Zapraszamy na 15. edycję Ogólnopolskiej Wystawy Najlepszych Dyplomów Artystycznych Akademii Sztuk Pięknych w Zbrojowni Sztuki w Gdańsku. W tym roku zaprezentujemy prace dyplomowe z roku 2023, wyłonione w konkursie przez polskie uczelnie artystyczne. 15 edycja wydarzenia odbędzie się w odświeżonej odsłonie. Dzięki współpracy z Instytutem Kultury Miejskiej, na tegoroczne oficjalne otwarcie wydarzenia oraz uroczystą galę wręczenia nagród zapraszamy do Kunsztu Wodnego w Gdańsku (siedzibie IKM).
Promocja młodych talentów z całego kraju oraz wsparcie początkujących twórców w samodzielnym zaistnieniu na rynku sztuki – to główne cele organizowanej przez gdańską ASP wystawy „Najlepsze Dyplomy Artystyczne Akademii Sztuk Pięknych”. Skierowana do szerokiej publiczności wystawa, będąca przekrojową prezentacją współczesnych zjawisk artystycznych, gości w murach Wielkiej Zbrojowni w Gdańsku już po piętnasty.
Chętnie odwiedzana przez mieszkańców Trójmiasta oraz turystów z Polski i zagranicy ekspozycja na stałe wpisała się w kalendarz wydarzeń kulturalnych i artystycznych Gdańska.
Wydarzenie ma charakter konkursowy – biorą w nim udział wybrani absolwenci kierunków i specjalizacji: fotografia, grafika artystyczna, instalacje, malarstwo, intermedia, performance, rysunek, rzeźba, ceramika, szkło artystyczne, tkanina artystyczna wszystkich publicznych uczelni artystycznych. Oprócz fundowanej przez Rektorów nagrody głównej przyznane zostają: Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska, Nagroda Prezydenta Miasta Gdyni, Nagroda Prezydenta Miasta Sopotu, Nagroda Marszałka Województwa Pomorskiego oraz Nagroda Krytyków i Nagroda Specjalna Instytutu Somaesthetics and the Arts Center Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Nagrody w postaci indywidualnych wystaw przyznają również trójmiejskie instytucje: Gdańska Galeria Miejska, Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie.
Hedonizm w kryzysie. Konsumpcja, zabawa, pieniądze, Iga Staszczak
Poddaję analizie złożone powiązania między zabawą, konsumpcją, jedzeniem oraz pieniędzmi. Badam znaczenie zabawek w życiu ludzi oraz rolę postaw hedonistycznych w kształtowaniu kultury konsumpcyjnej. dzięki instalacji ceramicznych staram się odzwierciedlić wpływ konsumpcji na nasze podejście do zabawy w dorosłym życiu, a także zwrócić uwagę na zjawisko puerylizmu i przesadne osadzenie człowieka na gruncie materializmu. Podkreślam to, jak w równoległej rzeczywistości, w którą wchodzi bawiący się dorosły człowiek, metamorfozie ulega funkcja, którą spełnia jedzenie.
Praca popłaca, Katarzyna Wojcicka
W nawiązywaniu relacji z kuratorami i galerzystami znajduję powidoki dawnych tradycji związanych
z zamążpójściem. Dążenie do zawarcia związku małżeńskiego objęte było szeregiem rytuałów, począwszy od tego, kto przejmuje inicjatywę, jak przebiegają negocjacje, a na samym ślubie skończywszy. Inicjatywę zwykle przejmował kawaler, a zgoda dziewczyny była formalnością.
Skompletowałam posag, w skład którego wchodzą rysunki inspirowane tekstyliami z panieńskiej wyprawy. Skrzynia zgodnie z tradycją wiejską, jest wystawiona na pokaz dla społeczności. Jest to moja wersja anonsu matrymonialnego.
…Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy, Michał Rostkowski
Moje malarstwo jest dziwne, trochę symboliczne i raczej nie dla wszystkich odbiory. W pracach dyplomowych na osobisty sposób interpretowałem różne motywy związane z wiarą chrześcijańską. Zaczęło się od obrazu Śmierć Malarza, z 4 roku, gdzie tytułowy martwy artysta przypomina Chrystusa w grobie. w tej chwili obrazy są w pewnym sensie jego duchową kontynuacją. Chcę pokazać w nich moje troski, lęki, koszmary, ale też zachwyt nad otaczającym mnie światem.
Tworzywo – czas – nicość –wszechrzecz, Gabriela Nowak
Instalacja sugestywnie odwołuje się do zjawiska upływu czasu i przemijania. Jest też osobliwym rodzajem kalendarza, bądź dziennika. Wygląd poszczególnych dywaników jest subiektywnym odzwierciedleniem upływającej doby oraz pojawiających się w tym czasie myśli i emocji. W pracy pojawia się również motyw źródła – fotel, miejsce pracy stwórcy, oraz motyw nieskończoności – zastany widok jest kadrem z nieustającego procesu tworzenia. Praca marginalizuje twórcę jako byt sam w sobie, kładzie za to nacisk na ślad, jaki po sobie zostawił. Forma i sposób wykonania dywanika są inspirowane chodniczkami, dzierganymi dawniej przez wiejskie kobiety z pociętych kawałków starych szmatek.
Kwiatostan. Konfrontacja z nieświadomością, Angelika Czubasiewicz
Kwiatostan to spektakl współtworzony przez plemię artystów, kwintet ciał personifikujących 5 żywiołów; drewno, ogień, ziemia, metal, woda. Poprzez introspekcję i analizę emocji, doznań zmysłowych i intuicji, powstaje psychoemocjonalny spektakl, eksplorując zarówno obszary świadomości, jak i nieświadomości. Artystka bada swoją tożsamość, relacje między sobą, światem i innymi ludźmi. Performans jest jej sposobem wyjścia z ukrycia, odsłonięcia samej siebie poprzez alegorię o jej Planecie. Wszystko staje się prawdziwe na chwilę, a głębokie relacje między elementami są kluczowe.
Manifestacja lęku przed chaosem wojny i podjęciem wyboru, Krzysztof Puławski
Syntetyczna i powtarzalna scena więzi głównego bohatera w nicości bytu. Sparaliżowany lękiem, przechodzi on konflikt wewnętrzny. Zgodnie z filozofią Kirkegaarda, dochodzi do konfrontacji ciała i duszy. W momencie kulminacyjnym, polaryzacja ta przeobraża się w dosłowne, odrealnione uwolnienie i uwidocznienie wewnętrznego rozpadu. Następuje nagła utrata „ducha”, która sprawia, iż bohater jest zmuszony do zmagania się z własnym istnieniem i koniecznością dokonania wyboru. Jednak nie jest w stanie podjąć decyzji i – wbrew własnej woli – znów wkracza w pętlę cierpienia.
…ciałem w sztuce. O ciele czującym przestrzeń dzieła, Ksenia Pyza
Praca magisterska …ciałem w sztuce. O ciele czującym przestrzeń dzieła to instalacja artystyczna oraz działanie performance. Podczas działania nawiązuję relację z obiektem, formuję go na własnym ciele, zmieniając go. Obiekt miękki symbolizuje wiele cielesności. Materiały – prześcieradła, zostały zakupione w sklepie z odzieżą używaną, związane były z ciałami innych ludzi, były im bliskie. Czy wizja cielesności obiektu miękkiego zostanie zaakceptowana? Stalowa konstrukcja to przestrzeń wydzielona, pozornie zamknięta, prywatna. Czy niewidzialna granica ścian – stalowego obrysu będzie respektowana?
Tkanina wildecka, Julia Woronowicz
Praca jest propozycją kontrfaktycznej narracji o początkach państwa polskiego i X wieku, który ukazywany jest najczęściej przez pryzmat chrztu Mieszka I oraz perspektywy rojalistycznej. W zgodzie z etnoarcheologią feministyczną oraz przekonaniami autorki – narracja przyjęta w „Tkaninie wildeckiej” jest próbą wypełnienia luk w tak zwanej „Wielkiej Historii” pisanej przez mężczyzn głównie o nich samych. Ukazuje zależne od zmian pór roku życie małej społeczności, której uwaga skupiona jest bardziej przeżyciu porodu albo infekcji dziąsła (a nie, na przykład, śledzeniu decyzji panów na koniach).
Ziemia, Anna Przytocka-Marciniak
Ziemia to metafora końca jednostkowego świata, moje własne westchnienia i bolączki nad upływem czasu, który nieubłaganie trawi naszą rzeczywistość. Boję się, iż się zagapię, a zanim się obejrzę, pochłonie coś mojego. Ten film to osobista opowieść o moich dziadkach, Józefie i Zofii Iwanek, którzy mieszkają w Lubartowie – niewielkim miasteczku na wschodzie Polski. Obserwuję ich życie od dziecka, ale dopiero teraz jako dorosła osoba, zaczynam dostrzegać wyjątkowość ich świata. Świata, który nieodwracalnie oddala się i tonie w krajobrazie wyrastających betonowych bloków i galerii handlowych. To moja bezradna próba utrwalenia tego – co kocham i chciałabym zachować w swej pamięci.
Luki w przestrzeni, Jerzy Szreder
Prace i wystawa Luki w przestrzeni oscylują wokół tego co peryferyjne, niejednoznaczne, ułomne i nietrwałe. Interesują mnie miejsca obarczone błędem, wytrącone z funkcjonalności, nieme i nieobecne. Otwieram się na wielopoziomowy proces, intuicję i powolne odkrywanie. Każde działanie, każde zaobserwowane zjawisko wizualne, każdy krok prowadzi do kolejnych decyzji i realizacji. Poszukuję formy dzięki fascynacji danym materiałem. Nie nadaję konkretnego komunikatu, ale poszukuję nowego kształtu, skupiam się na nim, konstruuję i cyzeluję, następnie oświetlam i fotografuję. Zderzam tymczasowość powstałych form z rejestracją ich dzięki fotografii. Odwołuję się do konkretnych konwencji i języków. Zastanawiam się nad samymi różnicami zapisu, jak i sposobami reprezentacji.
Nasza Szkoła, Martyna Pasternak
Nasza Szkoła to instalacja składająca się z obiektu oraz filmu, w której skupiam się na szkolnej architekturze. Tworząc makietę odtwarzałam wnętrza i przedmioty, które najbardziej zapadły mi w pamięci. Film nagrywany w makiecie stopniowo odsłania mechanizmy kontroli i kar w szkołach, których symbolami są powiększone kozły gimnastyczne, czy zwielokrotniona liczba wag w gabinecie pielęgniarki. Część dokumentalna filmu opowiada historię uczennic ósmej klasy, filmowanych w ich tajnych kryjówkach, wolnych od nadzoru nauczycieli. Towarzyszy temu tekst będący wspomnieniami moimi oraz bohaterek filmu.
Obietnica szczęścia. Panaceum a utopie, Michał Nowakowski
W fachowej terminologii uzależnienie definiuje się jako nabyty stan zaburzenia zdrowia psychicznego i fizycznego, charakteryzujący się okresowym lub stałym przymusem wykonywania określonej czynności, bądź zażywania określonej substancji. Praca jest próbą holistycznego spojrzenia na uzależnienie od zaprogramowanej przez człowieka rzeczywistości, która staje się co raz mniej naturalna. najważniejsze w odczytaniu uzależnień są nazwy rzeźb i materiały, z których powstały. Całości towarzyszy esej, w którym naprowadzam odbiorcę na proces myślowy jaki doprowadził mnie do nazwania zmapowanych kontekstów.
