Postanowiliśmy odwiedzić moich rodziców po prawie pół roku od naszego ślubu.

Postanowiliśmy odwiedzić moich rodziców prawie pół roku po ślubie. Wiedziałem, iż to będzie próba, ale nie spodziewałem się, jak bardzo będzie trudna. Ledwo przekroczyliśmy próg, a mama powitała nas zimnym spojrzeniem i słowami, od których krew ścięła się w żyłach: Tu się pracuje, a nie rozbija. W jej głosie czaiła się groźba, jakbyśmy przyjechali nie do rodzinnego domu, ale na przymusowe roboty.
Moja Kasia, z delikatnymi dłońmi i miejską subtelnością, nagle wydała się krucha jak polny kwiat. Widziałem, jak mocno ścisnęła moją dłoń, gdy mama kazała jej czyścić rybę. Tomaszu, to twoja żona, nie służąca! chciałem krzyczeć, ale milczałem. Milczałem, bo wiedziałem, iż każdy mój sprzeciw rozpali jeszcze większy ogień.
Dni spędzone na wsi zamieniły się w koszmar. Kasia harowała do późna, jej palce drżały od zimna, gdy myła naczynia wodą ze studni. Widziałem, jak zaciska usta, by nie zapłakać, gdy mama raz po raz oskarżała ją o lenistwo. Nigdy nie będziesz godna mojego syna! dźwięczało w głowie jak klątwa. A ja stałem z boku, jakby niewidzialne łańcuchy przykuły mnie do ziemi, na której dorastałem.
Nasze kolacje składały się z gotowanych ziemniaków i ryby, przyrządzonych przez Kasię, ale mama choćby nie siadała z nami. Obserwowała z kąta niczym cień, czekając na potknięcie. A gdy w końcu kładliśmy się spać, słyszałem, jak Kasia szlocha w poduszkę. Przepraszam Przepraszam za wszystko szeptałem, ale słowa ginęły w ciemności.
Po powrocie do domu postanowiłem powiedzieć matce: Nigdy więcej nie obrażaj mojej żony. Ona tylko się zaśmiała. Zapomniałeś, kto cię wychował? Kto cię karmił, gdy płakałeś z głodu? Jej słowa wbiły się w serce jak nóż.
Gdy znów przyjechaliśmy na wieś, byłem gotów walczyć. Ojciec złamał nogę, więc musiałem paść krowy. Kasia włożyła gumowe buty, które obtarły jej stopy do krwi. Deszcz zalał pola, zamieniając je w błoto. Szła za mną, potykając się, a ja milczałem, bo wiedziałem: każdy mój troskliwy gest wywoła nową falę drwin.
A potem baranina. Kasia nie znosiła jej zapachu, ale mama specjalnie przyrządzała ją codziennie. Jedz, jeżeli chcesz być częścią rodziny! krzyczała, gdy Kasia odsunęła talerz. Wziąłem widelec, rozdarłem kawał mięsa i rzuciłem na podłogę. Nigdy więcej syknąłem, ale to była dopiero pierwsza bitwa.
Teraz, gdy Kasia spodziewa się naszej córki, nie mogę już ryzykować. Przyjedź sama, jeżeli chcesz mówię do mamy przez telefon. Ale ona zostaje tu. W jej milczeniu krył się cały ocean zniewag, ale moje serce po raz pierwszy było spokojne. Przytuliłem Kasię, a jej ciepłe dłonie przypomniały mi: czasem trzeba bronić rodziny choćby przed tymi, którzy dali ci życie.
P.S. Gdy następnym razem mama zadzwoniła, wyłączyłem telefon. Oboje cierpieliśmy. Ale czasem ból jest jedynym sposobem, by się obudzić.