Babciu, mama powiedziała, iż musimy oddać cię do domu spokojnej starości”. Podsłuchałam rozmowę rodziców — dziecko nie wymyśliłoby czegoś takiego

“Babciu, mama powiedziała, iż trzeba cię oddać do domu opieki.” Podsłuchałam poranną rozmowę rodziców dziecko nie wymyśla takich rzeczy.

Helena Nowak szła ulicami małego miasteczka pod Lublinem, by odebrać wnuczkę ze szkoły. Jej twarz promieniała radością, a obcasy dźwięcznie uderzały o chodnik, jak za dawnych lat, gdy życie wydawało się niekończącą melodią. Dziś był wyjątkowy dzień wreszcie została właścicielką własnego mieszkania. To była jasna, przestronna mieszkanie w nowym bloku, o którym marzyła od lat. Prawie dwa lata pracowicie oszczędzała, odkładając każdy grosz. Sprzedaż starego domu na wsi dała tylko połowę potrzebnej sumy, reszt wędołożyła córka, Ewa, ale Helena przysięgła jej zwrócić. Siedemdziesięcioletniej wdowie wystarczała połowa emerytory, a młodym córce i zięciowi pieniądze były bardziej potrzebne.

W szkolnej szatni czekała na nią wnuczka, Kasia, uczennica drugiej klasy z warkoczykami. Dziewczynka rzuciła się babci w ramiona, razem wracając do domu, gawędząc o drobiazgach. Ośmioletnia Kasia była światłem życia Heleny, jej największym skarbem. Ewa urodziła ją późno, prawie w czterdziestce, i wtedy poprosiła matkę o pomoc. Helena nie chciała opuszczać rodzinnego domu na wsi, gdzie każdy kąt przypominał przeszłość, ale dla córki i wnuczki poświęciła wszystko. Przeprowadziła się bliżej, zajęła się Kasią odbierała ją ze szkoły, pilnowała do wieczora, aż rodzice wrócą z pracy, potem wracała do swojego małego, przytulnego mieszkania. Mieszkanie zapisano na Ewę tak, na wszelki wypadek, ponieważ starszych łatwo oszukać, a życie bywa nieprzewidywalne. Helena się nie sprzeciłała: to była tylko formalność, jak myślała.

Babciu nagle przerwała jej myśli Kasia, patrząc wielkimi oczami mama powiedziała, iż trzeba cię oddać do domu opieki.

Helena zastygła, jakby oblał ją lodowaty strumień.

Do jakiego domu, kochanie? spytała, czując, jak chłód wnika w kości.

No, tam, gdzie mieszkają starsi ludzie. Mama mówiła tacie, iż tam będzie ci lepiej, nie będziesz się nudzić Kasia mówiła cicho, ale każde słowo uderzało jak młot.

Ale ja nie chcę tam iść! Wolę pojechać do sanatorium, odpocząć odpowiedziała Helena, głos jej zadrżał, a w głowie zaw