Zaprasza mnie do rodziców, ale nie zamierzam być ich służącą

Zaprosił mnie do domu swoich rodziców, ale nie zamierzam zostać ich służącą.

Nazywam się Weronika Kowalska, mam dwadzieścia sześć lat. Mój mąż, Krzysztof Nowak, i ja jesteśmy małżeństwem od prawie dwóch lat. Mieszkamy w Warszawie w przytulnym mieszkaniu, które odziedziczyłam po babci. Na początku wszystko układało się dobrzeKrzysztof był zadowolony, iż mieszkamy u mnie, pasowało mu to. Ale pewnego dnia, jak grom z jasnego nieba, rzucił: *Czas, żebyśmy się przeprowadzili do naszego rodzinnego domu. Tam jest miejsce, a jak będziemy mieli dzieci, będzie idealnie.*

Tyle iż dla mnie ten idealny scenariusz pod jednym dachem z jego hałaśliwą rodziną to koszmar. Nie zamienię swojego domu na miejsce, w którym rządzi patriarchat i ślepe posłuszeństwo. Tam nie byłabym jego żoną, tylko darmową siłą roboczą.

Pamiętam swoją pierwszą wizytę u nich. Duży dom na wsi pod Krakowem, pewnie z trzysta metrów. Mieszkają tam jego rodzice, młodszy brat Tomek, jego żona Kasia i ich trójka dzieci. Komplet. Zanim zdążyłam rozpakować walizkę, już wyznaczono mi miejsce. Kobiety do kuchni, mężczyźni przed telewizor. Matka Krzysztofa wręczyła mi nóż i powiedziała: *Pokrój sałatę.* Ani proszę, ani jak masz czas. Rozkaz.

Przy kolacji patrzyłam, jak Kasia biega, nie śmiąc się sprzeciwić teściowej. Na każdą uwagęuśmiech i skinienie głową. Zamarłam. Od razu wiedziałam: to nie życie dla mnie. Nie jestem posłuszną Kasią i nie zamierzam się naginać.

Gdy ogłosiliśmy wyjazd, jego matka wrzasnęła:
*A kto pozmywa?*
Spojrzałam jej prosto w oczy i odparłam:
*Goście sprzątają po sobie. My jesteśmy gośćmi, nie pracownikami.*

Wtedy zaczęło się piekło. Nazwali mnie niewdzięcznicą, bezczelną, rozpieszczoną miejską pannusią. Słuchałam spokojnie, myśląc: *tu nigdy nie będę swoja.*

Krzysztof wtedy stanął po mojej stronie. Wyjechaliśmy. Przez pół roku było spokojnie. Spotykał się z rodziną beze mnie, a ja nie protestowałam. Ale teraz znowu mówi o przeprowadzce. Najpierw aluzje, potem coraz bardziej natarczywie.

*Tam jest nasza rodzina, nasz dompowtarza.Mama pomoże ci z dziećmi, odpoczniesz. A twoje mieszkanie wynajmiemy, będzie dodatkowy dochód.*

*A moja praca?odcięłam się.Nie rzucę wszystkiego, żeby zakopać się trzydzieści kilometrów od Warszawy. Co ja tam będę robić?*

*Nie musisz pracowaćwzruszył ramionami.Będziesz miała dziecko, zajmiesz się domem, jak wszyscy. Kobieta powinna być w domu.*

To była kropla, która przelała czarę. Mam dyplom, karierę, ambicje. Jestem redaktorką, kocham swoją pracę, wszystko sama wypracowałam. A on mi mówi, iż moje miejsce jest przy garach i pieluchach? W domu, gdzie będą na mnie wrzeszczeć za niedomyty garnek i uczyć, jak gotować zupę albo porządnie rodzić?

Wiem, iż Krzysztof jest produktem swojego środowiska. Tam synowie kontynuują linię, a żony to obce, które mają siedzieć cicho i dziękować, iż je przyjęto. Ale ja nie jestem z tych, co łykają gorzkie pigułki. Zniosłam, gdy jego matka mnie upokarzała. Zaci