Kiedy mój mąż, Tomasz, odszedł ode mnie pięć lat temu, świat mi się zawalił. Byliśmy razem przez dwadzieścia lat – tyle wspomnień, tyle wspólnych marzeń, które nagle przestały mieć znaczenie. Zostawił mnie dla młodszej kobiety. Powiedział, iż ich miłość jest „prawdziwa” i iż zasługuje na nowe życie.
Pamiętam, jak wtedy czułam się nie tylko porzucona, ale i upokorzona. Zastanawiałam się, co zrobiłam źle, gdzie popełniłam błąd. Ale z czasem nauczyłam się żyć bez niego. Znalazłam spokój w codziennych obowiązkach, zbudowałam swoje życie na nowo. Było trudno, ale zaczęłam widzieć, iż życie może być dobre, choćby bez niego.
Dlatego, gdy Tomasz nagle pojawił się na moim progu, byłam kompletnie zaskoczona. Wyglądał na zmęczonego, starszego niż zapamiętałam.
– „Kasia, musimy porozmawiać,” powiedział, wchodząc do mojego domu bez zaproszenia.
Z trudem powstrzymałam się, by nie wyrzucić go za drzwi.
– „O czym chciałbyś rozmawiać, Tomasz?” zapytałam chłodno. „Przecież twoje życie już dawno nie ma ze mną nic wspólnego.”
Usiadł na kanapie, spuścił wzrok i po chwili ciszy powiedział:
– „Ona mnie zostawiła. Wzięła wszystko i po prostu odeszła. Teraz widzę, iż popełniłem największy błąd w życiu. Nigdy nie powinienem był cię zostawiać.”
Poczułam, jak wzbiera we mnie gniew. Czy naprawdę myślał, iż po tym wszystkim, co mi zrobił, mogę go przyjąć z powrotem tylko dlatego, iż jego „nowa miłość” się nie sprawdziła?
– „Tomasz, to, co zrobiłeś, zniszczyło mnie,” powiedziałam, patrząc mu prosto w oczy. „Przez lata starałam się poskładać swoje życie, a teraz ty wracasz, bo twoje się rozsypało? To nie tak działa.”
– „Kasia, wiem, iż cię zraniłem,” odpowiedział błagalnie. „Ale możemy to naprawić. Zasługujemy na drugą szansę.”
Słuchałam go, czując mieszankę gniewu, bólu i… żalu. Czy naprawdę wierzył, iż można po prostu cofnąć czas? Czy myślał, iż moje serce wciąż należy do niego, po tym, jak je złamał?
Przez kilka dni po tej rozmowie nie mogłam myśleć o niczym innym. Przyjaciele doradzali mi, bym nie dawała mu drugiej szansy, iż zasługuję na coś lepszego. Ale w środku toczyłam walkę. Część mnie wciąż pamiętała, jak bardzo go kiedyś kochałam, jak razem budowaliśmy nasze życie. Ale druga część wiedziała, iż ta miłość została zdradzona i zniszczona.
Kilka dni później spotkaliśmy się ponownie. Tomasz znów próbował mnie przekonać.
– „Kasia, pamiętasz nasze wspólne wakacje w górach? Albo jak razem remontowaliśmy ten dom? Przecież byliśmy szczęśliwi.”
– „Byliśmy, Tomasz,” odpowiedziałam, nie kryjąc emocji. „Ale to ty to zniszczyłeś. To ty wybrałeś kogoś innego, zostawiając mnie z tym wszystkim. Czy naprawdę myślisz, iż teraz wystarczy, iż przeprosisz?”
Nie miał odpowiedzi. W jego oczach widziałam, iż zrozumiał, jak głęboko mnie zranił. Wstałam i spojrzałam na niego po raz ostatni.
– „Nie mogę wrócić do czegoś, co umarło. Życzę ci szczęścia, Tomasz. Ale moja droga prowadzi gdzie indziej.”
Tamtego dnia zamknęłam za nim drzwi, czując, iż wreszcie zamknęłam też rozdział swojego życia, który tak długo mnie trzymał. Nie wiem, co przyniesie przyszłość, ale wiem jedno – nie mogę budować swojego życia na gruzach przeszłości. I zasługuję na kogoś, kto mnie nigdy nie opuści.
