Barcelona-nasze pierwsze podróże i pierwsze walentynki małżeńskie

anrikaiszafagra.pl 9 miesięcy temu

Barcelona – stolica Katalonii i jedno z największych i najciekawszych miejsc w Hiszpanii. Niezwykła architektura, festiwale muzyki, przepiękne parki i jeden z największych portów morskich w Europie a do tego szeroka piaszczysta plaża i tysiące możliwości na spędzanie czasu.

Sagrada Família (właśc. hiszp. Templo Expiatorio de la Sagrada Familia, katal. Temple Expiatori de la Sagrada Família, (pol.) Świątynia Pokutna Świętej Rodziny) – secesyjny kościół w Barcelonie w dzielnicy Eixample w Katalonii o statusie bazyliki mniejszej, uważany za najważniejsze osiągnięcie projektanta Antoniego Gaudíego.

W założeniu architekta sama konstrukcja budowli miała przypominać jeden wielki organizm. Budowę świątyni rozpoczęto w 1882 roku. Początkowo jej projekt zlecono innemu architektowi, ale ten wszedł w konflikt ze stowarzyszeniem finansującym budowę świątyni. Wówczas zlecenie na budowę otrzymał Gaudí, który całkowicie zmienił projekt, nadając mu własny styl. Przez następne cztery dekady pracował intensywnie nad konstrukcją, poświęcając jej całkowicie ostatnie 15 lat życia. Podczas prac nieustannie dostosowywał i zmieniał pierwotne założenia.

Z wszystkich 18 wież 4 ukończono w 1920 roku jeszcze za życia Gaudiego. Sześć lat później architekt zginął, wpadając pod przejeżdżający tramwaj, pozostawiając tylko jedną z trzech zaprojektowanych fasad. Pochowano go w krypcie wewnątrz kościoła. Fasada Narodzenia oraz krypta to jedyne ukończone elementy świątyni za życia architekta, który był świadomy tego, iż nie dożyje zakończenia budowy. Budowa jest w całości realizowana z dobrowolnych datków wiernych oraz biletów wstępu.

Z powodu organicznej formy budowli oraz niepowtarzalności detali architektonicznych (tak jak w naturze żaden z nich nie jest identyczny i musi być osobno rzeźbiony) do dziś nie zdołano jej ukończyć. Projekty świątyni pozostawione przez architekta zostały zniszczone w czasie hiszpańskiej wojny domowej przez katalońskich anarchistów.

W 2005 roku Fasada Narodzenia oraz krypta bazyliki zostały wpisane na Listę światowego dziedzictwa UNESCO.

7 listopada 2010 w niedzielę podczas uroczystej mszy świętej, w której uczestniczyło 62 tys. osób, papież Benedykt XVI konsekrował Świątynię Świętej Rodziny (Sagrada Familia) podnosząc ją do godności bazyliki mniejszej.

W październiku 2018 poinformowano, iż świątynia od 136 lat budowana jest bez pozwolenia. Nie jest to ścisła prawda, ponieważ Gaudi uzyskał w 1885 stosowne zezwolenie, od władz miejskich Sant Marti de Provenals, adekwatnych ze względu na usytuowanie miejsca budowy, a w tej chwili stanowiącym część Barcelony. Strony sporu doszły jednak do porozumienia i kuria diecezjalna musi zapłacić 41 milionów dolarów amerykańskich.

22 lutego 2019 urząd miejski w Barcelonie zatwierdził decyzję o wydaniu pozwolenia na budowę w tym mieście bazyliki Sagrada Familia. Według umowy władze bazyliki w ciągu 10 lat przekażą na rzecz miasta kwotę 36 mln euro. Datą ukończenia bazyliki miał być 2026 rok, w którym przypada stulecie śmierci głównego architekta świątyni Antoniego Gaudiego, jednak termin nie zostanie dotrzymany ze względu na pandemię COVID.

Casa Batlló – budynek mieszkalny znajdujący się przy Passeig de Gràcia 43 w Barcelonie, w rejonie Eixample, przebudowany w latach 1904–1906 przez Antoniego Gaudíego. Gaudí zaprojektował także detale wyposażenia wnętrz – meble, oświetlenie, żyrandole itp.

Kamienica została wzniesiona w latach 1875–1877. Producent tekstyliów Josep Batlló i Casanovas, który był jej właścicielem od 1900 roku, planował początkowo zburzenie domu i postawienie w tym miejscu nowego budynku, jednak ostatecznie w 1904 zdecydował się jedynie na zlecenie przebudowy budynku. Zająć się tym mieli Antoni Gaudí oraz Josep Bayó i Font. Gaudí osobiście nadzorował prowadzone prace.

Budynek jest bogato zdobiony, a na jego fasadę składają się liczne elementy nawiązujące do motywów zwierzęcych, takich jak: kości (forma balkonów), łusek (dach), rybie łuski (płytki pokrywające ściany). Ponadto łuskowany dach przypomina smoka, co nawiązuje być może do legendy o św. Jerzym i smoku, stanowiącej element narodowej tożsamości Katalończyków. Do dekoracji zewnętrznych ścian budynku Gaudí wykorzystał nietypowe materiały – różnokolorowe kawałki ceramiki i potłuczonych kafli.

Casa Batlló znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO.

Park Güell (hiszp. Parque Güell, katal. Parc Güell) – duży ogród z elementami architektonicznymi w Barcelonie przy ulicy Olot, bocznej alei Santuari de la Muntanya, w północno-centralnej części miasta. Zaprojektowany przez katalońskiego architekta Antoniego Gaudíego na życzenie jego przyjaciela Eusebiego Güella, przemysłowca barcelońskiego, który – zauroczony angielskimi „miastami-ogrodami” – przedsięwzięcie sfinansował. Projekt w założeniu miał być osiedlem dla bogatej burżuazji, obejmującym 60 działek na powierzchni ok. 20 ha w pobliżu tzw. Łysej Góry. Prace trwały w latach 1900-1914. Projektu tego Gaudí nigdy nie ukończył. Powstało jedynie pięć budynków: dwa pawilony po dwóch stronach głównego wejścia oraz trzy inne w samym parku. W jednym z nich od roku 1906 mieszkał sam Gaudí. W 1922 roku władze Barcelony wykupiły teren i przekształciły go w park miejski.

Park jest otoczony murem, zbudowanym z kamieni o nieregularnym kształcie. Znajduje się w nim siedem bram. Nad główną bramą znajdują się dwa medaliony ze słowami „Park” i „Güell”, ułożonymi dzięki mozaiki trencadis – kawałków potłuczonych, ceramicznych płytek. Park składa się z wielu fragmentów zieleni, pociętych systemami krętych ścieżek, mostków i ciągami schodów. Najciekawszymi elementami parku są:

Dawna brama wejściowa z kutego żelaza wraz z przyległymi do niej dwoma pawilonami, wzniesionymi w latach 1901-1902.
Schody wejściowe do głównego pawilonu. Gaudí umieścił w nich trzy wysepki; pierwszej nadał formę groty, drugiej – węża na tle katalońskiej flagi – symbolu mądrości, na trzeciej jest rzeźba El Drac (kat. smok). El Drac w przewodnikach jest zwykle określany jako salamandra (mimo iż jej nie przypomina). Według Zerbsta symbolizuje on raczej mitologicznego Pytona, czyli smoka będącego strażnikiem podziemnych wód. Za rzeźbą El Drac w Parku Güell jest zbiornik na deszczówkę.
Sala Kolumnowa (tzw. Sala Stu Kolumn) – główny pawilon o wymiarach 86 × 40 m, który miał służyć za targ. Wbrew nazwie liczy jedynie 86 kolumn o wzorach antycznych, w których wnętrzach są specjalne kanały umożliwiające spływ wody z położonego nad pawilonem tarasu. Dach sali ma kształt falisty i ułatwia tym bardziej spływ deszczówki.
Taras nad pawilonem kolumnowym przez architekta był nazywany teatrem greckim. Opasany jest wyjątkowo długą, wykładaną mozaiką ławką, która jest jednocześnie gzymsem pawilonu pod nim. Jej szczegółowy projekt dopracował Josep Maria Jujol.
Dom, w którym mieszkał Gaudí (Casa-Museu Gaudí) nim przeprowadził się w pobliże Sagrada Familia. Mieści się tam muzeum artysty.

W 1969 roku wpisano park na listę narodowych dóbr kultury, a od 1984 roku obiekt znajduje się na Liście światowego dziedzictwa UNESCO.

Parc de la Ciutadella – park znajdujący się na północno-wschodnim krańcu Ciutat Vella w Barcelonie. Po powstaniu w połowie XIX wieku przez dziesięciolecia był jedyną zieloną przestrzenią miasta. Tereny o powierzchni 70 akrów obejmują miejskie zoo (w którym niegdyś mieszkał Śnieżka, zmarły w 2004 albinotyczny goryl), Palau del Parlament de Catalunya, małe jezioro i duża fontanna zaprojektowana przez Josepa Fontserè (z prawdopodobnym wkładem Antoniego Gaudíego).