10 najwyższych szczytów w Tatrach Zachodnich

1. Bystra (Bystrá) 2248 m.

To najwyższy szczyt Tatr Zachodnich, leżący na południe od głównego grzbietu Tatr, z którym łączy ją grań biegnąca od Błyszcza. Bystra to potężny masyw wznoszący się nad Raczkową Doliną i jej odnoga Doliną Gaborową, nad Bystrą Doliną i Kamienistą Doliną, oraz adekwatnie nad Doliną Pysznańską, która jest górnym piętrem Doliny Kościeliskiej, gdyż Błyszcz stanowi jedynie niższy wierzchołek Bystrej.

Nazwa szczytu Bystra prawdopodobnie wywodzi się od potoku Bystra, którego wody spływają z południowych stoków tego masywu. Dawniej szczyt do ok. 1880 również nazywany był Pyszną, od nieodległej Pysznej Hali. Obecna przyjęta nazwa Bystrej wywodzi się z liptowskiej gwary.

Masyw Bystrej charakterystyczny z obydwu stron Tatr, od dawna był dobrze znany i odwiedzany. Niegdyś był popularnym miejscem, skąd oglądano wschody słońca. Bystra jest słusznie uważna za jeden z najwspanialszych punktów widokowych w całych Tatrach.

Zbocza osiągające wysokość 600 m dawniej stanowiły miejsce wypasu bydła i owiec oraz tereny myśliwskie, gdzie polowano na kozice. Pierwszego, zimowego wejścia dokonał znany przewodnik zakopiański Klimek Bachleda wraz z turystką Adą Świderską w 1905 r.

Bystra stanowi interesujący cel wycieczek, szczególnie przez Dolinę Bystrą. Polecana dla osób poszukujących spokoju, jaki ciężko znaleźć w innych częściach Tatr. Jednak na wierzchołek Bystrej najczęściej wchodzi się z Błyszcza przy okazji wędrówki główną granią.

2. Raczkowa Czuba (Jakubina) 2194 m.

Wybitny szczyt Tatr Zachodnich, kulminacja grani Otargańców. Wznosi się w bocznej grani tatrzańskiej, odchodząc od głównego grzbietu w Jarząbczym Wierchu. Szeroka, trawiasta przełęcz między Jarząbczym Wierchem a Raczkową Czubą nie posiada nazwy. Szczyt góruje nad Doliną Jamnicką od zachodu oraz Doliną Zadnią Raczkową i Dolina Raczkowa od pn. wsch. Z wydłużonego wierzchołka Raczkowej Czuby opadają zbocza ok. 500 m wysokości, w którymi zimą schodzą potężne lawiny śnieżne.

W dawnych czasach szczyt był odwiedzany przez pasterzy, myśliwych potem uczonych i turystów. Pierwszego, zimowego wejścia dokonali narciarze: Henryk Bednarski, Józef Lesiecki, Józef Cybulski, Stefan Jaworski i Gustaw Kaleński. Nazwa Raczkowej Czuby wywodzi się od Raczkowej Doliny, w dawnych polskich drukach pojawiała się też nazwa Jakubina, a w pół. XIX w. Matusów Wierch. Nazwa Jakubina została przez pomyłkę przesunięta z kotliny na Raczkową Czubę.

Raczkowa Czuba oraz biegnące z niej Otargańce stanowią niezwykle interesujące turystycznie tereny. W trakcie ich pokonywania rozpościera się szczególnie piękne i rozległe widoki.

3. Baraniec lub Wielki Baraniec (Baranec) 2182 m.

Potężny masyw wznoszący się w rozległej bocznej grani opadającej od szczytu Rohacza Płaczliwego w głównej grani, oddzielającym Dolinę Żarską od Doliny Jałowieckiej. Wznosi się nad Doliną Żarską, Kotliną Liptowską i Doliną Jamnicką. Od strony Doliny Żarskiej masyw zwał się Wielkim Wierchem.

Baraniec jest bardzo atrakcyjnym szczytem, prowadzi na niego kilka znakowanych szlaków. Najpiękniejsze widoki można podziwiać, wychodząc dłuższym, zielonym szlakiem po południowo-wschodnim grzbiecie nad Doliną Jamnicką. Szczyt jest wspaniałym miejscem widokowym, niegdyś był wykorzystywany jako punkt pomiarów geodezyjnych.

4. Banówka (Baníkov) 2178 m.

Ten jeden z najwyższych szczytów Tatr Zachodnich leży w grani głównej, wznosi się nad Doliną Zuberską, Doliną Żarską i Jałowiecką. Tworzy długą, prawie poziomą grań, w której słabo wyodrębnia się wierzchołek. Na pn. zach. opada Banówka krótką, szeroką granią na Banikowską Przełęcz oddzielająca ją od Pachoła. Na wschodnią stronę grań Banówki jest ostra i przepaścista kończąc się nad Przełęczą nad Zawratami. W dolnej części tej grani tkwi charakterystyczna Igła w Banówce. Zbudowany z granitu, wierzchołek Banówki daje początek bocznej grani, która rozdziela system Doliny Żarskiej od Doliny Jałowieckiej.

Pierwsze zimowe wejście z 1911 roku należy do Józefa Lesieckiego i Leona Lori. Banówka dawniej zaliczana była do Rohaczy.

W XVIII wieku u stóp Banówki prowadzono próby wydobywania rudy żelaza, ale gwałtownie go zaprzestano. Stąd prawdopodobnie pochodzi nazwa od słowackiego słowa baník — górnik lub od bani, czyli nazwy kopalni.

Wierzchołek Banówki może stanowić cel samodzielnej wycieczki, wychodzi się również na niego w trakcie przechodzenia głównej grani Tatr Zachodnich czerwono znakowanym szklakiem. Granią od Banówki przez Hrubą Kopę, Trzy Kopy, Rohacze po Jamnicką Przełęcz wiedzie wysokogórski szlak swoją trudnością przypominający słynną Orlą Perć w Tatrach Wysokich.

5. Starorobociański Wierch (Klin) 2176 m.

Najwyższy szczyt polskiej części Tatr Zachodnich, potężny masyw jest w znacznej części trawiasty, zbudowany z granitów i skał metamorficznych. Starorobociański Wierch góruje nad Doliną Starorobociańską oraz górnymi pietrami Doliny Raczkowej – Doliną Zadnia Raczkową i Doliną Gaborową.

Jak klin rozdziela dolinę Zadnia Raczkową i Dolinę Gaborową, stąd jego słowacka nazwa Klin. Nadaje on szczytowi oryginalny kształt, jaki można zobaczyć od południa. Polska nazwa Starorobociańskiego Wierchu wywodzi się od znajdującej się u jego podnóży Hali Starej Roboty. Niegdyś nazywano go po prostu Szczyt.

Najbardziej urwista ściana o wysokości prawie 500 m opada na północną stronę. Starorobociański Wierch kształtem jest podobny do piramidy, dawniej na jego trawiastych stokach pasterze wypasali owce. Szczyt stanowi godny cel wycieczki turystycznej, z jego wierzchołka rozpościera się rozległa panorama na całe Tatry.

6. Pachoł (Pachoľa) 2166 m.

Wybitny szczyt w głównej grani Tatr Zachodnich w grupie Rohaczy, leżący pomiędzy Spaloną i Banówką. Od Spalonej oddziela go Spalona Przełęcz, a od Banówki — Banikowska Przełęcz. Pachoł jest wyraźnie wyodrębnionym szczytem, swoim kształtem przypominającym piramidę. Wznosi się nad Doliną Spaloną, Doliną Głęboką, Doliną Parzychwost. Opadają z niego trawiaste stoki, u podnóży miejscami skaliste.

Pachoł jest zwykle odwiedzany przy okazji przejścia przez sąsiadujące szczyty w trakcie pokonywania głównej grani Tatr Zachodnich. Widok ze szczytu interesujący, ciekawie prezentuje się z niego północna ściana Banówki oraz poszarpana grań, aż po Rohacze.

7. Hruba Kopa lub Baszta (Hrubá kopa) 2163 m.

Potężny, rozłożysty szczyt znajdujący się w głównej grani Tatr Zachodnich, między Trzema Kopami a Banówką. Wznosi się na Zadnią Spaloną Doliną i Żarską Doliną.

Nazwa Hrubej Kopy pochodzi od jej masywnego kształtu, a zwłaszcza w porównaniu do sąsiednich Trzech Kop.

Granitowy szczyt znacznie wyróżnia się w grani, urwiska Hrubej Kopy zamykają od północy Wielkie Zawraty. Od Trzech Kop odgradza szczyt Hruba Przechyba, a od Banówki Przełęcz nad Zawratami.

Nazwa Hruba Kopa pochodzi od jej kształtu, w języku słowackim hruby, oznacza potężny, masywny, słowo spotykane jest również w gwarze górali podhalańskich.

Przez wierzchołek Hrubej Kopy biegnie czerwono znakowany szlak turystyczny, szczyt zwykle odwiedzany jest przez turystów, przechodzących główną grań Tatr Zachodnich. Z obłego, trawiastego wierzchołka otwiera się interesujący widok.

8. Zadnia Kopa (Nižná Bystrá) 2162 m.

Szczy leżący w długim południowo-zachodnim grzbiecie Bystrej, pomiędzy Małą Bystrą a Skrajną Kopą. U stóp Zadniej Kopy od wschodu leży kotlina Suchy Zadek, a w niej znajduje się staw Anusine Oczko. Na skalisto-trawiato, granitową Zadnią Kopę nie prowadzi znakowany szlak turystyczny.

9. Jałowiecki Przysłop lub Przysłop (Jalovecký príslop) 2145 m.

Okazały granitowy szczyt o skalistym wierzchołku, pierwszy w grani biegnącej od Banówki w południową stronę. Wznosi się nad Doliną Parzychwost i Doliną Żarską. Jego południowo-wschodnia grzęda ogranicza od południowego zachodu Banikowski Kocioł. W polskiej literaturze dla Przysłopu używana jest również nazwa Wyżni Przysłop.

Szczyt przeważnie jest zdobywany przy okazji wycieczek z Doliny Żarskiej na Banówkę przez Jałowiecką Przełęcz.

10. Jarząbczy Wierch (Hrubý vrch) 2137 m.

Szczyt znajdujący się w głównej grani Tatr, wznoszący się nad Doliną Jarzabczą, Doliną Raczkową i Jamnicką Doliną. Niezwykle okazale prezentuje się od północy z Doliny Chochołowskiej. Od Kończystego Wierchu oddziela go Jarząbcza Przełęcz, a od Łopaty Niska Przełęcz.

Sam wierzchołek Jarząbczego Wierchu znajduje się na południe od głównej grani w odległości 100 m od niej. Od szczytu w kierunku południowym odchodzi boczny grzbiet, w którym znajduje się wyższa od niego Raczkowa Czuba.

Północne stoki Jarząbczego Wierchu są strome i skaliste, natomiast te po południowej są znacznie łagodniejsze i trawiaste. Jarząbczy Wierch odwiedzany jest w trakcie wycieczek główną granią Tatr Zachodnich.