Dzisiaj znów piszę w tym dzienniku, bo moje życie przybrało tak nieoczekiwany zwrot, iż czasem sam nie wierzę, jak to się stało. Mam tylko 23 lata, a już czuję się, jakbym dźwigał na barkach ciężar większy niż niejeden w moim wieku. Studiuję prawo, zawsze wierzyłem, iż uczciwa praca i wytrwałość pozwolą mi zapewnić lepsze życie sobie i rodzinie.
Ale los lubi wystawiać na próby choćby najbardziej zdeterminowanych.
Dwa lata temu, jak grom z jasnego nieba, zmarł mój tata, Daniel. Atak serca zabrał go nagle, zostawiając nas w rozpaczy. Żałoba była przytłaczająca, ale nie było czasu, by się poddać. Razem z bólem przyszła lawina niespłaconych długów i faktur, o których choćby nie wiedziałem.
Nasz dom w Warszawie, niegdyś pełen śmiechu, stał się miejscem nieustannego niepokoju. Listy od wierzycieli przychodziły niemal codziennie. Ostrzeżenia zalegały na kuchennym blacie. Skromne oszczędności wyparowały.
Mama, Maria, nie mogła nam pomóc. Toczyła walkę z rakiem, a koszty leczenia pochłaniały każdy grosz. Moja młodsza siostra, Zosia, która marzyła o zostaniu weterynarzem, starała się zachować uśmiech, ale widziałem strach w jej oczach. Robiłem, co mogłem, by chronić ją od prawdy.
Każdego wieczora, po zajęciach i nieodpłatnym stażu w małej kancelarii, siadałem przy stole, otoczony stertami rachunków. W głowie kłębiły się pytania bez odpowiedzi:
*Jak zapewnić mamie dalsze leczenie? Jak Zosia przejdzie przez szkołę? Czy dam radę utrzymać tę rodzinę razem?*
Pewnego wieczora kolega z pracy zaprosił mnie na galę charytacyjną, organizowaną przez znaną warszawską rodzinę. Omal nie parsknąłem śmiechem nie miałem czasu, pieniędzy, ani choćby garnituru na taką okazję. Ale on nalegał. To szansa na wartościowe kontakty, przekonywał.
W pożyczonych butach i jedynym przyzwoitym krawacie, poszedłem.
Świat, który tam zobaczyłem, był mi obcy pałacowe wnętrza, kryształowe żyrandole, kelnerzy z tacami, ludzie rozmawiający półszeptem. Trzymałem się na uboczu, pewny, iż tu nie pasuję.
A wtedy podeszła ona.
Ona Helena Nowak.
Miała 71 lat, ale nosiła się z taką gracją i godnością, iż ludzie mimowolnie ustępowali jej miejsca. Srebrne włosy upięte w kok, perłowy naszyjnik, a jej głębokie niebieskie oczy zdawały się widzieć więcej niż powinny.
Nie czujesz się tu jak u siebie, prawda? zapytała z lekkim, przenikliwym uśmiechem.
Poczułem, iż czerwienię się. Szczerze? Nie. Trafiłem tu przez przypadek.
I z jakiegoś powodu, którego nie umiałem wytłumaczyć, otworzyłem się przed nią. Opowiedziałem o studiach, rodzinie, marzeniach. Nie było w jej głosie osądu tylko ciekawość. Mówiłem o tacie, chorobie mamy, ambicjach Zosi i ciężarze, który dusił mnie każdego dnia.
Rozmawialiśmy dłużej, niż zdawałem sobie sprawę. Gdy się pożegnaliśmy, myślałem, iż już jej nie zobaczę. Była kimś z innego świata.
Ale życie miało inne plany.
Kilka dni później stan mamy się pogorszył, a koszty leczenia podwoiły się niemal z dnia na dzień. Zosia stała się wycofana, wyczuwając napięcie, o którym nikt nie mówił. Gdy byłem już na skraju wytrzymałości, zadzwonił telefon.
Dawid? To Helena Nowak. Pamiętasz mnie z gali?
Zmrużyłem oczy ze zdziwienia. Oczywiście. Dzień dobry, pani Nowak.
Chciałabym, żebyś mnie odwiedził. Musimy omówić pewną pilną sprawę.
Część mnie się niepokoiła. Co kobieta w jej wieku mogła chcieć ode mnie? Ale myśl o leczeniu mamy i nadzieja, iż to może nam pomóc sprawiła mnie przyjąć zaproszenie.
Dwa dni później znów stałem przed jej rezydencją. Gospodyni w uniformie wprowadziła mnie do słonecznego salonu, gdzie Helena siedziała w wysokim fotelu.
Dawidzie powiedziała ciepło, wskazując krzesło dziękuję, iż przyszedłeś.
Jej wzrok był badawczy, ale nie pozbawiony życzliwości.
Będę szczera zaczęła, składając dłonie na kolanach. Mam 71 lat. Jestem wdową od ponad dziesięciu lat. Moje życie wypełnia majątek, ale nie mam dzieci ani bliskiej rodziny. Przez lata spotykałam wielu ludzi, ale większość relacji to transakcje. Interesuje ich mój portfel, nie moje towarzystwo.
Milczałem, niepewny, dokąd zmierza.
Pochyliła się lekko. Ale ty ty jesteś inny. Nie szukałeś mnie. Mówiłeś szczerze, bez masek. Masz ambicję, inteligencję i co najważniejs
