34 lata razem: Nasz świat runął w tydzień

Przeżyliśmy razem 34 lata. Myślałam, iż nic nas nie rozdzieli, ale wszystko, co budowaliśmy, rozsypało się w ciągu tygodnia.

Trzydzieści cztery lata to całe życie spędzone u boku męża. Mam 60 lat, on 66, i zawsze wierzyłam, iż nasz związek to niezniszczalna twierdza, która przetrwała burze czasu. Byliśmy razem w euforii i smutku, wychowywaliśmy dzieci, dzieliliśmy się marzeniami i trudnościami. Byłam pewna, iż nic nie jest w stanie nas rozdzielić. Ale teraz stoimy na skraju przepaści, przed obliczem rozwodu, i wszystko, co uważałam za wieczne, rozpadło się na proch w przeciągu kilku dni. Zaczęło się to zimą, kiedy śnieg za oknami naszego domu pod Krakowem wydawał się tak samo lodowaty jak to, co mnie czekało.

Jak co roku, na Boże Narodzenie, dzieci przywiozły do nas swojego psa, a sami udali się do przyjaciół, żeby świętować. Tym razem mój mąż, Maciej, nagle oznajmił, iż chce pojechać do swojego rodzinnego miasteczka — małej miejscowości zagubionej w głębi kraju, pełnej wspomnień z jego młodości. Powiedział, iż tęskni za starymi przyjaciółmi, za ulicami, na których kiedyś był szczęśliwy. Nie sprzeciwiłam się — niech jedzie, przewietrzy się, wspomni młodość. Ale ta podróż stała się początkiem końca.

Wrócił po tygodniu, a ja od razu poczułam, iż coś jest nie tak. Jego spojrzenie było obce, dalekie, jakby zostawił część siebie tam, w oddali. Kilka dni później usiadł naprzeciw mnie przy kuchennym stole i patrząc w podłogę, wykrztusił słowa, które przecięły mi serce: chce rozwodu. Zamarłam, nie wierząc własnym uszom. A potem prawda wypłynęła na wierzch niczym trująca fala. Podczas podróży spotkał ją — kobietę z przeszłości, pierwszą miłość, której cień, jak się okazało, przez cały czas unosił się nad naszym życiem. Skontaktowała się z nim przez media społecznościowe, napisała, zaproponowała spotkanie — i on się zgodził.

Ta kobieta, Małgorzata, mieszkała w tym samym miasteczku. Spędzili razem kilka dni, a Maciej wrócił innym człowiekiem. Przyznał, iż go oczarowała. Powiedział, iż przy niej czuje się lekko, swobodnie, jakby zrzucił z ramion ciężar dziesięcioleci. Zmieniła się od tamtych odległych czasów: teraz prowadzi zajęcia z jogi, organizuje seminaria na temat zdrowego stylu życia, emanuje spokojem i harmonią. Małgorzata przekonała go, iż zasługuje na inne życie — bez rutyny, beze mnie. Obiecała mu szczęście, spokój wewnętrzny, którego, według niego, nie znalazł w naszym małżeństwie. Każde jego słowo było jak uderzenie nożem, głębsze i boleśniejsze od poprzedniego.

Próbowałam do niego dotrzeć, przypomnieć o naszych 34 latach, o dzieciach, o domu, który budowaliśmy razem cegła po cegle. Ale patrzył na mnie zimno, nieustępliwie i rzucił: „Dławię się tutaj. Potrzebuję zmian, by znów poczuć się żywy”. Jego głos drżał od determinacji, a ja czułam, jak ziemia usuwa mi się spod nóg. Wszystko, co znałam, wszystko, w co wierzyłam, runęło w jednej chwili z powodu jakiegoś nagłego impulsu, z powodu kobiety, która wtargnęła w nasze życie jak huragan.

Byłam zdruzgotana. Serce pękało z bólu, łzy dławiły mnie, ale nie mogłam go zatrzymać — już odszedł, choć był jeszcze blisko. Nasz dom pełen wspomnień stał się dla mnie grobowcem przeszłości, gdzie każdy kąt krzyczał o stracie. Nie mogłam pogodzić się z tym, iż tak łatwo przekreślił dekady dla ulotnego marzenia. Ale teraz przede mną stanęło inne zadanie — zebrać się w całość i nauczyć się żyć na nowo. Ból, rozczarowanie, tęsknota — stały się moimi towarzyszami, ale wiem, iż muszę znaleźć siłę, by pójść naprzód. Wierzę, iż gdzieś tam, w nieznanym, czeka moje szczęście — nie takie jak kiedyś, ale moje. I odnajdę je, choćby jeżeli droga będzie usiana łzami i szczątkami runiętego życia.