**Przerażające odkrycie w garnku teściowej**
Teściowa zajrzała do garnka i krzyknęła z przerażenia.
Halina obudziła się o świcie i, jak zwykle, ruszyła do kuchni w swoim domu na przedmieściach Krakowa. Ku jej zdumieniu, synowa już krzątała się przy kuchence.
Dzień dobry uśmiechnęła się Bożena, mieszając coś w garnku.
Dzień dobry burknęła Halina, marszcząc nos. Co tam gotujesz?
Zupę pomidorową odparła synowa, nie podnosząc wzroku. Krzysiu ją uwielbia.
Zupę pomidorową? Teściowa wciągnęła powietrze z niedowierzaniem. A zawsze tak śmierdzi?
Jak to śmierdzi? Bożena wzruszyła ramionami, przykryła garnek i wyszła z kuchni.
Halina nie tracąc chwili, podbiegła do kuchenki, uniosła pokrywkę i zajrzała do środka. To, co zobaczyła, wywołało w niej okrzyk przerażenia.
Co to za breja? szepnęła, cofając się jak przed trucizną.
Bożena wróciła z talerzami i, zauważywszy reakcję teściowej, spokojnie wyjaśniła:
Zupa pomidorowa, Halinko. Warzywa z naszego ogródka świeże, prosto z ziemi. Gotowanie z własnych plonów to jak święto.
Święto? zaśmiała się szyderczo teściowa, krzyżując ręce. Ten ogródek to raczej katorga! Marnować czas na przekopywanie ziemi, kiedy można wszystko kupić w markecie? Nie rozumiem was.
Mnie to sprawia przyjemność odparła łagodnie Bożena, nalewając zupę. Zapach pomidorów, cebuli i świeżej bazylii wypełnił kuchnię. Ziemia daje tyle energii, gdy się z nią pracuje.
Energii? Halina przewróciła oczami. To hobby dla tych, którzy nie mają nic lepszego do roboty. Normalni ludzie Urwała, widząc, iż Bożena wciąż się uśmiecha, jakby nie słyszała jej docinków. A dla kogo tyle narobiłaś?
Dla nas odpowiedziała synowa. Na kilka dni. Krzysiu zawsze bierze dokładkę.
Halina odsunęła się z przesadą, jakby zapach zuby przyprawiał ją o mdłości.
Ja tego nie tknę! oświadczyła stanowczo. Sam zapach mnie odrzuca! Co ty tam nawrzucałaś?
Bożena westchnęła, unikając spojrzenia teściowej. Kątem oka dostrzegła Krzysztofa, który właśnie wszedł do kuchni i w milczeniu obserwował scenę.
Halina nie mogła pojąć, co się stało z jej synem. Jeszcze dwa lata temu Krzysztof był obiecującym młodym informatykiem z miasta. Chodzili razem na wystawy, rozmawiali o nowych restauracjach, planowali jego karierę. A teraz? Wieś, ogródek, ta prosta Bożena! Samo jej imię wywoływało w teściowej dreszcz irytacji.
Krzysztof zawsze był dobrą partią wysoki, inteligentny, przystojny. Ile dziewczyn z dobrych domów wzdychało do niego! Dlaczego wybrał właśnie tę wiejską dziewczynę i ten zapadły dom? Halina miała nadzieję, iż mu się znudzi i wróci do miasta. Ale mijały miesiące, a on coraz bardziej zagłębiał się w tej wiejskiej idylli.
Postanowiła działać. Zaproszenie od Bożeny było idealną okazją. Teściowa miała plan: przypomnieć synowi, kim naprawdę jest, i wyrwać go ze wsi, zanim będzie za późno.
Krzysztof wszedł do kuchni, objął żonę i zwrócił się do matki:
Mamo, spróbuj zupy. Bożena gotuje ją doskonale!
Krzysiu, wiesz przecież, iż twój ojciec i ja nigdy nie jadaliśmy takich wiejskich polewek odparła Halina. Pamiętam, jak w dzieciństwie krzywiłeś się na widok pomidorówki. Mówiłeś, iż to jedzenie dla staruchów.
Bożena mimowolnie się uśmiechnęła, wyobrażając sobie małego Krzysia, odpychającego talerz. Ale teraz był mężczyzną, a jego gusta się zmieniły.
Mamo, czasy się zmieniają zaśmiał się. Zupa Bożeny to arcydzieło. Spróbuj, zobaczysz.
Arcydzieło? Teściowa aż się zakrztusiła z oburzenia. Krzysiu, ty nazywasz garnek z pomidorami arcydziełem? Prawdziwe arcydzieła są w teatrze, w galerii, a nie w tej… brei!
**Dzisiejsza lekcja:** Przekonania teściowej można zmienić tylko cierpliwością albo wcale. Ale czasem warto walczyć o swój garnek pomidorówki.
