– I od czego dzisiaj będę musiał cię ratować? – zapytał Jakub, zalewając wrzątkiem drugą zupkę chińską.
– Puree i klopsiki! – odpowiedział wesoło Tomek.
– O, znowu? – Jakub udawał uśmiech.
– Znowu!
– W zeszłym tygodniu też były te okropne klopsiki! Ile można?
– Właśnie to samo pytam żonę, ale ona choćby słuchać nie chce! No dobra, bierz się!
***
Marcin, ich nowy kolega z pracy, patrzył na nowych znajomych ze zdziwieniem, nie rozumiejąc, dlaczego Tomkowi nie smakuje domowe jedzenie. Jakub postanowił wyjaśnić.
– Sprawa jest prosta – Tomek tęskni za śmieciowym jedzeniem, takim jak zupka chińska, pizza, pierogi ruskie i tym podobne, a żona pakuje mu codziennie obiad, żeby jadł zdrowo. Ja go ratuję. Nie można przecież marnować jedzenia! On je moją zupkę, a ja zajadam jego obiadek.
– A ona tak źle gotuje? – zapytał Marcin, wyjmując swoją kanapkę z mikrofalówki.
– Nie, gotuje całkiem nieźle. Po prostu nie zawsze ma się ochotę na klopsiki, rosół z pulpetami albo schabowego! – odparł Jakub, otwierając pojemnik Tomka. – No i trzeba mu pomóc, po przyjacielsku.
– A nie prościej powiedzieć żonie, żeby się nie wysilała? Byłaby pewnie wniebowzięta! – zauważył Marcin.
– Tomek próbował, ale ona choćby słuchać nie chce!
– A ty się cieszysz z wysiłku!
– No bo szkoda dobra!
– Gdybym miał żonę, która by mi obiady pakowała, to bym nikomu nie oddawał! – westchnął Marcin, odgryzając kanapkę.
– W czym problem? Ożeń się! Kto ci broni?
– Jeszcze nie spotkałem swojej drugiej połówki!
– No nic, jeszcze spotkasz! – klepnął go po ramieniu Jakub. – Niedawno jesteś w naszym mieście? U nas pełno fajnych dziewczyn!
Chłopaki zjedli obiad i wrócili do pracy. Wszyscy pracowali w jednej firmie meblowej, choć na różnych stanowiskach. Tomek był szefem działu sprzedaży, Jakub pracował na hali, a Marcin niedawno zatrudnił się na magazynie.
Nowy kolega chyba miał dar przewidywania. Tego samego wieczoru Marcin poznał przemiłą kobietę koło trzydziestki. Może choćby trochę młodszą.
Stała w supermarkecie i próbowała sięgnąć po paczkę makaronu z najwyższej półki. Niska, może metr pięćdziesiąt, ale śliczna.
– Pomóc pani? – zapytał uprzejmie.
Sam był nieco wyższy niż średni wzrost, więc sięganie po górne półki nie stanowiło problemu.
– Byłabym bardzo wdzięczna! – Odpowiedziała nieznajoma i uśmiechnęła się.
Ten uśmiech! Widząc go, Marcin poczuł, jakby płynął. Wszystko się pomieszało. Chciał zatrzymać ten moment, ale gdy tylko wzięła makaron, ruszyła dalej między półki.
Otrząsnął się i podążył za nią.
– Co pani planuje ugotować? – zapytał niby od niechcenia.
– A, postanowiłam zrobić mężowi lazanię! Bo już mu się znudziły moje klopsiki! – zaśmiała się.
– A tak przy okazji, ja jestem Marcin! – przedstawił się szybko. – A pani?
– A ja Kasia, możemy mówić po imieniu!
Marcin zupełnie zapomniał o rozmowie z kolegami w pracy, ale teraz nagle sobie przypomniał.
– Ojej, a nie szkoda ci się tak starać, skoro sama musisz biegać po sklepach? – zapytał żartobliwie.
– Dlaczego? Czy to źle rozpieszczać ukochanego męża?
– No bo dziś usłyszałem pewną historię i teraz sam nie wiem, czy to dobrze, czy źle!
– Jaką historię? – zainteresowała się.
– No taki jeden kolega oddaje swoje obiady, które żona przygotowuje, swojemu najlepszemu kumplowi, a sam zamiast tego je zupkę chińską. I jak tu zrozumieć facetów?
– Rzeczywiście, dziwny człowiek. Gdybym się o czymś takim dowiedziała, urządziłabym memu taką awanturę! – oburzyła się niby w imieniu innej kobiety.
– No, jak żona Tomka się dowie, to też mu się dostanie! – przytaknął Marcin.
– Tomka? – Spojrzała na niego zdziwiona. – A można spytać, gdzie pan pracuje?
– Ja dopiero niedawno przyjechałem do waszego miasta. Jeszcze nikogo nie znam. Zatrudnili mnie jako magazyniera w fabryce mebli na lewym brzegu.
Usłyszawszy to, Kasia przystanęła i spojrzała na niego. Wyglądała na mocno obrażoną.
W głowie gwałtownie dodała dwa do dwóch. Mąż ostatnio przytył, też ma na imię Tomek, też pracuje w tej firmie. Raczej nie przypadek.
– To ten nicpoń! Więc to Jakub cały czas zjada jego obiady, a mój żywi się jakąś zupką! – warknęła.
Dopiero wtedy Marcin zrozumiał, iż wpakował się w kłopoty, ale skąd mógł wiedzieć, iż piękna nieznajoma okaże się żoną kolegi?
– Ups! – powiedział winowajczo, nie wiedząc, jak się wykręcić.
Kasia porzuciła wózek i ruszyła w stronę wyjścia, mrucząc pod nosem:
– Jak on śmiał! Lazania? Zapomnij! Same klopsiki, pulpety i kopytka! Ja się tu męczę, a on!
Marcin zostawił swoje zakupy i pobiegł za nią. Dogonił ją dopiero przy samochodzie, gdy już otwierała drzwi.
– Nie mogę pozwolić, żebyś wsiadała za kierownicę w takim stanie! – powiedział stanowczo. – Chodź, postawię ci kawę, a jak się uspokoisz, pojedziesz, gdzie chcesz.
– Nie! – odparła, ale Marcin nalegał.
W końcu się zgodziła. Weszli do kawiarni w supermarkecie, Marcin zamówił kawę i parę ciastek. Co jeszcze mogło uspokoić kobietę? Na nic lepszego nie wpadł. Ku jego zaskoczeniu, to zadziałało.
Kasia jadła ciastko i powoli się uspokajała, chociaż uraza jeszcze nie minęła.
– No nie do wiary! Ten Jakub to jednak ma tupet. Więc to on cały czas zjada moje obiady? Wiesz, od dawna tak jest?
– Szczerze, nie wiem. Przepraszam, iż wygadałem cudzą tajemnicę. Proszę, nie wydawaj mnie. Twój mąż to szef, na pewno mnie zwolni!
– Nie zwolni. Ja mu nic nie powiem! Obmyślę zemstę!
– Dzięki, bo niełatwo znaleźć pracę z dobrą pensją.
– Rozumiem, sama długo szukałam. WięcTego wieczoru Tomek wrócił do domu, zastał pustą lodówkę i nagle zrozumiał, iż czas najwyższy docenić starania swojej Kasi.
