Starsza pania w wytartym ubraniu weszła do ekskluzywnej restauracji, a goście zaczęli się z niej śmiać i próbowali ją wyrzucić: wtedy stało się coś nieoczekiwanego

Była siódma wieczorem, gdy staruszka podeszła do drzwi najdroższej restauracji w Krakowie.
Miała na sobie wytarty szary płaszcz z urwanym guzikiem, zwykłą wełnianą czapkę i kalosze. Wyglądała, jakby zabłądziła tu zupełnie przypadkiem. W środku panowała zupełnie inna atmosfera mężczyźni w smokingach, kobiety w wieczorowych sukniach, kryształowe kieliszki, świece i zapachy wykwintnych potraw.
Gdy tylko przekroczyła próg, przy stolikach rozległy się szepty. Ktoś przewrócił oczami, ktoś prychnął:
Co ta bezdomna robi w takim miejscu?
Kelnerka z wymuszonym uśmiechem podeszła i, obrzuciwszy staruszkę wzrokiem od stóp do głów, oznajmiła:
Przepraszam, nie mamy wolnych stolików.
Choć kilka miejsc było wyraźnie pustych.
Kobieta już miała się odwrócić, gdy podszedł do niej inny kelner młody chłopak o życzliwych oczach.
Proszę, niech pani zajmie miejsce powiedział, odsuwając dla niej krzesło. Zawsze znajdzie się stolik dla gościa.
Staruszka zawahała się, ale skinęła wdzięcznie głową. Zdjęła płaszcz i powiesiła go ostrożnie na oparciu krzesła. Usiadła. A wtedy stało się coś nieoczekiwanego.
Chłopak podał jej menu. Po chwili kobieta spokojnie powiedziała:
Poprosiłabym kaczą pierś z sosem granatowym, krem z borowików… i kieliszek dobrego czerwonego wina.
Kelner uniósł lekko brwi:
Przepraszam, proszę pani… to dość drogie dania.
Staruszka uśmiechnęła się blado.
Wiem. Oszczędzałam te pieniądze latami. Wszystko dla dzieci i wnuków. Pomagałam, odmawiałam sobie, odkładałam. A oni dawno o mnie zapomnieli. Nie odbierają telefonów. Niektórzy choćby prosili, żebym „nie przyjeżdżała bez zapowiedzi”.
Zamilkła, patrząc w stół. Potem dodała:
Lekarze powiedzieli mi niedawno, iż mam raka. Późne stadium. Tydzień, może miesiąc. Pomyślałam… jeżeli to już koniec, to przynajmniej raz zasługuję, by poczuć się jak człowiek. Nie jak ciężar. Tylko jak gość. Jak kobieta, która może sobie pozwolić na kolację jak w filmie.
Chłopak stał w milczeniu. Jego oczy lśniły. Skinął cicho:
W takim razie będzie to najlepsza kolacja w pani życiu. Obiecuję.
Odszedł, a gdy wrócił, na tacy było nie tylko jej zamówienie, ale i deser „w prezencie od szefa” oraz kieliszek najdroższego wina w karcie.
Cały wieczór jadła powoli, z rozkoszą. Słuchała żywej muzyki. Goście początkowo spoglądali z dezorientacją, ale w końcu przestali zwracać uwagę.