**«Zjedz sobie to świństwo»: jak moja siostra upokorzyła mnie przed wszystkimi przez tort**
Weronika starannie ułożyła włosy, włożyła najpiękniejszą sukienkę i, po lekkim spryskaniu się perfumami, wyszła na przyjęcie urodzinowe starszej siostry, Kingi. W rękach trzymała elegancko zapakowane pudełko z tortem, mając nadzieję, iż to miły gest poprawi ich napięte relacje. Gdy dotarła na piąte piętro, dwukrotnie zadzwoniła. Drzwi otworzyła Kinga promienna, w nowym szlafroku i z idealnymi lokami klaszcząc z przesadnym entuzjazmem:
To dla mnie?! Chyba nie zapomniałaś, iż to moje urodziny?
Oczywiście, iż dla ciebie odparła spokojnie Weronika, podając jej pudełko.
Kinga wzięła tort z ciekawością, uniosła wieczko i rzuciła okiem. Na jej twarzy zachwyt gwałtownie zmienił się w podejrzliwość.
To ty go upiekłaś?
Tak odpowiedziała Weronika z lekkim wahaniem.
Na pewno? Kinga zmarszczyła brwi, obracając pudełko w dłoniach. Z czego jest?
Będziemy teraz rozmawiać o przepisie, czy dołączymy do gości? spróbowała zbyć Weronika.
Ale było za późno. Kinga wyczuła, iż coś jest nie tak i słusznie. Trzy dni wcześniej zadzwoniła do siostry w płaczu:
Złamałam paznokieć i pokłóciłam się z Jakubem. Mam dość! Odwołuj tort, odwołuj wszystko!
Weronika przyjęła to ze stoickim spokojem i przyjęła pilne zamówienie od stałej klientki. Tego samego dnia Kinga zadzwoniła ponownie:
Pogodziliśmy się! Dał mi złotą bransoletkę! Czekam na ciebie o dziewiętnastej z tortem!
Przecież wszystko odwołałaś wyjąkała Weronika.
Przestań się tłumaczyć! Jesteś cukierniczką, pokaż, na co cię stać!
Weronika próbowała wytłumaczyć, iż tortu nie da się zrobić w sześć godzin, ale Kinga naciskała. choćby zadzwoniła do ich matki, licząc na wsparcie:
To naprawdę tak trudno zrobić coś miłego dla własnej siostry? usłyszała w odpowiedzi.
Zrozumiawszy, iż jest sama, Weronika znalazła rozwiązanie: kupiła niesprzedany tort od mało znanej cukierniczki, też Weroniki. Na zewnątrz wyglądał świetnie. Liczyły się dobre chęci, prawda? Ale Kinga gwałtownie odkryła podstęp.
Weronika, chodź tu! krzyknęła w stronę kuchni.
Pojawiła się brunetka z długimi włosami, którą Weronika natychmiast rozpoznała.
To twój tort? spytała Kinga lodowatym tonem.
Mój. Ona go ode mnie kupiła. Więc to ta twoja słynna siostra-cukierniczka? zaśmiała się tamta Weronika.
Weronika zesztywniała. Goście zamilkli. Kinga, zaciśniętymi ustami, zerwała wieczko, wbiła palec w krem i rozmasowała go po twarzy siostry.
Zjedz sobie to świństwo! warknęła. choćby nie pofatygowałaś się zrobić czegoś sama. Wyjdź, proszę!
Wypchnęła Weronikę za drzwi, a potem to samo zrobiła z cukierniczką. Tamta, odchodząc, obraziła całe towarzystwo i pokazała obsceniczny gest.
Na zewnątrz Weronika otarła twarz chusteczką i sięgnęła po telefon. Czekały na nią dziesiątki wiadomości od matki:
Hańbisz rodzinę! Oszukać własną siostrę! Nie masz wstydu?
Nie odpowiedziała. Po prostu wyłączyła ekran w milczeniu. Ale to nie był koniec.
Następnego dnia Kinga opublikowała w mediach: «Nawet własnej siostrze nie ufaj przyniosła tort kupiony gdzieś indziej, udając, iż go upiekła. Wstyd.»
Weronika płakała całe przedpołudnie. Potem wzięła się w garść. Nie dla nich. Dla siebie. Tego dnia złożyła przysięgę: ani jednego tortu więcej dla rodziny. Ani jednego dobrego gestu wobec tych, którzy mogą cię zmiażdżyć w każdej chwili.
I po raz pierwszy od dawna poczuła ulgę. Bo od dzisiaj jej życie miało zawierać tylko to, co naprawdę słodkie. Bez fałszu. Bez hipokryzji. I bez tych, którzy nazywają się rodziną.
