Chłopiec płakał rozpaczliwie przed grobem matki, przekonując, iż wciąż żyje – nikt nie zwrócił na to uwagi, aż do interwencji policji.

Chłopiec płakał rozpaczliwie przed grobem matki, twierdząc, iż wciąż żyje nikt nie zwracał na niego uwagi, dopóki nie interweniowała policja.
Na początku maja kilku ludzi zaczęło zauważać chłopca, który regularnie odwiedzał cmentarz.
Miał około dziesięciu lat, nie więcej. Dzień za dniem podchodził do tego samego nagrobka.
Siadał na ziemi, opierając się o zimny kamień, i podnosząc głos ku niebu, krzyczał:
Ona żyje! Nie ma jej tu!
Przechodnie patrzyli na niego ze smutkiem i zrozumieniem. Sądzili, iż przeżywa głęboką żałobę.
Nie potrafił pogodzić się ze stratą matki. Wcześniej czy później musiałby zaakceptować, iż jej nie ma.
Jednak minął tydzień, potem drugi, a chłopiec wciąż przychodził na cmentarz, niezależnie od pogody.
Zarządca cmentarza nie mógł już znieść codziennych krzyków. W końcu zdecydował się wezwać policję.
Młody funkcjonariusz przybył i ostrożnie podszedł do chłopca.
Hej powiedział łagodnie.
Chłopiec drgnął, podniósł wzrok, ukazując wychudłą twarz, pooraną łzami, z oczami, które wydawały się należeć do kogoś znacznie starszego.
Wiesz, jak sprawdzić, czy ktoś oddycha pod ziemią? zapytał.
Policjant był zaskoczony.
Nie to nie są myśli dla dziecka.
Mówili, iż moja mama zasnęła za kierownicą. Ale ona nigdy nie była zmęczona.
Nigdy! szepnął chłopiec. I nie pozwolili mi się pożegnać
Funkcjonariusz spojrzał na grób: ziemia była świeża, jeszcze nie osiadła. Obok leżała łopata.
Kto ci to powiedział?
Ludzie, dla których pracowała. Mężczyzna z złotym pierścieniem i kobieta, która zawsze się uśmiecha, choćby gdy jest zła.
Znasz ich imiona?
Chłopiec je wymienił, a policjant zanotował. Coś w jego głosie utkwiło w pamięci młodego funkcjonariusza, który zgłosił sprawę przełożonym.
Wkrótce rozpoczęto śledztwo. Okazało się, iż matka chłopca, Anna, była księgową w dużej firmie farmaceutycznej.
Tydzień przed rzekomym wypadkiem zniknęła z pracy.
Jej pracodawca twierdził, iż była wyczerpana, a potem, iż zmarła. Świadectwo zgonu podpisał lekarz firmowy.
Nie było czuwania, trumna pozostała zamknięta, nie wykonano autopsji.
Funkcjonariusz zażąnal ekshumacji. Trumna była pusta.
Sprawa trafiła na szczebel federalny. Ujawniono więcej szczegółów: Anna nie była tylko księgową.
Zebrała mnóstwo dowodów przeciwko kierownictwu firmy: dokumenty, nagrania, podejrzane transakcje i nielegalne schematy.
Chciała przekazać je prokuraturze, ale ktoś się o tym dowiedział.
I wtedy wydarzyło się coś, o czym choćby chłopiec nie wiedział.
Anna nie miała wypadku. Jej śmierć została sfingowana przez policję.
Gdy przedstawiła dowody na komisariacie, policja miała już części innych spraw związanych z tą firmą.
Podjęli szybką decyzję: Anna trafiła do programu ochrony świadków.
Aby uniknąć podejrzeń ze strony zarządu, upozorowano jej śmierć. Trumna od początku była pusta.
Wszystkie dowody trafiły do sądu, ale chłopcu nic nie powiedziano, by chronić operację.
Wiedział tylko jedno: jego mama nie umarła.
I miał rację.
Trzy miesiące po procesie, gdy sprawa została zamknięta, a winnych aresztowano, Anna pojawiła się przed drzwiami swojego dawnego domu.