Cień kalkulacji
Od pierwszych dni znajomości między Katarzyną a jej teściową, Jadwigą, powiał chłód. Jakby niewidzialna ściana wyrosła między nimi, odgradzając Katarzynę od ciepła, na które tak liczyła w nowej rodzinie. Teściowa patrzyła na nią jak na przypadkową intruzkę, która wtargnęła w ich idealny świat. W jej przestronnym domu na obrzeżach nadmorskiego Sopotu wszystko zdawało się świadczyć o zamożności: marmurowe podłogi, obrazy w złoconych ramach, kryształowe żyrandole. ale za tym przepychem kryła się pustka – wyrachowana, zimna jak morski wiatr w styczniu.
Katarzyna starała się unikać spotkań. Jej mąż, Marek, namawiał ją, by poprawiła relacje, twierdząc, iż matka po prostu „nie od razu przyzwyczaja się do nowych osób”. ale każda wizyta stawała się próbą. Rozmowy niezmiennie schodziły na pieniądze: ile kosztuje remont, gdzie lepiej ulokować kapitał, kto komu ile jest winien. Dla Jadwigi wszystko na świecie miało swoją cenę, choćby więzi rodzinne. Katarzyna czuła się jak towar, który się wycenia, ale nie akceptuje.
Minęło kilka lat. Pewnego późnego wieczoru zadzwonił telefon. Głos teściowej, zwykle ostry i pewny siebie, drżał: zachorowała ciężko. Jadwiga prosiła Katarzynę o pomoc. Katarzyna zastygła, ściskając słuchawkę. W pamięci wirowały lata obojętności, uszczypliwe uwagi, spojrzenia pełne wyższości. Jechać czy nie? Serce rozdzierały uraza i poczucie obowiązku. W końcu obowiązek wygrał. Spakowała torbę i ruszyła do domu nad morzem.
Katarzyna zastała teściową w sypialni. Jadwiga leżała przykryta cienkim kocem, jej twarz była wychudzona, a oczy pozbawione blasku. Narzekała na ból, na słabość, na samotność. Katarzyna patrzyła na nią, zastanawiając się, czy ta słabość jest szczera, czy to kolejna manipulacja. ale wątpliwości minęły, gdy teściowa nagle schwyciła ją za rękę, błagając, by nie odchodziła. Katarzyna wezwała lekarzy, zorganizowała hospitalizację, godzinami siedziała przy łóżku w szpitalu, dogadywała się z pielęgniarkami.
Leczenie trwało tygodnie. Jadwiga powoli wracała do sił. Kiedy ją wypisano, Katarzyna pomogła jej wrócić do domu, sprzątała, gotowała. Czekała choćby na słowo podziękowania, na znak, iż jej wysiłek nie poszedł na marne. ale zamiast tego Jadwiga, siedząc w swoim skórzanym fotelu, spytała zimno:
— Ile jestem ci winna za to wszystko?
Katarzyna zdrętwiała, czując, jak coś w niej pęka.
— Jak można tak mówić? Pomagałam pani, bo… bo to słuszne! — Jej głos zadrżał z urazy.
— Nie bądź naiwna — uśmiechnęła się teściowa, ale uśmiech był pusty jak jej słowa. — Zawsze płacę za usługi. To moja wdzięczność. Pieniądze najlepiej pokazują, iż coś cenię.
— Naprawdę myśli pani, iż wszystko można kupić? — Katarzyna zacisnęła pięści. — Gdyby była pani prawdziwą matką, Marek sam by się panią zaopiekował. Nie musiałaby mnie pani błagać w tajemnicy przed nim.
Jadwiga zmarszczyła brwi. Jej usta zadrżały, ale milczała. W oczach przemknęło coś – może uraza, może zdumienie. „Dlaczego ona mnie tak nienawidzi? — pomyślała teściowa. — Ja tylko żyję według swoich zasad. Czy to zbrodnia?”
Katarzyna wyszła bez słowa. Następnego dnia na jej konto wpłynął przelew. Powiadomienie z banku kłuło w oczy. Kwota była hojna, ale dla Katarzyny była jak policzek. Nie odesłała pieniędzy – nie z chciwości, ale ze zmęczenia. Sprzeczanie się z Jadwigą było jak walenie głową w mur.
Marek nigdy nie poznał tej historii. Wciąż widział w matce kobietę o dobrym sercu, niezdolną do podłości. Katarzyna nie zburzyła jego złudzeń. Milczała, chowając prawdę głęboko w sobie, rozumiejąc, iż niekiedy milczenie jest cenniejsze niż najszczersze wyznania. ale za każdym razem, patrząc na męża, czuła, jak między nimi rośnie cień – cień kalkulacji, który rzucała jego matka.
I tak zrozumiała, iż czasem choćby największa dobroć nie zmiękczy serca, które swoje uczucia mierzy wyłącznie w złotówkach.
