Po tym, jak Greta ugryzła lekarza, w sali zapadła ciężka cisza. Kobieta, wciąż leżąca na szpitalnym łóżku, wyszeptała słabym głosem:
Proszę jej nie karać… ona nie chciała zrobić nic złego…
Ale wszyscy byli zbyt zaskoczeni, by cokolwiek powiedzieć. Greta, choć spięta, nie wydawała się już agresywna. Stała między łóżkiem a drzwiami sali, patrząc na lekarzy wielkimi oczami, jakby chciała im coś przekazać.
Jeden z lekarzy, starszy wiekiem, zauważył:
Możliwe, iż ona… coś wyczuła.
Ta uwaga, rzucona niemal żartobliwie, została jednak potraktowana poważnie. Pod wpływem impulsu postanowili powtórzyć badania kobiety, zanim przewiozą ją na salę operacyjną.
Wyniki nowych badań wstrząsnęły zespołem medycznym: guz przesunął się niebezpiecznie blisko kluczowej sieci nerwowej. Każdy pośpieszny zabieg mógłby doprowadzić do paraliżu. Greta nie zareagowała przypadkowo jej instynkt uratował życie pani.
Operację przełożono, a plan zmieniono całkowicie. Zamiast szybkiej interwencji, przygotowali precyzyjną mikrochirurgię. Szanse na sukces, dotąd wynoszące zaledwie 20%, podwoiły się.
Następnego ranka kobieta długo wpatrywała się w Gretę, która spała z pyskiem opartym o krawędź łóżka.
Gdyby nie ty… może dziś już by mnie tu nie było.
Operacja trwała prawie siedem godzin. Była jedną z najtrudniejszych w historii tej kliniki, ale chirurgom udało się całkowicie usunąć guz. Gdy kobieta ocknęła się z narkozy, pierwszą rzeczą, którą zobaczyła, była Greta, wpatrująca się w nią uważnie, z wilgotnymi oczami.
Czekałaś… jak zawsze, byłaś przy mnie.
Dni rekonwalescencji były ciężkie, ale Greta nie odstępowała jej na krok. Towarzyszyła jej w drodze do łazienki, dopingowała, gdy stawiała pierwsze kroki po sali, ogrzewała dłonie, gdy ból stawał się nie do zniesienia. Kobieta czuła, iż jej miłość pomaga jej wrócić do zdrowia.
Po miesiącu została wypisana. Lekarze byli pod wrażeniem nie tylko jej fizycznej poprawy, ale też więzi między tymi dwiema duszami.
Mieliśmy pacjentów, którzy wyzdrowieli dzięki lekom. Ale ona wyzdrowiała także dzięki miłości powiedział jeden z lekarzy.
Historia trafiła do mediów. Dziennikarze, blogerzy, naukowcy wszyscy mówili o psie, który wyczuł raka. Ale kobieta tylko się uśmiechała i mówiła prosto:
Nie wyczuła raka. Wyczuła, iż jestem w niebezpieczeństwie. I chroniła mnie, jak zawsze.
Nastąpiły miesiące kontroli. Kobieta znów zaczęła chodzić, gotować, wychodzić z Gretą do parku. Guz nie powrócil. Każde badanie przynosiło dobre wieści.
Pewnego dnia zaproszono ją na konferencję o więzi między człowiekiem a zwierzęciem. Weszła nieśmiało na scenę, z Gretą u boku. Opowiedziała swoją historię prosto, bez dramatyzowania.
Nie byłam gotowa odejść z tego świata. I myślę, iż Greta o tym wiedziała. Ona nie jest tylko psem. Jest moją rodziną. Moją wybawicielką. Moim sercem.
Publiczność nagrodziła je owacją na stojąco. Niektórzy płakali. Greta, spokojna, położyła się u stóp pani, jakby wiedziała, iż nie zrobiła nic nadzwyczajnego. Tylko to, co było trzeba.
Dziś kobieta i Greta mieszkają w małym, spokojnym domu. Każdego ranka budzą się razem. Każdego wieczoru zasypiają obok siebie. Każdy dzień to błogosławieństwo. A w sercu kobiety tkwi nieskończona wdzięczność nie tylko za to, iż żyje, ale iż nie była sama, gdy najbardziej tego potrzebowała.
