Ewa powoli wkroczyła na idealnie przystrzyżony trawnik, jakby wchodziła na scenę. Każdy jej ruch był precyzyjny, zimno wyrachowany. Wiedziała: to nie był zwykły powrót. To była jej zemsta.
Stare oczy pana Leszka niemal ją wypalały. Drewnianą laskę ściskał z taką siłą, iż jego palce zrobiły się białe. W jego spojrzeniu było wszystko gniew, pogarda, ale też ten stary, drapieżny błysk, którym przez dziesięciolecia miażdżył każdego.
Kupić? zapytał z szyderstwem. Dziewczyno, te domy należą do mojej rodziny. Do mojego rodu. Dopóki ja żyję, pozostaną tutaj.
Ewa podeszła bliżej.
Właśnie dlatego odparła cicho. Bo nie będziesz już długo żył.
Mężczyźnie zadrżały usta. Chciał się zaśmiać, ale wybuchnął kaszlem. Lata, alkohol i ciężar władzy zrobiły swoje.
Za płotami sąsiadów pojawiły się twarze. Wszyscy widzieli tę scenę, nikt nie śmiał się wtrącić, ale ciekawość była silniejsza niż strach.
Oszalałaś, Ewka warknął starzec. Nikt ci nic nie sprzeda.
Ewa wyjęła teczkę z torebki.
To umowy. Już kupiłam pół ulicy. Ciocia Weronika miała długi, jej syn utonął w kredytach. Firma wujka Stanisława zbankrutowała. Wszyscy przyszli do mnie.
Leszkowi błysnęły oczy.
Kłamstwo!
Ewa otworzyła teczkę i pokazała kopie dokumentów.
To dopiero początek. Ale ty, panie Leszku, masz sekrety, które są warte więcej niż te ściany.
Starzec zachwiał się.
Jakie sekrety?
Uśmiech Ewy był lodowaty.
Myślisz, iż nic nie wiem. Ale wiem, jak owdowiałeś w tak dogodnym czasie. Wiem, iż moja matka pewnego ranka po prostu zniknęła, a ty mówiłeś, iż zabrał ją zawał. Nie było sekcji zwłok. Nie było pytań. Opłaciłeś lekarzy, policjantów.
Sąsiedztwem przebiegł pomruk. Za oknami migotały przerażone spojrzenia.
Kłamstwo! ryknął Leszek. Wszyscy wiedzą, iż była chora
Chora? przerwała mu twardo Ewa. A może po prostu stała ci na drodze z jej majątkiem?
Mężczyzna zatoczył się, ale gwałtownie odzyskał głos.
Nie masz dowodów.
Ewa uniosła dłoń.
A to co?
Wyjęła cienki, zniszczony zeszyt. Twarz starca stała się ziemista.
To
Tak. Pamiętnik mojej matki. Znalazłam go w starej skrzyni u krewnych. Jest tam wszystko. Jej lęki, skargi. Opisała, jak podkładałeś jej leki do herbaty, by wyglądała na słabą. Jak sfałszowałeś testament.
Leszkowi rozszerzyły się oczy. Laska wyślizgnęła mu się z dłoni, omal nie upadając na ziemię.
Kłamstwo wszystko kłamstwo
Ewa wzruszyła ramionami.
Być może. Ale wiesz, co uwielbiają dziennikarze? Takie historie. Zwłaszcza te poparte dokumentami.
Ulicę ogarnęła cisza. Tylko wiatr szarpał gałęziami drzew.
Leszek podniósł rękę, jakby chciał uderzyć, ale zadrżał. Laska wypadła mu z dłoni, a on sam powoli osunął się na ławkę przed gankiem. Jego twarz wykrzywiła się, godność zastąpiła bezradność. Władca klanu po raz pierwszy wydał się słaby.
To moja ulica charczał, łapiąc powietrze.
Już nie odparła cicho Ewa.
Odwróciła się na pięcie i ruszyła do samochodu.
I wtedy stało się coś nieoczekiwanego. Z domów sąsiadów wyszli ludzie. Ciocia Weronika, blada, z potarganymi włosami, ściskając w dłoniach papier.
Ma rację! krzyknęła. Sprzedałam jej wszystko nie mogliśmy spłacać kredytów
Za nią wyszedł wujek Stanisław, ze spuszczonym wzrokiem.
Moja firma upadła wyszeptał. Ja też podpisałem.
Głos tłumu rósł. Jedni płakali, inni przeklinali. Ulica, która dotąd wydawała się nieskazitelna, rozpadła się pod ciężarem kłamstw.
Ewa odpaliła silnik. W lusterku wstecznym jeszcze raz zobaczyła obraz: Leszek siedział nieruchomo jak rozbity posąg, wokół niego krzątała się rodzina, próbując ratować ruiny.
W piersi czuła ból minionych lat, ale po raz pierwszy nie był on jej ciężarem. Ból już nią nie rządził.
Jej dłonie spokojnie trzymały kierownicę. Wiedziała: nie wróciła tu na darmo.
Trzydzieści dwa lata temu wyrzucili ją stąd jak śmiecia.
Dziś została nową panią tej ulicy.
Finał: Ulica, która niegdyś należała do klanu Leszka, przeszła w ręce Ewy. Jej zemsta nie była krzykiem ani przemocą tylko papierami, zimną kalkulacją i czasem, który w końcu wszystko ułożył na swoje miejsce.
