Cieszę się, iż nie zdecydowałam się na dzieci. Mam 70 lat i nie żałuję ani trochę.

Przepełnia mnie radość, iż zdecydowałam się nie mieć dzieci. Mam 70 lat i ani trochę tego nie żałuję.

Mam na imię Zofia Kowalska i mieszkam w Toruniu, gdzie ulice kryją się w cieniu historii. Niedawno umówiłam się na wizytę u dermatologa i siedziałam w poczekalni przychodni, czekając na swoją kolej. Obok mnie usiadła kobieta – elegancka, z delikatnym uśmiechem. Rozmawiałyśmy i choćby nie zauważyłam, jak jej słowa zmieniły moje postrzeganie życia. Okazała się nie tylko miłą rozmówczynią, ale osobą, której historia zmusiła mnie do przemyślenia tego, co uważałam za niezmienne.

Od razu zwróciłam uwagę na jej styl: zadbane dłonie, starannie ułożona fryzura, ubranie jak szyte na miarę. Pomyślałam: 50 lat, nie więcej. W rozmowie powiedziała jednak, iż ma ponad 70. Zamarłam ze zdumienia – żadnych zmarszczek, żadnej oznaki zmęczenia nie zdradzało jej wieku. Wyglądała żywo, promiennie, zupełnie inaczej niż jej rówieśnice, pochylone pod ciężarem lat i trosk. Promieniała, a ja nie mogłam od niej oderwać wzroku.

Opowiedziała mi o swoim życiu – bez upiększeń, z pewną jasną szczerością. Dwukrotnie była zamężna, teraz żyje sama. Z pierwszym mężem, Piotrem, rozstali się jeszcze w młodości. Powód był prosty i surowy: nie chciała mieć dzieci. On wiedział o tym od samego początku – marzyła o małżeństwie bez pieluch i wózków. Ale gdy skończyła trzydzieści lat, zaczął naciskać: „Pełna rodzina to dzieci, pora się nad tym zastanowić”. Jej serce milczało, instynkt macierzyński nigdy się nie obudził. Stała niewzruszona: rodzenie wbrew sobie to zdrada samej siebie. Rozmawiali szczerze, ale ich drogi się rozeszły – rozwód okazał się łatwiejszy niż kłamstwo wobec samej siebie.

Drugie małżeństwo było z Andrzejem – rozwodnikiem z córką z pierwszego małżeństwa. On nie chciał mieć więcej dzieci, co ich do siebie zbliżyło. Żyli w zgodzie, nie poruszając tematu potomstwa. Andrzej choćby cieszył się, iż podzielała jego poglądy. Ale los chciał inaczej: zginął w wypadku samochodowym. Ona została sama, ale samotność jej nie złamała – stała się jej wolnością. „Jestem szczęśliwa”, powiedziała patrząc mi w oczy. – „Nie muszę się do nikogo dostosowywać, żyję dla siebie”. W jej głosie nie było cienia żalu, tylko siła i spokój.

Opowiadała o przyjaciółkach, które przez całe życie pokładały nadzieje w dzieciach. Teraz tylko wzdychają: synowie i córki wyrośli, rozeszli się swoimi drogami, pozostawiając rodziców w pustce. „Dzieci nas nie potrzebują, gdy się starzejemy”, powiedziała. „Widziałam to, dlatego nie chciałam rodzić. Nigdy choćby o tym nie marzyłam”. Jej życie jest pełne: podróże, książki, poranne spacery nad Wisłą. Brak dzieci nie jest pustką w jej duszy, ale skrzydłami, które trzymają ją na powierzchni.

„A co ze szklanką wody na starość?” – zapytałam, przypominając sobie stare powiedzenie. Zaśmiała się: „Nie umrę ani z pragnienia, ani z choroby. Podczas gdy moi znajomi wydawali wszystko na dzieci, ja oszczędzałam. Teraz mam dość oszczędności, by zatrudnić opiekunkę do końca życia”. Jej słowa brzmiały jak wyzwanie – nie dla społeczeństwa, ale dla strachu, iż bez dzieci życie traci sens. Udowodniła coś przeciwnego: w wieku 70 lat rozkwita, zamiast więdnąć, żyje dla własnej przyjemności, a nie dla oczekiwania cudzej wdzięczności.

Patrzyłam na nią i myślałam: jak często zamykamy się w ramach, bojąc się osądu? Ona wybrała swoją drogę – bez dziecięcych głosów w domu, bez pieluch i bezsennych nocy, a ten wybór uczynił ją wolną. Jej historia jest jak lustro: zobaczyłam w niej kobietę, która nie ugięła się pod ciężarem „powinności”. Pierwszy mąż odszedł, drugi zginął, ale ona się nie złamała – zbudowała życie, w którym dobrze jej samej. Przyjaciółki narzekają na obojętność dzieci, a ona pije poranną kawę w ciszy i uśmiecha się do nowego dnia.

Teraz zadaję sobie pytanie: a co, jeżeli ma rację? Jej słowa dotknęły mnie głęboko. Widziałam, jak moi znajomi starzeją się w samotności, mimo posiadania dzieci, jak ich nadzieje upadają, gdy dorosłe dzieci zapominają zadzwonić. A ona – mając 70 lat – nie oczekuje niczyjej pomocy, nie żyje przeszłością, nie tęskni za tym, czego nie było. Jest wolna jak wiatr nad Wisłą i szczęśliwa, jak nikt z tych, których znam.

Co o tym sądzicie? Zgadzacie się z takim wyborem? Jej życie to wyzwanie dla stereotypów, dowód na to, iż szczęście nie tkwi w dzieciach, ale w słuchaniu siebie. Wyszłam z przychodni z jej uśmiechem w pamięci i myślą: może czas przestać bać się własnych pragnień? Ona niczego nie żałuje, a to skłania mnie do przemyślenia wszystkiego, w co dotąd wierzyłam.