Całe życie poświęciłam dzieciom, aż do momentu, gdy w wieku 48 lat odkryłam prawdziwe życie.

Całe życie poświęciłam dzieciom, dopóki w wieku 48 lat nie odkryłam, co to naprawdę znaczy żyć.
Élodie siedziała na starej kanapie w swoim mieszkaniu w Lyonie, patrząc na wyblakłe tapety, które nie zmieniała od dwudziestu lat. Zmęczone ręce, noszące ślady lat prania, gotowania i sprzątania, spoczywały miękko na kolanach. Była matką trojga dzieci, żoną, która zawsze stawiała rodzinę na pierwszym miejscu. Jednak w wieku 48 lat nagle uświadomiła sobie, iż całe jej życie była nie tyle matką i żoną, co służebnicą w swoim własnym domu, gdzie jej pragnienia i marzenia rozmyły się w niekończącej się rutynie.
Dzieci Théo, Camille i Léa były jej światem. Już od narodzin Élodie zapomniała, co to znaczy myśleć o sobie. Wstawała o piątej rano, by przygotować śniadanie, ubrać je do szkoły, sprawdzić zadania domowe, wyprać ich ubrania, podczas gdy własne sukienki blakły w szafie. Gdy Théo zachorował w dzieciństwie, czuwała przy nim nocą, zapominając o własnym śnie. Gdy Camille marzyła o tańcu, Élodie rezygnowała z wszystkiego, by opłacić lekcje. Gdy Léa chciała nowy telefon, podjęła drobne prace, by mu go podarować. Nigdy nie zadawała sobie pytania, czego ona sama pragnie. Wierzyła, iż jej rolą jest dawać wszystko, aż po ostatnią kroplę.
Mąż, Olivier, nie był lepszy. Po pracy siadał przed telewizorem i czekał na kolację, jakby była to oczywistość. Jesteś matką, to twój obowiązek mówił, kiedy Élodie odważyła się narzekać na zmęczenie. Ona milczała, połykała łzy i kręciła się niczym wiewiórka w klatce. Jej życie sprowadzało się do jednej rzeczy: uszczęśliwiania innych, choć sama otrzymywała jedynie okruchy uwagi. Dzieci dorastały, stawały się coraz bardziej samodzielne, ale ich wymagania nie maleją. Mamo, zrób mi coś smacznego, Mamo, wypierz moje dżinsy, Mamo, daj mi pieniądze na kino. Élodie spełniała je mechanicznie, nie dostrzegając, jak własne życie wymyka się jej z rąk.
W czterdziestym ósmym roku życia czuła się jak cień. W lustrze widziała kobietę o zmęczonych oczach, z siwymi włosami, które nie miała czasu farbować, i z szorstkimi dłoniami od nieustannej pracy. Przyjaciółka Aurélie kiedyś powiedziała: Élodie, żyjesz dla innych. A co z tobą? Te słowa ją poruszyły, ale ona wzruszyła ramionami. Czy mogła zrobić inaczej? Była matką, żoną, jej obowiązkiem było dbać o rodzinę. Mimo to w jej wnętrzu zaczęła tlić się mała iskra słaby płomień, który niedługo miał wszystko odmienić.
Punktem zwrotnym było niewinne zdanie Camille, już młodej kobiety: Mamo, znowu źle wyprałaś moje rzeczy, są zniszczone! Élodie, po nocnej prasowaniu, zamarła. Coś w niej pękło. Spojrzała na rozrzucone ubrania, brudne naczynia w kuchni i zrozumiała, iż nie może dłużej tak żyć. Nie chciała już tego kontynuować. Tego wieczoru nie ugotowała kolacji. Po raz pierwszy od dwudziestu lat zamknęła się w sypialni i płakała nie ze smutku, ale ze świadomości, iż jej życie wymknęło się z rąk.
Następnego dnia zrobiła to, czego nigdy nie odważyła się zrobić: poszła do fryzjera. Siedząc w fotelu, patrzyła, jak jej matowe włosy spadają pod nożyczkami, czując, jak ciężar przeszłości zaczyna się ulatniać. Kupiła sukienkę pierwszą od lat nie myśląc o tym, czy spodoba się rodzinie. Zapisała się na kursy malarstwa, o których marzyła w młodości, ale porzuciła dla innych. Każdy mały krok był niczym oddech po latach pod wodą.
Dzieci były zszokowane. Mamo, przestaniesz gotować? zapytał Théo, przyzwyczajony do jej poświęcenia. Tak, ale nie zawsze. Musicie się nauczyć radzić sobie sami odpowiedziała Élodie, drżącą głosem, pełnym strachu i determinacji. Olivier narzekał, ale nie bała się już jego niezadowolenia. Nauczyła się mówić nie, a to słowo stało się jej uwolnieniem. Nie przestała kochać rodziny, ale po raz pierwszy postawiła siebie na pierwszym miejscu.
Rok później Élodie patrzyła na świat inaczej. Malowała obrazy, które sprzedawała na lokalnych targach. Śmiała się częściej niż płakała. Jej mieszkanie w Lyonie nie było już składem cudzych rzeczy stało się jej własną przestrzenią, wypełnioną zapachem kawy i farby. Dzieci zaczęły pomagać, choć początkowo opierały się temu. Olivier wciąż pomrażał, ale Élodie wiedziała jedno: jeżeli nie zaakceptuje jej takiej, jaka jest, odejdzie. Nie była już służebnicą. W wieku czterdziestu ośmiu lat w końcu odnalazła siebie.