Brema -10 atrakcji, które warto zobaczyć podczas zwiedzania Bremy

grafywpodrozy.pl 4 godzin temu

Zdjęcie: Brema

Brema to miasto, które potrafi oczarować od pierwszego kroku. Spacerując po jego brukowanych uliczkach, ma się wrażenie, iż czas płynie tu wolniej — między gotyckimi wieżami, renesansowymi fasadami i zapachem kawy unoszącym się z małych kafejek. To miejsce, w którym historia spotyka się z nowoczesnością: hanzeatyckie tradycje handlowe wciąż pulsują w rytmie współczesnej metropolii, a legendy, jak ta o Muzykantach z Bremy, nabierają nowego życia w miejskim pejzażu.

Zwiedzanie Bremy to nie tylko odkrywanie zabytków — to podróż w głąb europejskiej kultury obywatelskiej i ducha wolności, który od wieków kształtował charakter miasta. Od monumentalnej katedry św. Piotra, przez renesansowy ratusz i posąg Rolanda, po klimatyczne uliczki Schnoor i artystyczną Böttcherstraße – każdy zakątek ma tu swoją opowieść.

Bez względu na to, czy przyjeżdżasz zafascynowany architekturą, historią Hanzy, czy po prostu szukasz nastrojowego miejsca na weekendowy spacer – Bremen zachwyci cię harmonią między dawnym a nowym. To miasto, które nie tylko się zwiedza, ale przeżywa wszystkimi zmysłami.

Spis treści

Brema – miasto hanzeatyckiej wolności
Historia miasta
Reformacja, wojny i niezależność
XIX i XX wiek – industrializacja i modernizacja
Najważniejsze daty w historii Bremy
Dojazd do Bemy – parkingi
Ratusz – serce hanzeatyckiej niezależności
Posąg Rolanda
Pomnik Muzykantów z Bremy
Kościół Najświętszej Marii Panny (Unser Lieben Frauen)
Katedra św. Piotra (St.-Petri-Dom)
Legenda o mumiach z katedry
Rzeźby i drzwi katedry św. Piotra
Ulica Bednarzy – Böttcherstraße
Dzielnica Schnoor – spacer po średniowiecznej dzielnicy
Pomnik „Pasterz i jego stado świń”
Budynek Wagi (Haus der Glockenspieler / Stadtwaage) w Bremie
Dom Kupców w Bremie – Haus Schütting
Polecamy noclegi w okolicy
Inne interesujące miejsca w Niemczech opisane przez nas

Brema – miasto hanzeatyckiej wolności

Brema od wieków stanowi symbol niezależności i kupieckiej odwagi. Jako jedno z najstarszych miast hanzeatyckich, już w średniowieczu była ważnym punktem na mapie północnoeuropejskiego handlu. Statki z herbem Bremy żeglowały po Morzu Północnym i Bałtyckim, a bogactwo miasta rosło wraz z jego znaczeniem w strukturach Hanzy – wspólnoty kupców, która przez stulecia kształtowała gospodarkę i kulturę regionu.

To właśnie wtedy w Bremie ukształtował się duch obywatelskiej niezależności: idea, iż miasto może być wolne, samorządne i silne dzięki pracy i solidarności swoich mieszkańców. Ten etos przetrwał do dziś — widoczny w architekturze, symbolice i codziennym życiu miasta. Od katedry św. Piotra po posąg Rolanda, każdy z tych zabytków przypomina o długiej tradycji wolności, która uczyniła Bremę wyjątkową metropolią północnych Niemiec.

Historia miasta

Położona u ujścia rzeki Wezery, Brema (Bremen) należy do najstarszych i najbardziej znaczących ośrodków miejskich północnych Niemiec. Jej dzieje liczą ponad 1200 lat i stanowią przykład ewolucji miasta od misyjnej osady do wolnego hanzeatyckiego państwa-miasta.

Początki Bremy są nierozerwalnie związane z działalnością misyjną biskupa Willehada, wysłanego przez Karola Wielkiego w VIII wieku, aby chrystianizować pogańskie plemiona Sasów. W roku 787 papież Hadrian I powołał tu pierwsze biskupstwo w Saksonii, czyniąc z Bremy centrum misji północnej. Dogodne położenie, na piaszczystym wzgórzu nad żeglowną Wezerą, sprzyjało rozwojowi osadnictwa, handlu i komunikacji. W następnych stuleciach Brema zyskiwała na znaczeniu jako ośrodek religijny i administracyjny. W X wieku stała się siedzibą arcybiskupa, a połączenie z Hamburgiem w ramach tzw. archidiecezji hambursko-bremijskiej stworzyło potężne centrum misyjne Europy Północnej, odpowiedzialne za chrystianizację Skandynawii.

W XII i XIII wieku Brema przeistoczyła się z osady biskupiej w samorządne miasto. Dzięki żegludze po Wezerze rozkwitał handel z Flandrią, Skandynawią i Anglią. W 1186 roku cesarz Fryderyk Barbarossa nadał Bremie przywileje potwierdzające jej niezależność od władzy kościelnej. Był to pierwszy krok w kierunku samorządności miejskiej. W XIII stuleciu miasto dołączyło do Hanzy, związku wolnych miast kupieckich Europy Północnej. Przynależność do tej organizacji nie tylko umocniła gospodarkę Bremy, ale też rozwinęła jej sieć kontaktów międzynarodowych. Kupcyz Bremy prowadzili handel tkaninami, zbożem, solą i śledziami, a zyski z handlu pozwoliły sfinansować budowę ratusza, katedry i obwarowań miejskich.

W tym czasie kształtuje się również charakterystyczny model wolności obywatelskiej – „freie Stadt”, wolnego miasta, które samo decydowało o swoich sprawach i prawach. Władza arcybiskupów stopniowo malała, a na czoło wysuwała się rada miejska złożona z kupców i patrycjatu.

Reformacja, wojny i niezależność

W XVI wieku Brema stała się jednym z pierwszych miast północnych Niemiec, które przyjęły reformację luterańską, a następnie kalwinizm. Różnice wyznaniowe doprowadziły do napięć z arcybiskupami, ale miasto utrzymało swą niezależność. W czasach wojny trzydziestoletniej (1618–1648) Brema, mimo trudności, zachowała status wolnego miasta Rzeszy (Freie Reichsstadt), co pozwoliło jej uniknąć podporządkowania sąsiadującym księstwom.

W XVII i XVIII wieku Brema rozwijała się gospodarczo jako port handlowy, korzystając z bliskości ujścia Wezery do Morza Północnego. Powstawały tu pierwsze stocznie i warsztaty szkutnicze, a miasto utrzymywało własne siły zbrojne i system podatkowy, to rzadkość wśród niemieckich miast.

XIX i XX wiek – industrializacja i modernizacja

Rewolucja przemysłowa przyniosła Bremie nową epokę rozwoju. W 1827 roku senator Johann Smidt założył nowy port morski – Bremerhaven, który stał się „oknem na świat” miasta. Stąd wyruszały tysiące emigrantów do Ameryki, a handel morski rozwijał się w zawrotnym tempie. W XIX wieku Brema była jednym z nielicznych niemieckich miast utrzymujących samodzielność polityczną w ramach Związku Niemieckiego, a następnie Cesarstwa Niemieckiego. W czasie II wojny światowej miasto zostało częściowo zniszczone przez alianckie naloty, ale dzięki powojennej odbudowie zachowało historyczne centrum z ratuszem, katedrą i dzielnicą Schnoor.

Najważniejsze daty w historii Bremy

787 – Biskup Willehad zakłada pierwsze biskupstwo w Saksonii – początek historii Bremy.
845 – Po najeździe Normanów biskupstwo przenosi się tymczasowo do Hamburga.
965 – Brema uzyskuje status arcybiskupstwa, stając się centrum misji północnej.
1186 – Cesarz Fryderyk Barbarossa potwierdza przywileje miasta – początek niezależności.
1260–1358 – Brema przystępuje do Ligi Hanzeatyckiej.
1404 – Wzniesienie posągu Rolanda – symbolu wolności miasta.
1405–1409 – Budowa gotyckiego ratusza miejskiego.
1532 – Brema przyjmuje reformację.
1646 – Cesarz Ferdynand III potwierdza status Bremy jako wolnego miasta Rzeszy.
1827 – Założenie portu Bremerhaven przez Johanna Smidta.
1944–45 – Zniszczenia wojenne i początek powojennej odbudowy.
2004 – Ratusz i Roland zostają wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Dojazd do Bemy – parkingi

Dojazd do Bremy jest stosunkowo prosty. Miasto leży w północno-zachodnich Niemczech i ma dobre połączenia z autostradami, z których zjeżdża się prawie w samym centrum miasta. W ten sposób nie tracimy czasu w stanie w korkach. W okolicach ścisłego centrum historycznego znajduje się wiele płatnych parkingów. My wybraliśmy wielopiętrowy parking zlokalizowany w budynku przy centrum handlowym. W Bremie spędziliśmy prawie cały dzień i za parking zapłaciliśmy 9 euro. To dobra cena – biorąc pod uwagę, iż z parkingu do ratusza dostaliśmy się w 5 minut.

Ratusz – serce hanzeatyckiej niezależności

Ratusz w Bremie wybudowano na początku XV wieku w stylu gotyku ceglanego, typowym dla północnych Niemiec i miast Hanzy. Na początku XVII wieku budynek został przebudowany w stylu renesansu niderlandzkiego – to właśnie wtedy powstała jego słynna, bogato zdobiona fasada z rzeźbami, którą podziwiamy dziś.

Dzięki połączeniu gotyckiej struktury i renesansowego przepychu ratusz w Bremie jest uznawany za jeden z najpiękniejszych ratuszy w Europie. Nie przyznamy się, ile czasu spędziliśmy pod fasadą tego budynku, zadzierając głowy, fotografując i odkrywając coraz to nowe szczegóły. Czego tu nie ma! Święci, obok władców, anioły obok diabłów i wszelkiego rodzaju stworów. Do tego trochę nagości i pięknych nimf i mamy niekończący się spektakl karmiony wyobraźnią Lüdera von Bentheima – architekta i rzeźbiarza, który stoi za większością tych figur.

Wnętrza ratusza zachwycają monumentalną Salą Górną, gdzie odbywały się najważniejsze posiedzenia i uczty kupieckie. W 2004 roku budynek wpisano na listę UNESCO, razem z posągiem Rolanda, jako świadectwo niezależności obywatelskiej i ciągłości samorządności w Europie.

Posąg Rolanda

Tuż przed ratuszem stoi dumnie Roland – strażnik wolności Bremy. Kamienna figura z 1404 roku, wysoka na ponad 5 metrów, przedstawia legendarnego rycerza cesarskiego, symbolizującego prawa i niezależność miasta. Według legendy, tak długo jak Roland stoi na rynku, tak długo Brema pozostanie wolna. Posąg, podobnie jak ratusz, znajduje się na liście UNESCO i jest jednym z najstarszych zachowanych symboli miejskiej wolności w Europie.

Pomnik Muzykantów z Bremy

Obok ratusza znajduje się najsłynniejszy symbol miasta, czyli pomnik Muzykantów z Bremy. Rzeźba autorstwa Gerharda Marcksa z 1953 roku przedstawia cztery zwierzęta z baśni braci Grimm: osła, psa, kota i koguta. Według tradycji, dotknięcie nóg osła ma przynieść szczęście, dlatego ich powierzchnia błyszczy od dotyku turystów z całego świata i zawsze jest tu tłoczno – wielu turystów ustawia się w kolejce do zdjęcia na tle pomnika. Choć bohaterowie baśni nigdy faktycznie do Bremy nie dotarli, ich symboliczna podróż stała się metaforą odwagi, przyjaźni i wiary w nowe początki – wartości, które idealnie odzwierciedlają ducha miasta.

Kościół Najświętszej Marii Panny (Unser Lieben Frauen)

Niedaleko katedry znajduje się Kościół Unser Lieben Frauen – najstarsza parafia miejska Bremy. Jego historia sięga XI wieku, a obecny gotycki budynek pochodzi z XIII–XIV wieku. Wnętrze świątyni zachwyca prostotą formy i nowoczesnymi witrażami autorstwa Alfreda Manessiera, które powstały po odbudowie w latach 60. XX wieku. Kościół ten pełnił niegdyś funkcję miejsca spotkań rady miejskiej, co czyni go symbolem współistnienia religii i samorządności. Bremę zwiedzaliśmy w dzień powszedni – kościół był otwarty i udostępniony jako miejsce spotkań dla ludzi w trudnej sytuacji życiowej. Wiele osób przyszło się ogrzać, zjeść skromny posiłek i wypić ciepłą herbatę, a my mogliśmy spokojnie obejrzeć wnętrze zabytkowego kościoła.

Katedra św. Piotra (St.-Petri-Dom)

Dominująca nad rynkiem katedra św. Piotra jest duchowym i historycznym sercem Bremy, a zarazem jednym z najbardziej imponujących zabytków północnych Niemiec. Jej początki sięgają VIII wieku, kiedy biskup Willehad, wysłany przez Karola Wielkiego, założył w tym miejscu pierwsze biskupstwo w Saksonii. Pierwszy kościół był skromną budowlą drewnianą, ale wraz z rosnącym znaczeniem Bremy jako ośrodka misyjnego powstała tu monumentalna świątynia z kamienia.

Dzisiejsza katedra to połączenie stylu romańskiego i gotyckiego, z elementami późniejszej neogotyckiej rekonstrukcji. Masywna fasada z dwiema wieżami o wysokości 99 metrów góruje nad rynkiem i stanowi punkt orientacyjny widoczny niemal z każdego zakątka starówki. Po zniszczeniach w pożarach i wojnach świątynia była kilkukrotnie odbudowywana, a w XIX wieku odrestaurował ją architekt Conrad Wilhelm Hase, nadając jej dzisiejszy, harmonijny wygląd.

Wnętrze katedry warto zwrócić uwagę na romańską kryptę z XI wieku, jedną z najstarszych w północnych Niemczech. Spoczywają w niej dawni biskupi Bremy. Z wieży południowej roztacza się panoramiczny widok na całą starówkę, ratusz i rzekę.

Legenda o mumiach z katedry

Z katedrą św. Piotra wiąże się tajemnicza legenda, która od wieków budzi ciekawość mieszkańców i turystów. W podziemiach, w niewielkiej krypcie, znajduje się tzw. „Bleikeller” – „ołowiana piwnica”. W XVIII wieku odkryto tam naturalnie zmumifikowane ciała kilku osób, w tym żołnierza, dziecka i kobiety. Przez długi czas sądzono, iż spoczywają tam ofiary epidemii lub dawni mieszkańcy miasta. Ich niezwykły stan zachowania przypisywano szczególnemu mikroklimatowi krypty.

Mieszkańcy Bremy nadali im przydomki i uczynili z nich nieco makabryczną atrakcję turystyczną. Dziś „Bleikeller” można zwiedzać tylko w wyznaczonych godzinach. Mamy jeszcze jedną ciekawostkę, tym razem architektoniczną. Wieże katedry nie są identyczne. Południowa ma nieco inny kształt i proporcje, co według lokalnej tradycji ma symbolizować nierówność ludzkiej natury: żadna ludzka budowla nie może być doskonała, bo doskonałość należy tylko do Boga.

Rzeźby i drzwi katedry św. Piotra

Przed katedrą św. Piotra naszą uwagę przyciągnęły kamienne rzeźby świętych i postaci biblijnych. Najbardziej charakterystyczne są figury apostołów, proroków i biskupów, które tworzą rodzaj „galerii duchowych opiekunów” miasta. Każda z postaci ma indywidualny wyraz twarzy i detale stroju, co pozwala odczytać jej funkcję symboliczną. Niektóre trzymają księgi, inne krzyże lub symbole władzy duchowej. Rzeźby te powstały głównie w okresie średniowiecza, ale wiele z nich było kilkukrotnie konserwowanych, zachowując jednocześnie autentyczny klimat gotyckiej sztuki sakralnej. Maksa szczególnie rozbawiły przedziwne smoki i wielkie ptaki.

Szczególną uwagę warto zwrócić na drzwi katedry, bogato zdobione płaskorzeźbami. Każde skrzydło przedstawia sceny biblijne i motywy z życia świętych. W centralnej części znajdują się reliefy z wizerunkami apostołów, a w górnych panelach można dostrzec sceny z Nowego Testamentu. Narodzenie, Ukrzyżowanie czy Zmartwychwstanie Chrystusa. Płaskorzeźby pełnią nie tylko funkcję dekoracyjną, ale także edukacyjną: w czasach, gdy większość mieszkańców była niepiśmienna, opowiadały historie biblijne i nauki moralne w formie wizualnej.

Ulica Bednarzy – Böttcherstraße

Ulica Bednarzy (Böttcherstraße) to jedno z najbardziej niezwykłych i symbolicznych miejsc w Bremie – krótka, licząca zaledwie około 110 metrów, ale pełna historii, sztuki i ducha ekspresjonizmu. Łączy Rynek Główny (Marktplatz) z promenadą nad rzeką Weser i od stuleci stanowi przestrzeń, w której spotykają się tradycja rzemiosła i nowoczesna wizja kultury.

Jej historia sięga średniowiecza, gdy mieszkali tu bednarze – rzemieślnicy wyrabiający beczki, w których transportowano wino, piwo i towary zamorskie. Z biegiem czasu, wraz ze spadkiem znaczenia handlu beczkami, ulica zaczęła podupadać. Odrodziła się dopiero w latach 20. XX wieku dzięki Ludwigowi Roseliusowi, przedsiębiorcy, kolekcjonerowi i założycielowi słynnej firmy Kaffee HAG.

Roselius, zafascynowany ideą stworzenia „żywego pomnika niemieckiego ducha”, postanowił przekształcić Böttcherstraße w artystyczny manifest swoich czasów. Zatrudnił architekta Bernharda Hoetgera, który w latach 1923–1931 nadał ulicy nowy kształt, tworząc kompleks budynków w stylu ekspresjonizmu ceglanego (Backsteinexpressionismus). Czerwona cegła, spiralne schody, symboliczne rzeźby i mozaiki sprawiają, iż cała ulica przypomina jedną wielką rzeźbę architektoniczną.

Najbardziej znanym elementem jest Brama Dzwonów (Glockenspielhaus) – wieża z 30 porcelanowymi dzwonami z Miśni, które o pełnych godzinach rozbrzmiewają melodią, podczas gdy obrotowe panele ukazują płaskorzeźby słynnych żeglarzy i odkrywców – od Kolumba po Magellana. To niezwykłe połączenie dźwięku, światła i ruchu przyciąga tłumy turystów każdego dnia.

Na Böttcherstraße znajdują się również dwa ważne muzea: Paula Modersohn-Becker Museum, poświęcone twórczości jednej z pierwszych niemieckich malarek modernizmu, oraz Ludwig Roselius Museum, w którym można podziwiać dzieła sztuki od średniowiecza po barok, w tym zbiory dawnych mebli i malarstwa niderlandzkiego.

Ludwig Roselius nie chciał, aby Böttcherstraße była zwykłą ulicą handlową. Uważał ją za „niemiecką drogę artystyczną” (Deutscher Kunstweg) – symbol duchowej odnowy narodu poprzez sztukę i kulturę. Jego celem było stworzenie przestrzeni, która łączyłaby nowoczesność z mistycyzmem średniowiecza, pokazując, iż niemiecka tożsamość opiera się na twórczej syntezie przeszłości i przyszłości.

Choć jego koncepcje miały w tamtych czasach również wymiar ideologiczny i budziły kontrowersje, to sama Böttcherstraße przetrwała próbę historii jako unikatowe dzieło urbanistyczne. Po zniszczeniach II wojny światowej została odbudowana z niezwykłą pieczołowitością i do dziś stanowi jedną z najpiękniejszych ulic Europy – małe arcydzieło architektury ekspresjonistycznej, które najlepiej odkrywać powoli, z podniesioną głową i otwartymi oczami.

Dzielnica Schnoor – spacer po średniowiecznej dzielnicy

Dzielnica Schnoor to najstarsza i najbardziej urokliwa część Bremy. To labirynt wąskich uliczek, średniowiecznych domów i małych warsztatów, który zachował swój niepowtarzalny klimat sprzed kilkuset lat. Nazwa „Schnoor” pochodzi od niemieckiego słowa Schnur, czyli „sznur”, co ma symboliczne i praktyczne znaczenie: ulice dzielnicy są tak wąskie, iż przypominają splątane sznury, a w średniowieczu mieszkały tu rodziny sznurarzy i żeglarzy wyrabiających liny dla statków handlowych.

Początki Schnoor sięgają XIII wieku, kiedy dzielnica była częścią portowego przedmieścia Bremy. To tutaj koncentrowało się życie rzemieślników, marynarzy i drobnych kupców związanych z handlem rzecznym. W przeciwieństwie do reprezentacyjnych budowli przy Rynku, Schnoor, zachował autentyczny, ludowy charakter – niskie, często drewniane domy, wąskie przejścia i brukowane zaułki tworzą atmosferę małego miasteczka w samym sercu metropolii.

Podczas II wojny światowej dzielnica szczęśliwie uniknęła większych zniszczeń, dzięki czemu dziś można podziwiać oryginalny układ urbanistyczny z późnego średniowiecza. Większość domów pochodzi z XVII i XVIII wieku, a ich kolorowe fasady, zdobione gzymsami i wąskimi drzwiami, sprawiają, iż spacer po Schnoor przypomina podróż w czasie.

Współczesny Schnoor to miejsce, w którym historia spotyka się ze sztuką i codziennym życiem. W dawnych warsztatach działają dziś galerie, antykwariaty, sklepy z rękodziełem i kawiarnie, a w powietrzu unosi się zapach świeżo palonej kawy i ciepłych gofrów. Wieczorem dzielnica nabiera szczególnego uroku – oświetlona latarniami, tętni spokojem i romantycznym nastrojem.

Warto odwiedzić także Kościół św. Jana (St. Johann), dawny klasztor franciszkanów z XIII wieku, który jest najstarszym zachowanym kościołem w Bremie. w tej chwili pełni funkcję świątyni katolickiej i często realizowane są w nim koncerty muzyki kameralnej.

W latach 50. XX wieku Schnoor był zagrożony rozbiórką – uznawano go za zbyt zaniedbany i niepasujący do nowoczesnego miasta. Dopiero działania lokalnych historyków i konserwatorów uratowały dzielnicę przed zniszczeniem. Dzięki temu Schnoor stał się jednym z pierwszych w Niemczech przykładów zintegrowanej ochrony zabytkowej tkanki miejskiej, a dziś uznawany jest za „żywy skansen” – miejsce, gdzie wciąż można poczuć rytm dawnej Bremy i ducha hanzeatyckiego miasta.

Pomnik „Pasterz i jego stado świń”

Wśród zabytków Bremy, pełnych symboli władzy i religii, może zaskakiwać turystów pomnik „Schweinehirt und seine Herde” – Pasterz i jego stado świń. Znajduje się na ulicy Sögestraße, której nazwa wywodzi się ze średniowiecznego określenia Saustraße, czyli „ulicy świń”. To właśnie tędy przepędzano niegdyś zwierzęta z pastwisk do miejskiego targu.

Odlana z brązu rzeźba powstała w roku 1974 roku. Autorem jest Peter Lehmann. Rzeźba przedstawia pasterza z trąbą i towarzyszącego mu psa oraz grupę świń. Pomnik przypomina, iż Brema to nie tylko miasto hanzeatyckich kupców, katedr i ratuszy, ale także wspólnota zwykłych mieszkańców: rzemieślników, handlarzy i pasterzy. Dziś rzeźba stała się jednym z najbardziej lubianych punktów spotkań w centrum, a błyszczące od dotyku świnie świadczą o sympatii, jaką darzą ją zarówno bremianie, jak i turyści. Oczywiście nasz Maks nie mógł się powstrzymać i wskoczył prawie na wszystkie zwierzęta.

Budynek Wagi (Haus der Glockenspieler / Stadtwaage) w Bremie

Budynek Wagi Miejskiej (Stadtwaage) to jedna z charakterystycznych kamienic starego miasta w Bremie. Została wzniesiona w 1588 roku w stylu renesansu niderlandzkiego i pełniła funkcję miejskiej wagi – miejsca, gdzie ważono towary handlowe, głównie zboże, przyprawy i tkaniny, zanim trafiły na targ lub do magazynów portowych.
Fasada budynku zachwyca bogatą dekoracją rzeźbiarską i ornamentami z piaskowca, typowymi dla hanzeatyckiego przepychu. Waga symbolizowała uczciwość i kontrolę handlu, co miało ogromne znaczenie w kupieckiej Bremie.
Po zniszczeniach II wojny światowej budynek został odbudowany w 1956 roku zgodnie z oryginalnymi planami. Dziś mieści się w nim restauracja i sale reprezentacyjne, a sam obiekt pozostaje jednym z najpiękniejszych przykładów miejskiej architektury renesansowej w północnych Niemczech.

Dom Kupców w Bremie – Haus Schütting

Haus Schütting to jeden z najpiękniejszych zabytków przy rynku w Bremie, naprzeciw słynnego ratusza. Od ponad pięciuset lat jest on siedzibą gildii i izby handlowej – symbolem bogactwa, niezależności i tradycji kupieckiej Bremy.

Budynek został wzniesiony w latach 1535–1537 według projektu Johanna den Osten w stylu renesansu niderlandzkiego. Jego fasada, bogato zdobiona pilastrami, herbami i złoconymi detalami, odzwierciedla ducha hanzeatyckiego mieszczaństwa – dumnego, przedsiębiorczego i otwartego na świat. Nad wejściem widnieje motto, które stało się dewizą bremeńskich kupców: „Buten un binnen – wagen un winnen” („Na zewnątrz i wewnątrz – ryzykować i zwyciężać”).

Wnętrza Haus Schütting pełnią dziś funkcje reprezentacyjne Izby Przemysłowo-Handlowej w Bremie (IHK Bremen). Podczas II wojny światowej budynek został poważnie uszkodzony, jednak starannie odbudowano go po 1945 roku, zachowując oryginalny charakter.

Polecamy noclegi w okolicy

Hamburg to nie jest tanie miasto. choćby weekendowy pobyt może wyzwaniem dla rodzinnego budżetu, dlatego wybierając nocleg, musieliśmy się nieźle nagimnastykować. Ostatecznie wybraliśmy hostel a&o Hamburg City przy ulicy Spaldingstraße 160. Obiekt dysponuje klasycznymi pokojami w standarcie hotelowym, ale są również pokoje kameralne dwuosobowe i rodzinne. Nie ukrywamy, iż to opcja budżetowa, ale warunki mieliśmy bardzo dobre. Do takich miejsc jak Hamburg przyjeżdżamy, żeby zwiedzać, a nie mieszkać w pokoju hotelowym. A&o Hamburg City położony jest w centrum miasta. Około 2 km od centrum historycznego, czyli około 30 minut drogi na piechotę. To doskonała lokalizacja. Hamburg zwiedzaliśmy, zapominając o samochodzie i drogich parkingach w centrum. Noclegi w A&o Hamburg City zarezerwujecie na stronie Booking, tu link bezpośredni do naszego hostelu.