**Burza w rodzinie**
Kilka dni temu moja starsza siostra, Kornelia, zaprosiła mnie do siebie. Chciała, żebyśmy spotkały się przy kawie, porozmawiały o życiu, tak jak dawniej.
Mam dużą rodzinę: starszego brata i kilka sióstr. Kornelia ma już 38 lat i czwórkę dzieci. Średnia siostra, Zofia, jest od niej młodsza o cztery lata, ma 34. Bratu Mikołajowi niedawno skończyły się 32 lata, a ja, najmłodsza, w wieku 27 lat dopiero układam sobie życie. Po mnie przyszły na świat jeszcze bliźniaczki, Dominika i Marianna, które mają po 25 lat i już po troje dzieci. Nasza rodzina jest głośna, pełna ludzi, a każdy zajęty własnymi sprawami. Dlatego takie spotkania jak to są rzadkością i naprawdę ucieszyłam się na myśl o wizycie.
Kornelia powiedziała, iż czeka na mnie na obiad i nie przyjmowała sprzeciwu. Zastanawiałam się, co zabrać dzieciom. Zwykle rozpieszczam siostrzeńców: kupuję zabawki, ciastka, czasem choćby książki. Ale teraz pieniądze nie śpieszyły się do mojej kieszeni. Oszczędzam na wkład własny do mieszkania, więc każdy grosz jest ważny. W końcu pomyślałam, iż owoce to dobry pomysł – zdrowe i przyjemne. Kupiłam kilka kilogramów dojrzałych gruszek i z tą prostą niespodzianką wyruszyłam do małego miasteczka pod Krakowem, gdzie mieszka Kornelia.
Siostra przywitała mnie ciepło. Ledwo przekroczyłam próg, gdy dzieci rzuciły się na mnie z wrzaskiem radości. Gospodyni od razu poszła do kuchni nastawiać czajnik. W powietrzu wisiało oczekiwanie: na stole stały już talerzyki do deserów, obok leżała łopatka do ciasta. Wszyscy chyba liczyli, iż jak zawsze przywiozę coś słodkiego i wyjątkowego. Tymczasem podałam dzieciakom siatkę z gruszkami.
I wtedy atmosfera zmieniła się w mgnieniu oka. Wesołe maluchy nagle zamilkły. Popatrzyły na gruszki, potem na mnie i jak na komendę odsunęły siatkę. Bez słowa wyszły do swojego pokoju. Byłam zaskoczona. Kornelia, stojąca w drzwiach kuchni, spojrzała na mnie tak, jakbym popełniła zbrodnię. A potem zaczęło się.
“Na serio, Kinga? Gruszki?” – Jej głos drżał z powstrzymywanego zdenerwowania. – “Postanowiłaś oszczędzać na moich dzieciach? jeżeli nie chcesz wydawać, to po co w ogóle przyjeżdżasz?”
Próbowałam wytłumaczyć, iż teraz trudno mi finansowo, iż oszczędzam na przyszłość. Ale słowa więzły mi w gardle. Zalewała mnie fala urazy. Czułam się upokorzona, jakby mój skromny prezent stał się powodem do osądu całego mojego życia.
“Wiesz co, Kornelia? jeżeli liczą się dla ciebie tylko słodycze, a nie ja, to o czym mamy w ogóle rozmawiać?” – rzuciłam, starając się nie wybuchnąć.
Herbata została nietknięta. Wzięłam kurtkę i wyszłam, trzasnąwszy drzwiami. W piersi kipiała mieszanina gniewu, bólu i rozczarowania. Minęło kilka dni, a ja wciąż nie mogę ochłonąć. Nie wiem, czy spojrzę teraz na siostrę bez tej goryczy.
Za każdym razem, gdy przypominam sobie tamten dzień, pytam siebie: czy chodziło naprawdę tylko o gruszki? Czy może o coś większego, co zbierało się latami? Może po prostu przestałyśmy się rozumieć, bo jesteśmy tak różne? Nie mam jeszcze odpowiedzi, ale jedno wiem na pewno: tamten dzień pozostawił w naszych relacjach pęknięcie i nie jestem pewna, czy da się je naprawić.
