34 lata razem: myślałam, iż nic nas nie rozdzieli, ale tydzień zburzył nasz świat

Przeżyliśmy razem 34 lata. Myślałam, iż nic nas nie rozdzieli, ale wszystko, co zbudowaliśmy, runęło w ciągu tygodnia.

Trzydzieści cztery lata — całe życie spędzone u boku męża. Mam 60 lat, on 66, i zawsze wierzyłam, iż nasz związek to niezdobyta twierdza, która przetrwała burze czasu. Byliśmy razem w euforii i smutku, wychowywaliśmy dzieci, dzieliliśmy marzenia i trudności. Byłam przekonana, iż nic nie może nas rozdzielić. A teraz stoimy nad przepaścią, przed obliczem rozwodu, i wszystko, co uważałam za wieczne, rozsypało się w pył w ciągu kilku dni. Zaczęło się zimą, kiedy śnieg za oknem naszego domu pod Łodzią wydawał się taki sam lodowaty, jak to, co mnie czekało.

Jak co roku, na Boże Narodzenie dzieci przywiozły do nas swojego psa, a same ruszyły do znajomych świętować. Tym razem mój mąż, Wojciech, nagle oznajmił, iż chciałby pojechać do swojego rodzinnego miasteczka — małego, zagubionego w głąbi kraju, pełnego wspomnień z młodości. Powiedział, iż tęskni za starymi przyjaciółmi, za ulicami, które kiedyś czyniły go szczęśliwym. Nie sprzeciwiałam się — niech jedzie, ochłonie, wspomni młodość. Ale ta podróż stała się początkiem końca.

Wrócił po tygodniu i od razu poczułam, iż coś jest nie tak. Jego spojrzenie było obce, dalekie, jakby zostawił część siebie tam, daleko. Kilka dni później usiadł naprzeciw mnie przy kuchennym stole i, patrząc w podłogę, wycedził słowa, które przeszyły moje serce: chce rozwodu. Zamarłam, nie wierząc własnym uszom. Później prawda wypłynęła na wierzch jak trująca fala. Podczas podróży spotkał ją — kobietę ze swojej przeszłości, pierwszą miłość, której cień, jak się okazało, przez cały ten czas niewidocznie wisił nad naszym życiem. Znalazła go przez media społecznościowe, napisała, zaproponowała spotkanie — i on się zgodził.

Ta kobieta, Małgorzata, mieszkała w tamtym miasteczku. Spędzili razem kilka dni, a Wojciech wrócił jako inny człowiek. Przyznał, iż ona go zauroczyła. Powiedział, iż przy niej czuje się lekko, swobodnie, jakby zrzucił z ramion ciężar dekad. Zmieniła się od tamtych czasów: teraz uczy jogi, prowadzi seminaria o zdrowym stylu życia, emanuje spokojem i harmonią. Małgorzata przekonała go, iż zasługuje na inne życie — bez rutyny, bez mnie. Obiecała mu szczęście, wewnętrzny spokój, którego, według jego słów, nie znajdował w naszym małżeństwie. Każde jego słowo było jak cios nożem, głębsze i boleśniejsze od poprzedniego.

Próbowałam dotrzeć do niego, przypomnieć o naszych 34 latach, o dzieciach, o domu, który budowaliśmy razem cegła po cegle. Ale patrzył na mnie chłodno, nieugięcie i rzucił: „Duszę się tutaj. Potrzebuję zmian, by znów poczuć się żywym”. Jego głos drżał od determinacji, a ja czułam, jak ziemia usuwa się spod nóg. Wszystko, co znałam, wszystko, w co wierzyłam, runęło w jednej chwili z powodu jakiegoś nagłego impulsu, z powodu kobiety, która wkroczyła w nasze życie jak huragan.

Byłam zdruzgotana. Serce rozpadało się z bólu, łzy dławiły mnie, ale nie mogłam go zatrzymać — on już odszedł, choćby pozostając obok. Nasz dom, wypełniony wspomnieniami, stał się dla mnie grobem przeszłości, gdzie każdy kąt krzyczał o utraconym. Nie mogłam pogodzić się z tym, iż tak łatwo przekreślił dziesięciolecia dla ulotnego marzenia. Ale teraz mam przed sobą inne zadanie — poskładać się na nowo i nauczyć się żyć od nowa. Ból, rozczarowanie, tęsknota — one stały się moimi towarzyszami, ale wiem, iż muszę znaleźć siłę, by ruszyć naprzód. Wierzę, iż gdzieś tam, w nieznanym, czeka na mnie moje szczęście — inne niż dotąd, ale moje. I odnajdę je, choćby jeżeli droga będzie usłana łzami i gruzami zawalonego życia.