Byłam bardzo szczęśliwa, gdy mój jedyny syn się ożenił. Moja synowa to jedyna córka swoich zamożnych rodziców, teściowie od razu podarowali im mieszkanie. Ale moja euforia trwała do momentu, gdy zrozumiałam, iż moja synowa wcale nie umie gotować

Niedawno mój jedyny syn się ożenił. Byłam niesamowicie szczęśliwa, bo syn trafił do bardzo dobrej rodziny, moja synowa to jedyna córka swoich zamożnych rodziców, teściowie od razu podarowali im mieszkanie. Ale moja euforia trwała do momentu, gdy zrozumiałam, iż moja synowa wcale nie umie gotować.

Syn ma 26 lat. Mieszkają oddzielnie, w mieszkaniu synowej, które kupili jej rodzice. Miałam szczęście do teściów, to ludzie nie biedni i dla dzieci niczego nie żałują.

Od razu powiem, iż nie jestem z tych teściowych, które nie lubią synowych bez powodu. Dziewczyna jest dobra, z dobrej rodziny lekarzy, sama studiuje medycynę, w tym roku kończy naukę.

Ale nie podoba mi się, iż nie dba o syna. Ma pewne problemy ze zdrowiem, więc przez całe życie przywiązywałam dużą wagę do jedzenia, które jadł. Kiedy syn mieszkał w domu, zawsze pilnowałam, by dobrze się odżywiał. Gotowałam tylko z jakościowych produktów i zawsze wszystko świeże.

Przestrzegałam synową nie raz, by gotowała mu normalne jedzenie, prosiłam o przestrzeganie diety. Ona się uśmiecha, kiwa głową, ale nic nie robi.

Staram się nie narzucać im za bardzo, ale kilka razy w tygodniu ich odwiedzam. Przychodzę, widzę puste pudełka od pizzy. Mówią, iż zamówili wczoraj, przyszli przyjaciele. Innym razem przychodzę, otwieram lodówkę, a tam kiełbasa, konserwowana fasola, ketchup i nic więcej. Nie ma owoców, jogurtów, jajek, niczego.

Sam przyniosłem im królika, prosiłem, by ugotowali zupę. Ten królik wciąż leży w ich zamrażarce. Mówię jej: „Jeśli nie masz czasu, jesteś zajęta nauką, pozwól, iż ugotuję i przyniosę”, ale otrzymuję stanowczą odmowę.

Pewnego razu przyniosłem produkty, mówię synowej, iż staniemy razem, będziemy gotować barszcz z pierogami. A ona mi mówi, jakie masz prawo zarządzać w moim mieszkaniu? Nie martw się, nie będziemy głodować.

Byłam tak zasmucona, iż nie da się tego słowami wyrazić. Syn na drzwiach tylko powiedział mi: mamo, nie martw się, poradzimy sobie sami.

Aha, wiem, jak sobie poradzą, znów zamówią pizzę. Rozumiem, iż synowa pozostało młoda, może jeszcze wielu rzeczy nie rozumie, ale ja w jej wieku już dbałam o dwójkę małych dzieci. A ona wciąż ma wiatr w głowie.

A syn milczy, chociaż jeszcze jesienią był w szpitalu z zaostrzeniem. Nie wiem, co robić w takiej sytuacji. Nie chcę psuć relacji, a młodzi nie przyjmują mojej pomocy. Myślę, czy może porozmawiać z jej matką, by miała na nią wpływ. Jakie są inne opcje?