Zapytałam tylko, gdzie są jajka… a nazwano mnie skąpą: Synowa kupuje drugą lodówkę, by chronić swoje jedzenie.

„Tylko zapytałam, gdzie są jajka… a nazwali mnie skąpą.” Synowa postanowiła kupić drugą lodówkę, by trzymać swoje jedzenie z dala ode mnie.

Bywają w życiu momenty, gdy nie wiesz, czy śmiać się, czy płakać. Wczoraj przeżyłam coś, od czego wciąż drżą mi dłonie. Postanowiłam upiec szarlotkę dawno nie rozpieszczałam rodziny domowym ciastem. Dzień był ciepły, miałam dobry humor, a moja wnuczka bawiła się w pokoju obok. Wszystko było gotowe, brakowało tylko jajek. Otwieram lodówkę… a one zniknęły. Przecież jeszcze kilka godzin temu tam były! Odłożyłam je specjalnie, żeby nikt ich nie wziął. I nic.

Naturalnie, poszłam zapytać synową, Katarzynę, czy je zabrała. Wtedy rozpętała się burza. „Co?! Żałujesz wnuczce jajek? Zjadła jajecznicę na śniadanie!” Stanęłam jak wryta, nie wierząc własnym uszom. Serce ścisnęło mi się z żalu. Odpowiedziałam: „Jesteś naprawdę głupia…” Tak, nie wytrzymałam. To mocne słowo, ale jak inaczej zareagować, gdy oskarżają cię o skąpstwo przez dwa jajka, które sama kupiłaś?

A jej odpowiedź? „Kupię własną lodówkę, i każdy będzie jadł tylko swoje!” Wyobrażasz to? Pod jednym dachem, w tym samym mieszkaniu, osobne lodówki? To już nie rodzina, tylko komunalka. I wszystko przez co? Przez to, iż odważyłam się zapytać o zaginione jajka.

Nie jestem już młoda. Żyję skromnie, bez luksusów. To mieszkanie to wszystko, co mam. Dostałam je z trudem, niemal przypadkiem. Utrzymuję się z emerytury, licząc każdą złotówkę. Chodzę na targi, szukam promocji. Młodzi mówią, iż „nie mają czasu”. Pracują, są zmęczeni rozumiem. Mój syn, Marek, od rana do nocy w biurze, żeby wyciągnąć rodzinę z biedy. Na osobne mieszkanie nie ma szans. Wynajem drogi, kredyt nieosiągalny. Więc żyjemy we czwórkę w dwupokojowym: ja, syn, synowa i wnuczka. Staram się nie narzucać, nie przeszkadzać, choćby cieszę się z towarzystwa.

Ale życie razem to nie tylko wspólna kuchnia i łazienka. To szacunek. To zrozumienie, iż starsza osoba też ma potrzeby, przyzwyczajenia i, niech mi Bóg wybaczy, prawo do upieczenia ciasta. A tu awantura o dwa jajka. To nie pierwszy raz: patelnia nieodłożona na miejsce, garnki „pożyczone”, składniki, które miały być na obiad, a zniknęły. Milczę, znoszę. Ale tym razem nie wytrzymałam. Bo nie chodzi o jajka, lodówkę, ani choćby o szarlotkę.

Chodzi o szacunek. O ten ból, gdy całe życie dbałaś o innych, karmiłaś, wychowywałaś, a teraz słyszysz, iż jesteś „skąpa”. A przecież to ja ich przyjęłam pod swój dach, nie odtrąciłam. Dzieliłam mieszkanie, wszystko wspólne, żyjemy jak możemy. A teraz sugerują, żebym jadła osobno, żyła osobno, trzymała się z boku.

Wiem, jesteśmy z innych pokoleń. Oni mają swoje poglądy, ja swoje. Ale rodzina to nie kwestia lodówek. Ani tego, kto co zjadł. To szacunek, uwaga i wdzięczność. Nie chcę pokłonów. Ale usłyszeć, iż jestem skąpa to boli. Bardzo.

Teraz myślę: nie będę się już wtrącać. jeżeli wszystko zjedzą, trudno. jeżeli nic nie zostanie, zrobię makaron. Wspólne posiłki? Niech jedzą sami. Ale niech wiedzą jedno: nie dlatego, iż jestem urażona albo skąpa. Tylko dlatego, iż to ich wybór. Oni tak chcieli. A ja… będę o tym pamiętać. I wyciągnę wnioski.

Życie uczy, iż szacunek ginie szybciej, niż się go zdobywa. Ale rodzina nie dzieli się przez jajka ani przez nic innego.