1993, 2001), zawody Pucharu Świata (od sezonu 1979/1980), Pucharu Kontynentalnego (od sezonu 1992/1993), Pucharu FIS (od sezonu 2012/2013), Letniej Grand Prix (od sezonu 2004) oraz Pucharu Świata w kombinacji norweskiej (od sezonu 1998/1999). Wielokrotnie przeprowadzano na niej Mistrzostwa Polski w skokach narciarskich (po raz pierwszy w 1927).