Dzisiejszy dzień wbił mi się w pamięć jak nóż w serce. Listopadowy wiatr smagał twarz, a wilgoć znad Wisły przejmowała do szpiku kości. Na podwórku między popękanymi blokami bawił się pięcioletni chłopiec. Jego matka stała nieopodal, wtulona w telefon, śmiejąc się z żartów koleżanki.
Chłopiec zbliżał się niebezpiecznie do stromego brzegu rzeki, podczas gdy matka była całkowicie pochłonięta rozmową. Woda tego dnia była mętna i wzburzona ostatnie ulewy wzmocniły prąd. Wystarczył jeden nieostrożny krok dziecko wpadło do wody z przeraźliwym krzykiem, a ciężka kurtka natychmiast ciągnęła je na dno.
Matka nic nie zauważyła. Wciąż gadała przez telefon, tylko od niechcenia rozglądając się wokół.
Chłopiec desperacko walczył, by dopłynąć do brzegu, ale nurt ciągnął go coraz dalej. Krztusił się, łapał zimne powietrze, jego małe rączki bezsilnie pluskały.
Wtedy po drugiej stronie pojawił się mężczyzna miejscowi zwykle nazywali go z pogardą. Chudy, zaniedbany jegomość, którego wszyscy znali jako „Kowalskiego”. Bezdomny, który mieszkał w opuszczonej kamienicy niedaleko.
Usłyszał krzyk dziecka i bez wahania rzucił się w lodowatą wodę w swoich brudnych ubraniach. Fale uderzały w niego, próbując go powalić, ale płynął dopóki nie złapał chłopca za kurtkę i nie wyciągnął go na brzeg.
Dziecko szlochało, blade i drżące. Kowalski owinął je w swoją podartą kurtkę i zaniósł z powrotem.
Gdy dotarli do bloku, matka wreszcie ich zauważyła i wrzasnęła:
Co ty sobie wyobrażasz, dotykasz mojego dziecka? Ty śmieciu!
Ależ on się topił…
Lepiej żeby się utopił, niż żeby miał się brudzić o twoje łapy!
Kowalski patrzył na nią w osłupieniu. Czuł się urażony, ale bardziej przeraził się o chłopca. Widok tej kobiety, która wrzeszczała zamiast sprawdzić, czy jej syn żyje, wydał mu się niewyobrażalny.
I wtedy Kowalski zrobił coś, czego nikt się po nim nie spodziewał coś głęboko sprawiedliwego…
Podjął nagłą decyzję: znów przytulił chłopca i gwałtownie zawrócił.
Hej! Oddaj go! krzyczała kobieta, ale bała się podejść.
Kowalski spokojnie przeszedł przez podwórko i zapukał do drzwi starszej sąsiadki życzliwej, troskliwej kobiety.
Niech pani pomoże chłopcu powiedział, ledwo łapiąc oddech. Niech pani wezwie policję. Jego matka prawie go zabiła. Pani to widziała.
Sąsiadka natychmiast zadzwoniła na policję. Funkcjonariusze gwałtownie przyjechali i zabrali krzyczącą wyzwiskami kobietę. Kowalski opowiedział wszystko, niczego nie ukrywając.
Po śledztwie matce odebrano prawa rodzicielskie. Chłopiec na razie został u sąsiadki, później trafił do rodziny zastępczej.
A Kowalski zniknął nikt go więcej nie widział. Dopiero po kilku miesiącach ktoś przypomniał sobie: to on uratował życie dziecku dziecku, któremu być może groziło coś gorszego, gdyby zostało z tą kobietą.
