W dniu, w którym przeszedłam na emeryturę, mój mąż Jan powiedział, iż odchodzi do innej kobiety. Nie zemdlałam, nie krzyknęłam, nie rozbiłam talerza. Po prostu usiadłam na krześle, w płaszczu, z torebką na kolanach, i patrzyłam, jak wkłada swoją szczoteczkę do podróżnej kosmetyczki. Miał wszystko dokładnie zaplanowane, czekał na moment. A ja, w swej naiwności, myślałam, iż zaczynamy nowy, spokojny rozdział życia.
Przez ostatnie miesiące powtarzał: W końcu odpoczniesz, zasłużyłaś. Obiecywał weekendy w naszej działce pod Krakowem, wyjazdy nad jezioro w okolicach Sandomierza, długie śniadania bez budzika. Dziś, zamiast kawy i gratulacji, usłyszałam jedynie zdanie, wypowiedziane jak sucha informacja: Odchodzę. Od dawna jestem z kimś innym. Chciałem poczekać, aż przejdziesz na emeryturę, żeby ci nie utrudniać.
Przez chwilę nie mogłam zrozumieć, co się dzieje. W głowie wciąż brzmiały wczorajsze życzenia koleżanek z pracy, śmiech przy torcie, ten mały okruch lukru, który osiadł Janowi na brodzie, kiedy wgryzł się w ciasto i mrugnął do mnie. Nie zemdlałam, nie krzyknęłam, nie rozbiłam talerza. Po prostu usiadłam na krześle, w płaszczu, z torebką na kolanach, i patrzyłam, jak pakował swoją szczoteczkę do podróżnej kosmetyczki.
Miał wszystko zaplanowane. Czekał. A ja, w swej naiwności, myślałam, iż właśnie rozpoczynamy spokojny etap życia.
Przez ostatnie miesiące powtarzał: W końcu odpoczniesz, zasłużyłaś. Obiecywał weekendy na działce, wypady nad jezioro, długie śniadania bez budzika. Dziś, zamiast kawy i gratulacji, usłyszałam jedynie zdanie, wypowiedziane jak informacja o zmianie planów: Odchodzę. Od dawna jestem z kimś innym. Chciałem poczekać, aż zakończysz pracę, żeby ci nie utrudniać.
Przez chwilę nie rozumiała, o czym mówię. W mojej głowie wciąż brzmiały wczorajsze życzenia od koleżanek z pracy, śmiech przy torcie, ten okruch lukru, który osiadł Janowi na brodzie, gdy wgryzł się w ciasto i mrugnął do mnie porozumiewawczo.
Wszystko było takie normalne. A teraz nic już nie było. Najgorsze było to, iż nie wyglądał na skruszonego ani na rozdartego. Miał twarz człowieka, który w końcu zrzucił ciężar z pleców.
Po prostu wyszedł, zostawił klucze na stole, nie odwrócił się, nie zapytał, czy dam radę. A przecież nasze życie było splecione w jedną całość rachunki, decyzje, zakupy, weekendy. Robiliśmy to razem. Albo przynajmniej tak myślałam.
Kiedy drzwi się zamknęły, siedziałam w ciszy. Było południe, wciąż w płaszczu i butach, z torebką na kolanach, niezdolna się ruszyć. Myśli wirowały w głowie jak szalone, ale żadna nie chciała ustąpić. Jedno pytanie krążyło jak bumerang: Czy to naprawdę się dzieje?.
Pierwsze dni wmawiałam sobie, iż to kryzys, iż się opamięta, wróci. Dzwoniłam, nie odbierał. Napisałam krótką wiadomość, bez emocji: jeżeli czegoś potrzebujesz, jestem w domu. Nie odpowiedział.
Po tygodniu zrozumiałam, iż naprawdę odszedł. Tamta kobieta cokolwiek o niej wiedziałam musiała być w jego życiu od dawna. Nikt nie zostawia żony po 35 latach małżeństwa tylko dlatego, iż nagle się zakochał. To był plan, wyczekany moment.
Zaczęłam analizować wszystko, szukać znaków. Przypominałam sobie jego nieobecne spojrzenia przy obiedzie, weekendowe wypady na ryby, fakt, iż coraz rzadziej kładł się obok mnie spać zasypiał niby na kanapie, niby przed telewizorem, a może rozmawiał z nią?
Najgorsze przydarzyło się tydzień później, gdy przypadkowo spotkałam znajomą ze wspólnych wakacji, Jadwigę. To musiał być szok powiedziała współczująco. Ale przecież on się z nią spotykał już wtedy, prawda?. Spojrzałam na nią jak na wariata. O czym mówisz? zapytałam. Myślałam, iż wiesz, wymamrotała.
Nie miałam pojęcia, nikt nie chciał mi powiedzieć. Sąsiedzi, znajomi, choćby kuzynka ze Szczecina wiedzieli, a ja nie. Byłam jedyną, która wciąż wierzyła w swój dom, małżeństwo, codzienność. To bolało najbardziej nie sama zdrada, ale poczucie oszustwa ze strony nie tylko męża, ale i całego otoczenia, które milczało. Z litości? Z obojętności?
Miesiące spędziłam w zawieszeniu. Nie mogłam jeść, nie mogłam spać. Budziłam się nad ranem z przeczuciem, iż coś złego się wydarzyło, zanim przypomniałam sobie, co. I wtedy wszystko wracało, jakby ktoś za każdym razem wbijał nóż w to samo miejsce.
Długo wstydziłam się mówić o tym komukolwiek. Nie odbierałam telefonów, nie otwierałam drzwi. Raz dziennie wychodziłam na spacer tą samą trasą, w te same godziny, by nikogo nie spotkać. Nie chciałam słuchać pocieszeń, ani frazy czas leczy rany, bo czas nic nie leczył.
Aż pewnego dnia przyszedł list w zwykłej kopercie, odręczne pismo, które od razu rozpoznałam po jego charakterze. Leżał na stole godzinę, zanim w końcu z herbatą go otworzyłam i przeczytałam:
Wiem, iż nie zasługuję na przebaczenie. Chciałem, żebyś wiedziała, iż byłem z tobą przez większość życia i naprawdę byłem szczęśliwy. Potem coś się zmieniło, a ja nie potrafiłem ci tego powiedzieć. Nie dlatego, iż cię nie kochałem, ale z obawy, iż stracę twoje szacunek. Teraz rozumiem, iż brak szacunku miałem tylko do siebie. Przepraszam, iż musiałaś odkryć to w taki sposób.
To nie był list miłosny, ale list tchórza. Choć w nim było żal, nie było prawdziwej skruchy. On po prostu uciekł. Gdy przestałam być dla niego filarem, zapleczem, codziennym oparciem, uciekł do kogoś, kto nie znał jego zmarszczek, jego zapomnień, jego wad. Ja jednak znałam go od lat i kochałam naprawdę. Ta miłość najgłębiej mnie zraniła.
Z czasem znów zaczęłam żyć, nie jako para, ale po swojemu. Małymi krokami, bez planów na wieczność, z książką w ręku, własnym ogródkiem, wyjazdami z przyjaciółkami. Nie ulegam już czyimś oczekiwaniom.
Nie twierdzę, iż jestem szczęśliwa to byłoby zbyt proste. Dziś wiem jedno: nic nie jest dane na zawsze praca, małżeństwo, miłość. To nie oznacza, iż nie warto próbować.
Wolę przeżyć jeszcze dziesięć lat świadomie i po swojemu, niż kolejne trzydzieści w iluzji, iż jestem potrzebna tylko wtedy, gdy spełniam czyjeś wymagania.
Niech ludzie mówią, co chcą: iż kobieta po sześćdziesiątce powinna myśleć o wnukach i rosółku na niedzielę. Ja planuję kurs ceramiki, samodzielnie, dla siebie. Nie będę już tłumaczył, dlaczego.
