Chłopiec wezwał policję i powiedział, iż jego rodzice w pokoju coś robią: policjanci postanowili sprawdzić i odkryli coś przerażającego.

Chłopiec wezwał policję i powiedział, iż jego rodzice coś robią w pokoju: funkcjonariusze postanowili sprawdzić i odkryli coś strasznego.
Telefon na komisariacie urwał się tak nagle, jak się rozpoczął.
Pomocy, moi rodzice, oni… zdążył tylko szepnąć chłopięcy głos, zanim w słuchawce rozległo się:
Z kim ty rozmawiasz? Daj tu telefon! usłyszeli męski głos.
I cisza.
Dyżurny policjant wymienił spojrzenie z koleżanką. Zgodnie z procedurami musieli sprawdzić sytuację, choćby jeżeli połączenie wydawało się przypadkowe. Ale coś w tonie dziecka stłumiony strach, drżenie głosu zaniepokoiło ich bardziej niż zwykle.
Radiowóz podjechał powoli pod dwupiętrowy dom w spokojnej dzielnicy. Na zewnątrz wszystko wyglądało idealnie: równo przystrzyżony trawnik, kwiatowe rabaty, zamknięte drzwi. W środku jednak panowała dziwna cisza.
Funkcjonariusze zapukali. Przez chwilę nie było odpowiedzi. W końcu drzwi się otworzyły, a w wejściu stanął około siedmioletni chłopiec. Ciemne włosy, czyste ubranie, ale wzrok dorosły i poważny.
To ty do nas dzwoniłeś? delikatnie zapytał jeden z policjantów.
Chłopiec skinął głową, odsunął się, wpuszczając ich do środka, i cicho powiedział:
Moi rodzice… tam są. Wskazał w głąb korytarza, na półotwarte drzwi pokoju.
Co się stało? Wszystko w porządku z mamą i tatą? doprecyzował mundurowy, ale chłopiec nie odpowiedział. Stał tylko, przyklejony do ściany, z wzrokiem wbitym w drzwi.
Pierwszy podszedł do pokoju policjant. Jego partnerka została nieco z tyłu, przy dziecku. Pchnął drzwi i zajrzał do środka a jego serce omal nie zamarło na widok tego, co zobaczył.
Na podłodze siedzieli mężczyzna i kobieta rodzice chłopca. Ich dłonie były skrępowane plastikowymi opaskami, usta zaklejone taśmą.
W ich oczach malował się przerażenie. Nad nimi stał mężczyzna w czarnej bluzie z kapturem, w prawej dłoni błyskał nóż.
Napastnik zastygł, zauważywszy policjanta. Ostrze lekko drgnęło, palce zacisnęły się mocniej na rękojeści. Najwyraźniej nie spodziewał się, iż pomoc nadejdzie tak szybko.
Policja! Rzuć broń! zdecydowanym tonem krzyknął funkcjonariusz, już sięgając po pistolet. Jego koleżanka przytrzymała chłopca za ramię, gotowa wyprowadzić go w bezpieczne miejsce.
Ani kroku! powtórzył policjant, robiąc krok naprzód.
Napięta cisza trwała zaledwie kilka sekund, ale zdawało się, iż czas stanął w miejscu. W końcu napastnik gwałtownie westchnął, nóż z głuchym stuknięciem upadł na podłogę.
Gdy wyprowadzono go w kajdankach, policjantka ostrożnie uwolniła rodziców. Matka przytuliła syna tak mocno, iż ledwo mógł oddychać. Starszy sierżant spojrzał na chłopca i rzekł:
Byłeś niezwykle odważny. Gdyby nie twój telefon, wszystko mogło skończyć się inaczej.
I dopiero wtedy zrozumieli: napastnik choćby nie próbował związać dziecka, uważając, iż jest zbyt małe, by cokolwiek zrobić. ale właśnie to stało się jego zgubą.