Dzisiaj skończyłem 38 lat, a wciąż boję się własnej matki. I to mnie niszczy od środka.
Z każdym rokiem coraz częściej patrzę w lustro i próbuję sobie przypomnieć, kim jestem. Mężczyzna, który wiele osiągnął: wyższe wykształcenie, kierownicze stanowisko w dużej firmie logistycznej w Poznaniu, stabilne małżeństwo, choć bez wspólnych dzieci. Moją żonę Kamilę szanuję, kocham i uważam za swoją kotwicę, a jej córkę z pierwszego małżeństwa, Zosię, od dawna traktuję jak własną. Wydawałoby się – rodzina, spokój, bezpieczeństwo. Żyj i ciesz się. Ale we mnie siedzi strach. Nie młodzieńczy, nie abstrakcyjny, ale bardzo realny, fizyczny. Strach przed własną matką.
Mam trzydzieści osiem lat. Kieruję działem, rozwiązuję skomplikowane problemy, prowadzę negocjacje z kontrahentami, zatrudniam i zwalniam ludzi. Ale gdy pojawia się ona – moja matka – wszystko się rozpada. Kolano się uginają, gardło ściska, dłonie stają się lodowate, a w głowie przewijają się sceny z dzieciństwa: jak zrywa ze mnie kołdrę i ciągnie za włosy, bo nie umyłem naczyń po obiedzie. Jak rzuca we mnie kapciem, gdy wróciłem późno ze szkoły. Jak śmieje się ze mnie przed swoimi kolejnymi adoratorami, porównując z innymi chłopcami. Jej trzy małżeństwa to był piekło na ziemi. Ojciec zniknął bez śladu i choćby nie wiem, czy jeszcze żyje. Matka z każdym rokiem stawała się coraz bardziej zgorzkniała i okrutna.
Kamila to widzi. Nie domyśla się – była świadkiem. Widziała, jak kamienieję, gdy słyszę jej głos w telefonie. Jak zaczynam się jąkać, gdy pojawia się niespodziewanie. Proponowała mi terapię, mówiła, iż muszę zrzucić ten ciężar. Ale ja… nie potrafię. Ja, dorosły mężczyzna, szef działu, boję się pokazać słabość. Pójść do psychologa to przyznać, iż sobie nie radzę. A całe życie udawałem twardziela. Tylko iż temu „twardzielowi” wystarczy jeden telefon od matki, by zamienić się w drżącego chłopca.
Najpierw pojawiała się u nas „na chwilę” – na dwa dni. Potem jej „dwa dni” rozciągały się na tydzień. Przyjeżdżała z torbami, przeszukiwała nasze szafy, grzebała w dokumentach, bieliźnie, raz choćby zajrzała w mój laptop. Przy kolacji spokojnie spytała Kamili:
— Ilu kochanków już miałaś, żyjąc z takim nudnym, bezwolnym chłopem?
Nie potrafiłem wydusić słowa. Ani dźwięku. Tylko wbiłem wzrok w serwetkę, dopóki Kamila w furii nie wyrzuciła jej za drzwi.
Ale została. Jeszcze na dwa dni. Z jednym zdaniem: „Jestem matką. A ty moim synem”. Wystarczyło. Tym jednym zdaniem przekreślała wszelkie granice. Wszelką winę. Każdą nieproszoną ingerencję.
I nie umiem jej odmówić. To moja największa tragedia. Gdy tylko słyszę jej głos – język mi więźnie. Nie potrafię powiedzieć „nie”. Zawsze mówię: „Dobrze, przyjedź…”, choć w środku krzyczę: „Nie! Nie chcę!”. Oszukuję siebie, oszukuję żonę, oszukuję wszystkich. I nienawidzę siebie za to.
Tydzień temu zadzwoniła i spokojnie oznajmiła:
— Kupiłam bilety. Będę u was od 30 grudnia do 10 stycznia.
Czy to ważne, iż z Kamilą i Zosią mieliśmy już zaplanowane święta? Chcieliśmy wyjechać do Zakopanego, wynająć pokój, odpocząć we trójkę. Już choćby menu obmyśliłem. Ale matka zdecydowała – i koniec. I oczywiście znowu nie potrafiłem powiedzieć: „Nie przyjeżdżaj”.
Ale tym razem z Kamilą postanowiliśmy inaczej. Wyjedziemy. Wynajmiemy hotel. Wyłączymy telefony. Uciekniemy. Niech przyjedzie, niech całuje drzwi i robi, co chce. To nie zemsta. To próba przeżycia. Bo kolejnych świąt z nią już nie zniosę.
Czasem boję się to przyznać choćby przed sobą, ale nie kocham swojej matki. Boję się jej. I nie rozumiem, za co mnie tak nienawidzi, iż wciąż niszczy moje życie. Chcę tylko żyć. Bez łez, bez strachu, bez tego ciągłego oczekiwania na ból, upokorzenie, szyderstwo.
Nie wiem, czy ucieczka z własnego domu to dojrzała decyzja. Ale teraz to jedyne, co może mnie uratować. Choć trochę. Choć na chwilę. Przed matką, przed którą nie potrafię się obronić choćby w trzydziestym ósmym roku życia.
Dzisiaj zrozumiałem jedno: czasem ucieczka to nie tchórzostwo, ale ostatni sposób, by ocalić resztki siebie.
