Byłam w dziewiątym miesiącu ciąży i ledwo zipiałam. Każdy krok wydawał się cięższy niż poprzedni, nie tylko przez dziecko, ale przez całe to brzemię życia, które dźwigałam. Dawno temu myślałam, iż poślubiłam miłość swojego życia. Krzysztof był wtedy czarujący – cichy, troskliwy, obiecywał, iż się mną zajmie, abym mogła skupić się na pisaniu i założeniu rodziny.
Ale Krzysztof zniknął niedługo po ślubie.
Mężczyzna, z którym teraz mieszkałam, był zimny, oschły i kontrolujący. Dom teoretycznie był nasz, ale zawsze przypominał mi, iż kredyt był na jego nazwisko. Mówił, iż zajmie się finansami – zgodziłam się na to, kiedy jeszcze wierzyłam w „wspólnotę”. Ale ta kontrola przerodziła się w posiadanie. Wszystkiego. Moich wyborów. Mojego głosu. choćby mojego czasu.
„Nic nie wnosisz” – warczał często. – „Przynajmniej sprzątaj. To najmniejsze, co możesz zrobić”.
Nie kłóciłam się już. Nie miałam siły. Dziecko kopnęło, przypominając mi, iż nie robię tego już tylko dla siebie. Chciałam tylko spokoju.
Tamtego popołudnia wracałam ze sklepu, ramiona bolały od ciężaru zakupów, których Krzysztof żądał, ale nie pomógł nieść. Zatrzymałam się na pasach, gdy ją zobaczyłam.
Stała przy przystanku, otulona w wytartą kurtkę, trzymając karton z napisem: „BEZDOMNA I GŁODNA”.
Wyglądała na sześćdziesięciolatkę. Siwe włosy zebrała drżącymi dłońmi, a jej oczy – zmęczone, ale pełne cichej siły – spotkały się z moimi. Ludzie mijali ją bez słowa, ale ja nie mogłam. Nie tym razem.
Zawahałam się, potem uśmiechnęłam. „Chce pani coś zjeść?”
Mrugnęła, jakby zaskoczona, iż ktoś do niej mówi. „Tylko jeżeli to nie problem” – odparła łagodnie. „Nie chcę być ciężarem”.
„Nazywam się Alicja” – powiedziałam. – „A życzliwość nigdy nie jest ciężarem”.
Usiadłyśmy w kawiarni na rogu, zamówiłyśmy kanapki i zupę. Gdy jadłyśmy, powiedziała, iż ma na imię Hanna. Przez większość życia pracowała jako krawcowa, miała córkę, z którą straciła kontakt lata temu, a teraz… no cóż, życie ją przytłoczyło. Czynsz wzrósł. Pracy brak. Jedno prowadziło do drugiego.
„Nie ma wstydu w upadku” – szepnęła. – „Tylko w odmówieniu pomocy, gdy można podać rękę”.
Te słowa dotarły głęboko. Nie wiem, co mną kierowało, ale usłyszałam, jak mówię: „Niech pani idzie ze mną. Może się pani wykąpać, przebrać, odpocząć. To naprawdę nic trudnego”.
Spojrzała na mnie, jakbym ofiarowała jej słońce.
Wiedziałam, iż Krzysztof wścieknie się, ale miałam to gdzieś. Po raz pierwszy miałam zamiar słuchać serca.
W domu dałam Hannie ręcznik, moje ciążowe ubrania – na tyle luźne, by się zmieściła – i przygotowałam ciepły posiłek. Nie uśmiechałam się tak od miesięcy. Gdy siedziała przy stole, z mokrymi włosami i jaśniejszym spojrzeniem, zrozumiałam, jak bardzo brakowało mi zwykłej ludzkiej bliskości.
Ale ten spokój prysł, gdy drzwi się zatrzasnęły.
Krzysztof wpadł do domu, rzucił klucze na blat i zesztywniał na widok Hanny.
Twarz mu poczerwieniała. „CO ona tu robi?” – warknął.
Wstałam, instynkt mnie poderwał. „To moja gościni. Potrzebowała pomocy”.
„NIE OBCHODZI MNIE TO! Nie przyprowadza się obcych do mojego domu! Oszalałaś?!”
Hanna odwróciła się powoli, a potem stało się coś dziwnego.
Krzysztof zastygł.
Usta mu się otworzyły, ale nie wydał dźwięku. Dłonie mu drżały.
„Ty?!” – wykrztusił w końcu. – „Po tylu latach?!”
Hanna nie spuściła wzroku. „Witaj, Krzysztofie”.
„Co… co ty tu robisz?” – głos mu się załamał.
„Sam mi powiedz” – odparła cicho. – „To ty nas zostawiłeś”.
Patrzyłam na nich, zdezorientowana. „O co chodzi?”
Twarz Krzysztofa zrobiła się biała. „Ta… ta kobieta… to moja matka”.
Cisza, która zapadła, mogła stłuc szkło.
„Twoja matka? Mówiłeś, iż umarła, gdy byłeś nastolatkiem”.
„Mogła!” – warknął. – „Zostawiła mnie! Wszystko!”
Hanna się wzdrygnęła. „To nieprawda – powiedziała. – Wiesz, jaki był twój ojciec. Chciałam cię zabrać, ale sąd mi nie uwierzył. On to załatwił. Pisałam listy, przesyłałam prezenty, dzwoniłam przez lata. Nigdy nie odpowiedziałeś”.
Łzy zabłysły w jej oczach. „Nie porzuciłam cię, Krzysztofie. Nigdy nie przestałam próbować”.
Odwrócił się, trzęsąc głową, ciężko oddychając.
„Nie obchodzi mnie to” – mruknął w końcu. – „Nie zostajecie tu. Obie – WYNOCHA. Masz piętnaście minut. Zabieraj swoje rzeczy i WYMIATAJ”.
Stałam w osłupieniu. „Wyrzucasz swoją żonę w ciąży? Własną matkę?”
„Ona nie jest moją matką” – syknął. – „A ty… ewidentnie nie rozumiesz, czym jest lojalność”.
Hanna wstała powoli, kładąc delikatnie rękę na moim ramieniu. „W porządku – szepnęła. – Nie musimy zostawać, gdzie nie jesteśmy chciane”.
Spakowałam, co się dało – dokumenty, ubrania, rzeczy dla dziecka – i wyszłyśmy z Hanną, gdy słońce zaczynało zachodzić. Nie wiedziałam, co robić ani gdzie iść.
Wtedy Hanna sięgnęła do kieszeni i wyjęła zniszczoną skórzaną sakiewkę. „Nie sądziłam, iż jeszcze go zobaczę” – powiedziała. – „Ale na wszelki wypadek… Wróciłam do miasta tydzień temu. Mieszkam w schronisku dla kobiet. Pomogli mi odzyskać spadek po ciotce. Chciałam to dać Krzysztofowi, na zgodę. Ale widzę, iż to niemożliwe”.
Wzięła moją dłoń. „Alicjo, pójdziesz ze mną? Wczoraj podpisałam umowę na mieszkanie. Dwa pokoje. Cicha okolica. Byłabyś tam bezpieczna. Ty i dziecko”.
Gapiłam się na nią, bez słów.
„Nie musisz teraz odpowiadać – dodała łagodnie. – Ale mówiłam wcześniej prawdę”W tamtym żółtym domu z widokiem na ogród, gdzie moja mała Nadzieja stawiała pierwsze kroki, znalazłyśmy coś więcej niż dach nad głową – odnalazłyśmy rodzinę, której choćby nie wiedziałyśmy, iż szukałyśmy.”
